Na zarazę - gumienko

O czym pisać w czasie zarazy? Przecież nie o zarazie!? Cały dzień rozmyślałam o czymś, co mogłoby nas rozśmieszyć i nic mi do głowy nie przyszło, niestety. Byłam zaabsorbowana pracami gumienkowymi wprawdzie, co w myśleniu zasadniczo nie przeszkadza, jednak i nie pomaga - jak widać. Wobec tego zacznę Was zadręczać gumienkiem właśnie. Byłam wczoraj w dawnym domu i zwiozłam donice oraz kolejną porcję klamotów, które jeszcze tam zalegają. Donice (na razie puste) stoją na tarasie, można więc uznać, że sezon został rozpoczęty. Nie przywiozłam moich ślicznych wiklinowych foteli, bo nie mogłam znaleźć klucza od pomieszczenia, w którym się znajdują. Teraz nie wiem kiedy je przywiozę. Auto zastępcze mam tylko do poniedziałku, a w sprawie naprawy mojego cisza jak makiem zasiał.  Wobec tego wytaszczyłam stary stolik i przemalowałam go na jedynie słuszny kolor - niebieski. Dawno nie miałam pędzla w rękach:

Koguta, com go dostała drzewiej od Felków umieściłam na boisku do siatkówki:

Natomiast kura od Marii (Marija, pamiętasz?) bardzo pięknie prezentuje się tutaj, tzn. na tarasie. Biały lampion znalazłam w śmieciach u kol. D. Wynajęłyśmy kontener na śmieci wspólnie i tak wygrzebywałyśmy sobie skarby - ona moje, ja jej. Nic mi już nie zalega, żadne worki z resztkami cementu, żadnego styropianu, nic! Jakby nigdy nie było tu żadnej budowy:

Bratki też niebieskie:

Miejsce internowania mam bardzo przyjemne, nie powiem. Czasem jednak muszę z niego wyjść - staram się jak najrzadziej. W miasteczku spokój, życie toczy się jak przedtem. Tylko mąki nie ma:)