35 LAT TEMU...

To będzie post rocznicowy, ale nie mój tylko Teatru Witkacego, który właśnie obchodził swoje 35 urodziny. Pracowałam tam przez kilka lat, na przełomie lat 80-tych i 90-tych. Chociaż wydaje się to dawno, ale ten czas tkwi głęboko we mnie i w mojej pamięci. Był dla mnie bardzo, bardzo ważny, barwny i stymulujący, dający mnóstwo możliwości rozwoju.  Przede wszystkim ważni byli   LUDZIE. Ludzie tworzący to miejsce i poświęcający się temu bez reszty. Młodzi, entuzjastyczni, utalentowani. Ale nie tylko oni. Także ludzie, którzy tam przychodzili, widzowie , ale też zapraszani goście specjalni, twórcy z każdej dziedziny sztuki, muzyki, teatru, filmu, baletu, plastyki. Naprawdę wielkie nazwiska, że wspomnę tylko parę:  Ewa Bem, Krystyna Prońko, Krystyna Janda, Tadeusz Łomnicki, rodzina Steczkowskich, Michał Bajor, Scena Plastyczna KUL... Długo by wymieniać. Niezapomniane chwile, niezapomniane przeżycia, wspaniali ludzie.  Cieszę się, że dane mi było być z nimi, być w środku.

 Tamten czas miał dla mnie, dla mojego życia niebagatelne znaczenie. Pozwolił poznać teatr od wewnątrz, pozwolił zmienić się mnie samej, rozwinąć umiejętności, o które nigdy bym siebie nie podejrzewała. No i pozwolił podzielić się z innymi moją miłością do kina. To uczucie przyjęło formę Dyskusyjnego Klubu Filmowego „Appendix”.

Appendix, wyrostek, dodatek, ogonek wyrosły z materii teatru. Łatwo nie było, formalności wtedy było mnóstwo.  Filmy wyświetlane były na tradycyjnej taśmie filmowej, a więc jedynym sposobem było wykorzystanie klasycznych projektorów kinowych. Projekcje odbywały się w jedynym wtedy kinie „Giewont” (obecnie „Sokół”) o szalonej godzinie 22.00, po wszystkich seansach. To była jedyna możliwość, dyrekcja kina nie chciała tracić pieniędzy. W tamtym czasie w Zakopanem nie była to pora, gdy ludzie chętnie wychodzili z domu, aby brać udział w wydarzeniach kulturalnych, szczególnie w zimie. Mogliśmy więc liczyć głównie na krewnych i znajomych Królika, czyli na nasze rodziny i przyjaciół. Frekwencja była bardzo różna, ale najczęściej nie przekraczała 20-30 osób, a bywały seanse, gdy na wielkiej widowni siedziały 3 lub 5 osób... Na „Rękopisie znalezionym w Saragossie” do końca dotrwaliśmy we trójkę a film skończył się po pierwszej w nocy...

Pamiętam jeden dość niezwykły powrót z kina w zimie podczas silnego mrozu. Koleżanka Ela O. zaofiarowała się, że mnie odwiezie swoim Maluchem, a była świeżym choć odważnym kierowcą. Najpierw były obawy czy odpalimy, na szczęście się udało. Ale okazało się, że szyby zamarzły na mur, ogrzewanie od środka nie działało, a Ela nie miała skrobaczki do szyb... Odchuchałyśmy i wydrapały własnymi rękami małe kółka na szybie i z duszą na ramieniu ruszyłyśmy w drogę jadąc chyba 5 km na godzinę. Ja musiałam pilnować gdzie jest krawężnik a Ela usiłowała cokolwiek zobaczyć przez kółko na szybie. Na szczęście ruch był prawie zerowy i jakoś dotarłyśmy, ale nerwy były potężne.

Program projekcji układałam sama, według moich upodobań i tego, co chciałam pokazać widzom. Na ogół były to cykle, np. różne ekranizacje „Makbeta”, kino nieme, amerykańskie kino lat 70-tych, filmy jednego reżysera lub aktora. Filmy wypożyczaliśmy głównie z Filmoteki Narodowej lub innych DKFów. Sam transport nie był łatwy, filmy były pakowane w specjalne żelazne skrzynki, bardzo ciężkie, które przychodziły pociągiem. Trzeba je było odebrać i dostarczyć do kina a potem odesłać. Niektóre taśmy były słabej jakości i zdarzało się i tak, że nie było wiele widać na ekranie...

Pewnego wieczora przeżyłam chwilę grozy, gdy taśma zaczęła się palić podczas projekcji. Na szczęście pan operator szybko to opanował i posklejał taśmę , ale kawałek jednak spłonął.

Dawne czasy, zgrzebne i bez zaawansowanej technologii, ale jednak urocze w swojej prostocie i naturalności. Ciepło „Appendix” wspominam, ma swój kąt w mojej pamięci. 

Czas płynie, wszystko się zmienia, ludzie odchodzą i przychodzą nowi, wnosząc coś swojego do teatru. Na scenie już kolejne pokolenie aktorów, którzy teatr zakładali wraz z Andrzejem Dziukiem, dyrektorem, reżyserem i człowiekiem, który to miejsce stworzył, dał mu istnienie i tchnął w niego ducha. No i ów duch tam został, ma się dobrze, choć już inni go ożywiają. A ja , jeśli uda mi się tam być, czuję się zawsze jak u siebie.

Jeśli będziecie w okolicy, zajrzyjcie i ogrzejcie się w cieple tego miejsca. A może ktoś ma jakieś swoje wspomnienia i przeżycia z nim związane? Napiszcie, proszę.