TRUDNO ZNALEŹĆ SŁOWA

   

    Agniecha napisała na swoim blogu, że jej Latający odszedł. Właściwie to napisała, że odleciał; cóż, w końcu był Latającym. 
    Zawsze odczuwałam sytuację Agniechy bardzo osobiście (z wiadomych powodów), a teraz chyba jeszcze bardziej. W takiej chwili trudno wyrazić wszystkie emocje, całe współczucie, żal, chęć pocieszenia. Zdaje się - przynajmniej mnie - że zwykłe słowa nie wystarczają. Dlatego jak zwykle napisałam wiersz, który Tobie, Agniecho, i Latającemu poświęcam.

***

Odleciał w jasny świat podniebny,

pod słońce lśniące nad chmurami

zawsze białymi, nawet kiedy

czarne i ciężkie tkwią nad nami.

Odleciał, żeby poczuć wreszcie,

że już nie boli całe ciało,

żeby odetchnąć pełną piersią,

bo tu oddychać się nie dało.

Odleciał z ulgą, lecz i smutny,

że pozostawił żal i rozpacz

i że nie może już przytulić

tej, która tu musiała zostać.

Pewnie by chciał ją wziąć w objęcia,

pocieszyć w smutku i żałobie,

powiedzieć: Ty tylko pamiętaj

i żyj. Ja będę wciąż przy tobie.