Jestem nadal szczęściarą

Życie odrobinkę mnie potarmosiło, ale tylko odrobinkę. Miałam drobny problem zdrowotny, taki ni z gruchy, ni z pietruchy i trzeba było to sprawdzić w szpitalu, co zaliczyłam wczoraj. Było upojnie, ale nie skarżę się, bo nie jest winą szpitala, że nędza, duchota i kolejki. Poza w/w poszło ras-ras. Wszystko jest ok, tak więc spoko. Sprawa załatwiona i odespana. Piszę o tym dlatego, że akcja wymagała wygibasów logistycznych, albowiem do szpitala musiałam się stawić o godzinie 6.50. Wiadomo, że nie mieszkam w mieście, ale to pryszcz, 40 minut samochodem to nie tragedia. Miał to być jeden dzień (i był), ale nie mogłam pojechać, a zwłaszcza wracać sama, bo znieczulenie, nie mówiąc o tym, że zaparkować szczałę pode szpitalem graniczy z cudem. No i stado... bo nie wiedziałam, jak się to skończy. Ileż było kombinacji! Ileż wszelkich wypadków!

Jak dobrze mieć wokół siebie życzliwą rodzinę (co wcale nie jest regułą) i w ogóle życzliwych ludzi - przyjaciół. Moja Córuś, moja MM i moja kol. D., która wstała o 4.40 rano, żeby mnie zawieźć gdzie trzeba. MM, która czuwała pod telefonem, odebrała mnie i odwiozła do domu, Córuś, która zajęła się stadem i czuwała, jakby trzeba było zostać dłużej. I upiekła chałkę, na którą rzuciłam się jak wygłodniała hiena:). Bo też byłam wygłodniała. Do 14.30 na czczego głodniaka, nawet bez picia, a potem szpitalny obiadek, nad którym spuszczę zasłonę milczenia, chociaż trochę go podziabałam. 

Spałam jakieś 16 godzin i wstałam dzisiaj jak młoda (no dobra, podstarzała) bogini. A po południu, na kamieniu u wejścia do domu znalazłam garnuszek zupki i czekoladę, co wzruszyło mnie do łez.

Córuś, MM i kol. D. dziękuję!

Zdjęcia od czapy. Dawno nie było moich kociaczków:

I witam nową-starą Kurę Gannę!