Ciągle pada...

Trudno przełknąć ten banał o życiu, które toczy się dalej. Ale toczy się niezależnie od naszej woli, i to jakoś tak coraz szybciej. Gdzieś uciekł mi miniony tydzień kompletnie i bez śladu. Może z powodu fatalnej pogody? Czuję się jak w środku listopada, zakładam ciepłe skarpetki, o kurtce i czapce nie wspominając. W domu mam 16 stopni, ale zaparłam się, że nie włączę grzejników - prawie w czerwcu! No ludzie! Kiedyś słońce przygrzało i w przypływie optymizmu zrobiłam sobie pedikiur. Każdy wie, jak uciążliwa jest to czynność. I co? Lakier się pościerał od noszenia pełnych butów i tyle. Zostałam z tym pedikiurem jak Himilsbach z angielskim.

Dzisiaj przed południem aura wyglądała zachęcająco, ale zanim zdążyłam przygotować się do prac ziemnych, lunęło jak z cebra. I tak to prace ogrodnicze kumulują się, bo deszcz pada od miesiąca codziennie, i to obficie. Wcale mnie to nie martwi, albowiem wychodzę z założenia, że pogoda i tak do bani, to niech chociaż popada. Jak wiadomo, Wielkopolska stepowieje, co potwierdzam - widać to gołym okiem. I gołym okiem widać także to, jak rośliny wręcz odradzają się po kilkuletniej suszy. A jednak śmiem twierdzić, że (globalnie) wody nadal jest za mało.

Nie wiem jak tam w głębi, w wodach gruntowych itd. ale tutaj, na powierzchni obfitość cieszy oko i duszę,wręcz zachwyca. Zieleń, jeszcze nieskalana kurzem i smogiem, koi zmysły. Na moim gumienku zagęściło się. Zdjęcie rabarbaru zrobiłam przedwczoraj, dzisiaj jest jeszcze większy:

Miesiąc temu:

To samo miejsce przedwczoraj:

Konwalie specjalnie dla Dory:

 

Taki mam miękki chodniczek:

I w ogóle:

Zasieki, wszędzie zasieki...

I dla przypomnienia, bo nie mogę się powstrzymać. Wczesna wiosna 2019: