O obyczajności, przyzwoitości i przystojności

Koleżanka D. dobyła wczoraj ze swoich zasobów (wraz z zacnym trunkiem) dwie zabytkowe książeczki, a właściwie poradniki. Ubawiłyśmy się usiłując rozkminić niektóre kwestie - bez rezultatu, ale co się pochichrałyśmy, to nasze. Postanowiłam się z Wami podzielić, może też się pochichracie.

A więc kol. D. dobyła taki oryginał z początku XXw. (nigdzie nie ma daty wydania):

I reprint:

Jeden i drugi poradniczek może dziś rozbawić człeka do łez, aczkolwiek porusza się tam także kwestie istotne i aktualne po dziś dzień - i w kuchni i w obyczajności. O tych mówić nie będę, wszak Kury to osoby dobrze wychowane, że o kuchni  nie wspomnę.

Znalazłyśmy tam kilka zawiłych zagadnień, których nie dałyśmy rady przeanalizować, a raczej przeanalizowałyśmy, ale bez zadowalających wniosków. I  zacny trunek nie pomógł.

"Jarską kuchnię" napisała Janina Breyerowa, wstępem zaś opatrzył jej małżonek dr med. St. Breyer. Małżonek podzielił się też z czytelnikami złotymi myślami, które zawarł w pozycji pt. "Z rozmyślań lekarza".

Cytuję najsmaczniejsze, reszta to przemyślenia w rodzaju: Alkohol odżywia i rozgrzewa, kawa i herbata dodają energii, tytuń dezynfekuje jamę ustną: oto higiena samobójców!

W związku z tym mam prośbę, propozycję, a nawet wyzwanie. Ba, wręcz konkurs!

Osoba, która najbardziej zrozumiale i przekonująco wyjaśni co autor miał na myśli (poniżej), otrzyma w nagrodę tę oto rybę zmajstrowaną przeze mnie:

Otóż i najzłotsza ze złotych myśli doktora Breyera:

Za zdrowie trzeba drogo płacić - codzienną abnegacją.

Proszę, oto dowód, że nie zmyślam:

O zwycięstwie zdecyduje wola ludu w demokratycznym głosowaniu w komentarzach.

I ku uciesze parę zaleceń w sprawie obyczajności:

- bądź grzecznem dla starych panien

- pomyśl o tem, co masz powiedzieć, przez co rzadziej z głupstwem na plac wyjedziesz

- własna pochwała śmierdzi

- nie nudź, mianowicie kobiet, opowiadaniem zdarzeń i wypadków nadzianych kłamstwem na polowaniu

- chodząc unikaj ruchów wymuszonych, konwulsyjnych, pełnych wykwintu i przesady

- do gęby wielkich kawałków nie napychaj, któreby ci guzy w twarzy formowały

- nikt dobrej żony nie dostał w tańcu, na publicznych zabawach i widowiskach (...)najpospoliciej siedzą w domu pod czujnem okiem poczciwych matek

- nie wylegaj się długo; jeżeli się ocknąłeś, tedy wstań: leżenie bowiem, mianowicie długie, szkodzi zdrowiu, odurza głowę i wdraża do próżnowania

- umyj sobie codziennie twarz, szyję, ręce, ba, nawet i nogi, aby dla drugich nie wydawały obrzydliwego smrodu. Nie myj zębów szczoteczką: bo gdy pooddzierasz dziąsła od kości, tedy ci z gęby nieznośnie cuchnąć będzie

- nie noś długich paznogci, jak gdybyś niemi miał odkopywać mogiły przodków

I na koniec:

- Nie ujuczaj siebie: spińkami, zegarkami, lornetkami, dewizkami, łańcużkami, sylwetkami, grzebuszkami, kieskami, ridikiulami, cygarnicami, flakonikami, pejczem itp.

Urzekło mnie określenie ridikiule. Pochodzi zapewne od francuskiego "ridicule", co znaczy niedorzeczny, dziwaczny, dziwny albo też śmieszny, ale w  nieco pejoratywnym sensie. Innymi słowy taki dynks. Kiedyś mówiło się pizdryk.