poniedziałek, 28 stycznia 2019

Kurzy design

Miałam pokusę, aby dobić do trzystu komentarzy pod poprzednim postem, albowiem rozpiera mnie gnuśność i lenistwo. Ale nie. Przynajmniej podsumuję propozycje imienia dla mojej willi. A więc: Kurioza, Kuriozitta, Kurarium, KurPlaza, Kurara, Kuratorium, Kurozówka, Kurort, Curra, Kurica, Vilijka. Od siebie dodatkowo dorzucam Kurencję (nie mylić z Karencją), Kurenda, Kuratela, Kurzawa (prawie jak Wieniawa). Brać, wybierać!
Jak znam życie, willa sama się nazwie i po zawodach!
Co powiecie na taki design?
 
Poza tym dzieje się. Lokatorka się wyprowadziła z bliżej nieznanych mi powodów, ale zdaje się, że ona tak ma i przeprowadza się mniej więcej co pół roku. Nie poniosłam z tego tytułu żadnych strat, a może nawet zyskałam, mam bowiem za lokatorów młode (wiekiem) małżeństwo z Ukrainy, spod Kijowa. Sasza i Masza, fajnie, nie? Na Ukrainie z babcią zostały dwie małe córeczki (7 i 3 lata). Młodzi mieszkali dotąd w mieszkaniu wespół z dużą ilością współlokatorów (coś 15 sztuk w trzech pokojach z jedną łazienką i jedną kuchnią), więc nasz duży dom jest dla nich pałacem. Oboje wydają się bardzo mili, a i zdatny chłop się w domu przyda.
Taki los zgotowali cudzoziemcom, głównie Ukraińcom, nasi rzutcy biznesmeni. Nieopodal jest niewielkie osiedle mieszkań na wynajem. Mieszkają tam wyłącznie Ukraińcy w warunkach urągających ludzkiej godności. I każdy z nich płaci za to ok. 500-600 zł miesięcznie. Nie wiem jak wygląda to w innych krajach - dla mnie jest to obrzydliwa chciwość posunięta nawet już nie do granic, a chciwość, która granice dawno przekroczyła.
Niczemu się już nie dziwię (co nie znaczy, że akceptuję) i jednocześnie wszystkiemu się dziwię. Czas nastał taki, że trzeba by się zdystansować, ale przecież nie da się. Ja w każdym razie nie daję rady. A przynajmniej nie do końca.

czwartek, 24 stycznia 2019

Zwyczajne życie

Fiesta się skończyła wczoraj, LilkaB. już w domu, a ja nadal wdrażam się w normalne życie i jakoś słabo mi idzie. Na świecie nadal szaro i ponuro, nie tylko meteorologicznie i znów bez przerwy chce mi się spać.
Byłyśmy z Lilką w villi Curiosa (trzeba to jakoś spolszczyć, bo się nie odmienia i trudno się tym operuje - oczekuję propozycji), był i fachowiec. Żadnego przełomu nie było, ale wreszcie zaczynam to wszystko układać sobie w głowie i czuć bluesa. Nie wiem dlaczego akurat teraz, może wiosna idzie? Jak zwał, tak zwał, grunt, że jest blues i fachowiec, który całość ogarnie. Czy się wywiąże, nie wiem, ale komuś trzeba zaufać i ruszyć z miejsca. Teraz muszę tylko zabezpieczyć górę pieniędzy.:)
Wedle ustnych ustaleń zaczniemy w kwietniu i skończymy w czerwcu-lipcu. Czy to się uda też nie wiem, na szczęście nie pali mi się grunt pod nogami i jeśli coś się omsknie, tragedii nie będzie.
A dla śmichu, wtręt od czapy. Obejrzałyśmy z Lilką kilka skeczy kabaretu Hrabi, z tych starszych. Joanna Kołaczkowska - jak wiadomo - jest boska. W jednym z numerów stwierdza, że się starzeje i ma kurze łapki, i że ktoś w nocy wypuszcza KURY, żeby chodziły jej po twarzy.
Polecam taki wieczór kabaretowy jako antidotum na ponurą rzeczywistość. Na youtubie oczywiście. Obejrzyjcie sobie Łowców kropka B i "Legendę o bobrach". Dowiecie się skąd wzięły się pazureiry. No i są (te skecze) odległe od polityki o lata świetlne.
Nie mam zdjęć villi, bo nie bardzo jest co fotografować, nic tam się nie zmieniło. W ogóle nie mam nowych zdjęć, więc pokażę Wam stare.

sobota, 19 stycznia 2019

Nareszcie trochę światła!


Dziś było tak pięknie na dworze, że nie mogę się powstrzymać i muszę, po prostu muszę pokazać Wam kilka zdjęć z tej okazji. Zobaczyłam słońce niewidziane w zasadzie od miesięcy, bo trudno za słońce uznać niemrawe przebłyski na chwilę i od czasu do czasu. Wraz ze słońcem duch we mnie wstępuje i energia, nie chce mi się spać przez cały dzień i robota w ręcach mi się pali. Dobrze się składa, bo jutro przyjedzie do mnie... TADAMMM... LilkaB! Cieszę się ze słońca podwójnie, bo Lilka pojedzie autem, więc dobra pogoda bardzo wskazana. Trzymajcie kciuki, żeby parę dni wytrzymało, bo inaczej Lilka będzie musiała przeczekać u mnie do wiosny. Ja nie mam nic przeciwko temu, ale jak Lilka to nie wiem:)
Zaczniemy jutro od wizyty w villi Curiosa. Tak się złożyło, że umówiłam się z fachowcem już jakiś czas temu, a przecież nie odwołam fachowca! Takich rzeczy się nie robi, zwłaszcza że fachowiec rokuje! I tak miałyśmy tam pojechać - połączymy zatem przyjemne z pożytecznym. Potem skoczymy do MM, która ugotuje dla nas obiadek. Żyć nie umierać!
Zakupy zrobione, vinho verde się chłodzi.
Wracając z zakupami usłyszałam w radiu, że Jurek Owsiak nie dał się złamać. I to jest wiadomość! Światełko na koniec tego smutnego dnia.
Taka u nas zima:















 To też zima, tylko z drugiej strony okna:


 

Dzisiaj rano, ku swojemu osłupieniu, zastałam taki obrazek. Zasadniczo tapczan jest użytkowany przez Wałka, stąd ten filutowy ochraniacz - już machnęłam ręką. Frodo nie wchodził tam NIGDY! A dzisiaj, proszę:




Świeżo wyprane poduszki zdołałam uratować. Lilka bez obaw będzie mogła złożyć głowinę. O ile Frodo pozwoli.

wtorek, 15 stycznia 2019

O niczym, bo i o czym?

Niefajnie na świecie, chociaż to żadna nowość. Wszystko już zostało powiedziane.
Niewiele mam na pociechę, ale chociaż spróbuję. Na mnie to zawsze działa:


Nawet pogoda paskudna, ale za to niezłe widoki. Nawet u nas spadł śnieg, ale to było wczoraj. Dziś już stopniał:


Spójrzcie kto na przyzbie czekał na na koleżankę Miki wracającą z pracy!

Zdziwiony???


czwartek, 10 stycznia 2019

Villa Curiosa wchodzi do gry

Nie tak zaraz wprawdzie, ale odkąd doznałam tam (w willi) olśnienia tydzień temu, sprawy powolutku nabierają rumieńców. Olśnienie przybrało postać następującą (Ewa z Białegostoku, widzisz to?):


Nie wiem czy ktokolwiek połapie się w moich rysunkach, ale jaśniej nie potrafię. Nie wiem też, dlaczego od razu nie wpadłam na to rozwiązanie? W pewnym sensie wpadłam, ale myślałam o dodatkowym pokoju w garażu i rozbudowaniu kuchni na zewnątrz, wzdłuż garażu - wtedy łazienka zostałaby jak jest. Wydawało mi się, że w ten sposób zmniejszę koszty, ale to guzik prawda. Zburzenie dwóch ścian będzie tańsze niż zbudowanie trzech nowych, a łazienkę i tak muszę remontować.
A więc podsumujmy: zamurowuję obecne wejście i dobudowuję wiatrołap i wejście z prawej strony. Kuchnia i łazienka będzie jednym pomieszczeniem, czyli  łazienką ciut pomniejszoną o korytarz prowadzący z wiatrołapu do domu. Kuchnia będzie w garażu sąsiadującym przez ścianę z salonem, która to ściana zostanie całkowicie lub częściowo zburzona - w zależności od możliwości technicznych. I to wszystko! Jasne, prawdaż?
No i mam wykonawcę! Pojadę tam z nim w przyszłym tygodniu i będziemy rozmawiać bardziej szczegółowo. Bardzo mnie cieszy fakt, że to nie jest gość z ulicy, a (uwaga, proszę się skupić) Marty dawnej sąsiadki córki mąż, hrehre! Mam nadzieję, że weźmie na siebie całość, taka zresztą była wstępna rozmowa. Nie oszuka, nie zniknie bez śladu i jest bardzo dokładny, chociaż z powodu dokładności - powolny. Ale mnie aż tak się nie spieszy. Tutaj i tak muszę jeszcze chwilę pobyć i pozałatwiać różne sprawy, ale one już się toczą. Jedna z nich to nowy dowód osobisty Mamy, który właśnie dziś został jej dostarczony.
Poczułam powiew wiatru w żaglach i mam nadzieję, że to nie skończy się smętną flautą.
Villa Curiosa przed i po:


poniedziałek, 7 stycznia 2019

Zapchajpost

Tak, Nupkowa, w zasadzie posiadam kryzys twórczy. Znów zagdakałyście wybieg ze szczętem i z prędkością światła. Po pięciu latach twórczego znoju powinnam być na to przygotowana, a jednak ciągle mnie ten fakt zaskakuje.
Jako się rzekło, mam kryzys twórczy i od czasu do czasu mogę chyba zaserwować Wam zapchajpost. Oto jest!
Taką miskę pomalowałam na Bazarek ZMD, który już za chwilę. Miejcie to na uwadze - nawet gdyby miska zupełnie nie przypadła Wam do gustu, co jest mało prawdopodobne, hrehrehre, to zawsze można podbić cenę - prawdaż? Miska jest drewniana, pomalowana farbami kredowymi i zabezpieczona woskiem. Do serwowania surówki z sosem się nie nadaje. Należy ją postawić w eksponowanym miejscu i podziwiać, ewentualnie można trzymać w niej krówki lub raczki. Miska nazywa się "Książę bez Majtek" (wiecie, coś jak Jan bez Ziemi, czy Berta z Wielką Stopą - serio, była taka królowa we wczesnej historii Francji):



Wspomniałam, że wydałam wczoraj w klamociarni w pobliżu willi Curiosa pięć złotych? Na to wydałam:
Szkiełko takie, do kompletu na parapecie

Półkura, do powieszenia na ścianie
Czy wiecie co to jest? To jest kłąb szaliczków z lumpeksu za całe 4 złote. Mam na nie pomysł, ale nie puszczę farby. Przyjdzie na nie czas:

Dobranoc mówi Wam kto?
PS. Na zewnątrz bez protestu i na własnych nóżkach wychodzi tylko w dzień. Wieczorem muszę wynosić.

sobota, 5 stycznia 2019

O samotności, a raczej jej braku

Gdaczecie w takim tempie, że trudno nadążyć ze sprzątaniem wybiegu. Na szczęście mam Siostrę, która nie po raz pierwszy wyciąga mnie z kurniczej (i nie tylko, hrehre) opresji. A ona robi to poważnie i naukowo, nie to co ja - fiku, miku, kot w kartonie lub na ryczce w Barcelonie.
Czasem trzeba mózg przewietrzyć i pogimnastykować. I strawy mu dostarczyć.
Dostarcza MM:
Właśnie mija kolejna rocznica śmierci mojego męża, z którym przeżyłam – bagatela – 40 lat bez 5 miesięcy. Co roku przy tej okazji nachodzą mnie różne myśli, o mniej lub bardziej egzystencjalnym charakterze, między innymi myśl o samotności. Mojej i innych osób będących w podobnej sytuacji. I myśl ta nieodmiennie, jak na razie, wiąże się z pewnym zadziwieniem. Zadziwieniem tym, że wcale nie czuję się SAMOTNA. I to wcale nie dlatego, że nie brakuje mi męża, bo brakuje. I nie dlatego, że mam mnóstwo znajomych, od których towarzystwa opędzić się nie mogę. Bo tak nie jest. I nie dlatego że np. mieszkam z dziećmi i wnuki mi spokoju nie dają. Bo mieszkam sama i wnuków nie mam, a dzieci żyją własnym życiem. Więc dlaczego właściwie nie cierpię z powodu samotności?
Wybaczcie Kurki, że wierna swojemu dydaktyzmowi przytoczę jedną z definicji samotności: „samotność wyrasta z rozbieżności między poziomem kontaktów społecznych jakich człowiek potrzebuje i pragnie, a liczbą i jakością kontaktów istniejących” (Peplau, Periman). Słowa POTRZEBUJE i PRAGNIE są tu kluczowe. Wyjaśniają bowiem dlaczego niektórzy z nas otoczeni ludźmi czują się osamotnieni, a inni, wydawać by się mogło, samotni, wcale tacy się nie czują. Bo dochodzi jeszcze ta JAKOŚĆ kontaktów oprócz ich ilości. Mnie, że tak po raz kolejny ekshibicjonistycznie stwierdzę, wystarcza niewielka ilość kontaktów, byle były one prawdziwie bliskie. Poza tym jeśli mi kontaktu brakuje (np. z dziećmi), to sobie go organizuję. Nie czekam, aż im przyjdzie do głowy sprawdzić czy matka jeszcze żyje. Poza tym, niech to nie zabrzmi bałwochwalczo, bardzo pomaga w zapobieganiu poczuciu osamotnienia fakt, że potrafimy dobrze się czuć we własnym towarzystwie. Samoakceptacja, poczucie własnej wartości, jak wynika również z badań, skutecznie zapobiegają osamotnieniu.

A jakie czynniki poczuciu osamotnienia sprzyjają? Między innymi takie jak:
- niska samoocena (z brakiem samoakceptacji) – bo wtedy nie „wychodzisz” do ludzi

- lęki i skłonności depresyjne – bo w ogóle nie wychodzisz

- egocentryzm, koncentracja na sobie – bo wydaje Ci się, że to ludzie potrzebują ciebie, a nie ty ich

- brak asertywności – bo czujesz się wykorzystywany(a) albo inni tak się czują w twoim towarzystwie – więc unikasz kontaktu, albo oni go unikają

- brak umiejętności społecznych – w sposób oczywisty ogranicza kontakty

Wynika z tego wszystkiego, że za nasze ewentualne poczucie osamotnienia odpowiedzialni jesteśmy przede wszystkim  my sami. Oczywiście los może nam tu mniej lub bardziej sprzyjać, ale w ostatecznym rozrachunku, jak by nie było, nie jesteśmy bezradni, choć czasem może się tak wydawać.

czwartek, 3 stycznia 2019

Nareszcie!

I już po wszystkim, można zacząć normalnie żyć. Następny długi weekend dopiero w maju i jest szansa, że obejdzie się bez bombardowania. Normalnie jak normalnie, trochę na wyrost powiedziane. Wałka do teraz wynoszę do ogrodu, bo nie wyjdzie za żadne skarby świata. W dodatku muszę zagradzać mu drogę do domu, bo ucieka nie upuściwszy ani kropelki. Wczesnym popołudniem w końcu wyszedł, ale już przestał, bo znów kanonada. Widocznie jakiś kretyn wystrzeliwuje zapasy. Przysięgam, że gdybym miała dostęp do broni, to nie ręczę za siebie.  No ale. Wszystko na temat zostało powiedziane i ciągnięcie tematu tylko mnie wq... wnerwia.
Na osłodę migawki z normalnego życia. Fotoreportaż pt. "Pudełko":




Jak wiecie lub nie, chciałabym mieć w domu rośliny. Ale nie mam, bo bardziej niż rośliny, chcę mieć Czajnika. Poszliśmy więc na kompromis:

Jak widać na zdjęciu, żadnego śniegu u nas nie ma i trudno sobie wyobrazić, że np. Mikę zasypało po kukardkę. Do tego stopnia, że do Kurnika musiała włazić przez telewizor. Jak słusznie zauważyła TG, meldunek Miki mógłby być początkiem kolejnej powieści. Na wszelki wypadek cytuję:

Komputer kaput, wlazłam przez tv, ściskam was noworocznie:)