Ja to się cieszę byle czym

Wbrew sytuacji geopolitycznej, tak mam. Cieszy mnie każda roślina, która zdołała przebić się przez suchą ziemię, cieszy mnie przepiękne światło o tej porze roku, koci język na dłoni i brzuszek wystawiony z ufnością do miziania, poranna kawa wypita w łóżku i gapienie się na życie toczące się na świerku, cieszą mnie pogaduchy z siostrą i sok z pokrzywy wypity u kol. D (nie wspominając o przednim winku) oraz sprawdzanie, ile od wczoraj urosła rzodkiewka w trumience. A nawet wizyta pana Czesia, który klnie jak szewc, ale za to gwiżdże i śpiewa w obcych językach przy robocie (comment ca va...).
Lubię kłaść się spać w mojej ślicznej sypialni, w towarzystwie wszystkich zwierzaków (w łóżku tylko koty!) i budzić się z widokiem na niebo i wspomniany świerk.
I wiecie co? Czasem - jak dziecko - chciałabym, żeby już było jutro:)
Nie znaczy to wszakże, że nic mnie nie martwi, bo martwi. W życiu zawsze jest coś do martwienia. Jednak jakimś cudem martwienie się jest za cieszeniem się.
I jakoś nie pamiętam, jak to było dawniej. Cieszyłam się z różnych rzeczy, ale człek miał zbyt wiele na głowie, żeby celebrować drobiazgi, wiadomo. Lub może taka umiejętność przychodzi dopiero z wiekiem i po przejściach?

Dzisiaj jednakże najbardziej ucieszyłby mnie ulewny deszcz. Takie to prozaiczne są moje uciechy!
Chwalę się przed niefejsowymi Kurami. Ramka ze starych, drewnianych drzwiczek kuchennych, pomalowana dla Klaudii M. zwanej niegdyś Złotym Kotem. Malowanie to jedna z moich większych uciech:

A przy furtce pachnie bez! Zdjęcie nocne, ale w nocy tez pachnie:

I taki widoczek. To jakiś kwitnący krzew, niestety nie u mnie:

Podzielicie się swoimi uciechami i ucieszkami?