Moje dolce vita

Nareszcie jest tak, jak powinno być w maju! Napawam się i zachłystuję i ciągle mi mało. Przyroda wokół jakby przyspieszyła, świat się zmienia dosłownie  w oczach. Jesienią posadziłam różności, a dotąd wyszły tylko tulipany. Ale nie! Wtem wyskoczyło to i owo tu i tam, wczoraj jeszcze nie było, a dzisiaj jest. Przedtem porządnie popadał deszcz, toteż teraz rośliny rosną w oczach, zwłaszcza hosty. Przysięgam, że od rana urosły jakieś 3 cm!

Rozpoczęłam wreszcie sezon tarasowy. Czekam na to calutki rok. Uwielbiam kiwać się na tarasowej huśtawce, słuchać ptaków i myśleć o niebieskich migdałach. Sprawdza się też hamak, bo na leżąco lepiej widać gdzie są ptasie gniazda.

Ach! To chyba jest la dolce vita!

Jak nie zachwycić się konwaliowym polem (no dooobra, pólkiem)? Jeszcze nie kwitnie, ale sama tego zapowiedź jest zachwycająca. Nawet pieski nie zdołały go stratować:

Te pieski:

Żeby nie było, że same kwiatki. Proszszsz, oto moje uprawy (nie wszystkie!):

 A nie, jednak głównie kwiatki:

Z upraw mam jeszcze takie grzyby:

Gumienko z grubsza ogarnięte, tylko salceson nieskończony. Obawiam się, że taki już pozostanie. Pieski chyba jednak obsikały tojeść (z prawej, przed kamieniami). Tzn. nie chyba, a na pewno, bo widziałam. Trudno, może da radę:

 

 

Piękne mam drzewko, a nie wiem, co to jest. Ma maleńkie, niesmaczne owoce:

I jeszcze "donica", jaką sobie zmajstrowałam z wierzby, w którą strzelił piorun, a którą wtargałam do szczały i przytargałam na gumienko:

Koleżance D. donica bardzo przypadła do gustu i też taką chce, wobec czego udamy się wkrótce na poszukiwania wierzby, w którą strzelił piorun. Potrzebna jest tylko burza.

No i tak to. Na sobotę zaplanowałam wyprawę po kwiatki do donic. Trzymajcie kciuki, abym kupiła tylko takie, które mi się zmieszczą do donic, które mam. Bo będę musiała jechać po donice. A jeśli pojadę po donice, wrócę z nowymi kwiatkami i znów będę musiała jechać po donice...