O KOCIAKACH DLA GRASZKOWSKIEJ

Post  dedykowany jest Graszkowskiej z bloga Oczy Szeroko Otwarte , osobę o wielkim sercu dla zwierzaków. Przygarnęła bezdomnego Kudełka, który przybłąkał się do Mamalinki, a teraz uratowała od niechybnej śmierci maleńkie kocie życie. Ratowanie takiego ślepego jeszcze maleństwa wymaga wiele czasu, cierpliwości i oddania, Graszko, trzymajcie się dzielnie wraz z kocinką. Wszystkie pozytywne myśli ślę w twoją stronę. Wiem, jakie to trudne, bo sama  miałam podobny przypadek, jakieś 8-9 lat temu.
A było to tak:

Był sobie pochmurny wrześniowy dzień, a właściwie już wieczór, bo około 18.00. Deszcz siąpił i było przenikliwie zimno. Ale cóż, chciał nie chciał, psa na spacer trzeba wyprowadzić. Udaliśmy się z Tropikiem, wówczas 3-4 letnim, naszym stałym szlakiem spacerowym nad korytem płynącego niedaleko naszego domu potoku. Jedna jego strona jest trawiasta i wąska, z krzewami i drzewkami, psa można swobodnie spuścić ze smyczy, bo nie ma szans nigdzie zwiać.  Ludzi mało tam chodziło, właściwie tylko właściciele psów.  Poszliśmy więc sobie. Jak zwykle spuściłam go ze smyczy , pobiegł naprzód. Ja byłam jakaś zamyślona i nie zwróciłam najpierw uwagi, że zniknął za krzakiem i go nie widać. Odwołałam go energicznie i przybiegł, ale stale oglądał się na te krzaki. Doszliśmy do końca szlaku spacerowego i zawrócili z powrotem. Tropik natychmiast popędził w stronę krzaków, teraz już nie zwracając uwagi na moje krzyki i wołania. Ja pobiegłam za nim i zobaczyłam, jak wynosi coś z krzaków i kładzie na ścieżce. Moja pierwsza myśl: O matko, szczur zdechły!!!! Ale to nie był szczur... To było małe szare kociątko, jeszcze ślepe, mokre i piszczące przeraźliwie. Nogi się pode mną ugięły, a Tropik wrócił w krzaki... Okazało się, że jakiś zwyrodnialec wyrzucił trzy kociaki w zawiązanym worku plastikowym, żeby się udusiły... Jedno nie żyło, natomiast w rozdartym worku szamotał się jeszcze czarny malec... Ich wola życia była tak wielka, że wydostały się jakoś z tego worka, pewnie Tropik pomógł szarpiąc worek za pierwszym razem. Schowałam drżące maluszki za pazuchę i udaliśmy się do domu.

Czułam się kompletnie bezradna, nie znałam się za bardzo na kotach, jeszcze tak malutkich. Weterynarzy oczywiście nie było , albo byli zajęci, jeden tylko mi doradzał telefonicznie, co robić. Nie dawał jednak maluchom większych szans na przeżycie. A jednak...
Pierwsza noc była koszmarna. Czarny ziajał z otwartym na całą szerokość pyszczkiem , w środku miał wszystko dosłownie purpurowe, miał chyba wysoką gorączkę. Szara była spokojniejsza. Włożyłam je do tekturowego pudełka, wyścielonego flanelkami i kawałkiem futerka i postawiłam pod lampą, żeby się grzały. Co dwie godziny dawałam im zakraplaczem letnie mleko z wodą, nie spałam tej nocy w ogóle, cały czas ich doglądałam, myślałam, że czarny nie przeżyje, ale nad ranem przestał ziajać. Na drugi dzień przyjechał weterynarz, powiedział, że mają około 3-4 tygodni i że mało prawdopodobne, żeby się uchowały. Powiedziałam, że jednak spróbuję. Dostałam malutką buteleczkę do karmienia z mini-smoczusiem dla lalek no i się zaczęło...

Karmienie, siusianie, kupkanie, masowanie... Nie dałabym rady sama, zwłaszcza, że małe były dwa. Nieocenioną pomocą były moje dwie koleżanki, które przychodziły karmić maluchy jak ja musiałam iść do pracy. Na szczęście udało się skoordynować pory karmienia z różnymi godzinami pracy, które każda z nas miała. A masowanie po jedzonku było załatwiane przez troskliwego wujka Tropika:)) Wylizywał im z zapałem brzuszki, nawet sprzątał po nich jak były malutkie. Wystarczyło zawołać po karmieniu, "Tropik, brzuszek!!!" i już leciał gotowy do masażu. Szare kociątko okazało się być kicią a czarnulek kocurkiem. Czarny był strasznie żerny, jadłby, ile by wlazło aż do pęknięcia. Podczas karmienia trzymał butelkę z całych sił obiema łapkami i ciężko go było odczepić. Szara była dystyngowaną damą i trzeba ją było trochę namawiać do jedzenia.

Początkowo, jak jeszcze były ślepe, mieszkały w koszu wiklinowym zamykanym na klapki, wyścielonym w środku miękkimi rzeczami i futerkami. Nakrywałam jeszcze kosz chustą, żeby sobie spały spokojnie. Kosz stał na stole, żeby Tropik nie miał do niego dostępu podczas mojej nieobecności. Jak urosły i przejrzały na oczka , ich domkiem była wielka klatka po szczurze, którą pożyczyła mi koleżanka, jedna z matek-karmicielek. Tam miały dużo miejsca na zabawy i gonitwy. Oczywiście potem były wypuszczane i biegały po domu (zostawiając starannie kupki pod wszystkimi meblami, chociaż kuwetę też miały), ale na podwórko ich nie wypuszczałam.
Jak urosły, Tropik już mniej entuzjastycznie się do nich odnosił, zwłaszcza, że jedną z ulubionych zabaw stało się skakanie z kanapy na jego grzbiet i ześlizgiwanie się na podłogę z wbitymi pazurkami... Ogon był też pożądanym obiektem zabaw. Widziałam, że Tropik się denerwuje i zaczyna nawet warczeć, trzeba jednak je było zamykać do klatki, żeby im nic nie zrobił.

Nie mogłam ich zatrzymać, zbyt to byłoby dla mnie kłopotliwe, biorąc pod uwagę mój stan zdrowia i planowane operacje. W Z nie można było znaleźć dla nich miejsca, nadprodukcja kotów jest ogromna. Dałam więc ogłoszenie na kocim forum, z pięknym zdjęciem i czekałam... Nic i nic, straciłam już nadzieję, że ktoś je zechce , aż tu po 2 tygodniach, w ten sam dzień dostałam 2 maile od dwóch dziewczyn, jedna chciała kicię a druga kocurka!!! Niestety czekał nas jeszcze problem logistyczny, bo kicia miała jechać do Krakowa a kotek do Chrzanowa... Tak się szczęśliwie złożyło, że mój znajomy odwoził syna na studia do Krakowa i zgodził się je zawieźć, dziewczyna z Chrzanowa miała tam tez przyjechać. Podczas drogi małe cały czas wyłaziły z kosza a w Krakowie na Plantach jeden wyskoczył, ale na szczęście udało się go złapać. No i pojechały, a w domu jakoś pusto się zrobiło...
Tu jest Rózia tuż po przeprowadzce, słabe zdjęcie, bo z telefonu:

Kicia zamieszkała, nomen omen, na ulicy Zakopiańskiej, w dużym domu z wielkim ogrodem, nie przy samej ulicy. Została nazwana Rózią, po niani nowej właścicielki, która to niania pochodziła z Z. Rózia wyrosła na trochę dziwaczną kicię. Miała bardzo długie, chude łapki, trójkątny drobny pyszczek, jak figurki kotów egipskich i pędzle na uszach. Zastanawiałam się, czy przypadkiem jakiego rysia albo żbika w rodzinie nie miała. Trafiła do wspaniałego domu, byłam tam i widziałam, jak wszystkich sobie podporządkowała. Przez jakiś czas miałam kontakt z panią Rózi, dostawałam też zdjęcia. Miała potem swoje kociaki, chyba dwa razy, potem ją wysterylizowali. Jednego synka, rudego, państwo sobie zatrzymali.

A oto Rózia już duża:

Charakterek jej z pyszczka patrzy, niezła zołza z niej wyrosła!

Nie wiem natomiast, jak potoczyły się losy Czarnulka. Dziewczyna, która go wzięła była trochę postrzelona, pocieszam się, że skoro jechała po niego aż z Chrzanowa, to chyba jej zależało. Wymieniłyśmy kilka telefonów, potem kontakt się urwał, nie odpisywała na moje maile ani nie odbierała telefonów. Mam nadzieję, że wszystko było w porządku , chyba, że coś się stało i nie chciała mi mówić... Ale tego to już się nie dowiem.

Graszko, trzymam kciuki za ciebie i za kicię, jak widzisz, jest możliwe odchowanie takiego kociaka. Dacie radę dziewczyny!!!!    

 *

Teraz mówię ja, Hana! Mam fotki od Barbary, a ponieważ są kocie, to pięknie się tu tematycznie wpasują. Mam też kilka dzisiejszych moich koteczków i nie wytrzymam. Muszę je pokazać, muszę, bo się uduszę!
Najpierw koteczki Mamalinki/Barbary:

Niagarka. Aleś uparta z tym zdjęciami!

Niagarka. Wystarczy. Przecież mówiłam, że śpię!

Błyskotek. Czy te oczy mogą kłamać?

Medytacja nad biedronką

Muszelka z prawej

Muszelka z lewej

Muszelka. Byłam miła, prawda? I ten fotel może być mój?

I moje. Prawda, że najpiękniejsze na świecie?

W ukochanym pudełeczku...

I jeszcze Wałek na wieżyczce obserwacyjnej

Boszszsz, jak ja je kocham!