Nareszcie!

Dorwałam się do aparatu fotograficznego, w związku z czym zarzucę Was sielankowymi zdjęciami, co nie zawsze (właściwie wcale) oznacza, że perfekcyjnymi. Jednak to jest coś zupełnie innego, niż dokumentowanie rzeczywistości za pomocą telefonu. Na nowo muszę się uczyć, bo wszystko zapomniałam, ale przynajmniej zobaczycie, jak miewa się gumienko i jak wszystko urosło.
Napawam się latem, długimi, pięknymi i ciepłymi wieczorami, które spędzam na tarasie, dopóki całkiem się nie ściemni (na komary mam muggę). Następne pół roku będę za tym tęsknić, już tęsknię. Kiedyś już o tym pisałam - w okolicach sierpnia planuję wiosnę i zaczynam wyobrażać sobie jak to wszystko (gumno i roślinki) będzie wyglądało za pół roku. Co przetrwa, co nie, co urośnie, co rozkwitnie itd. Może to jest metoda na jesienno-zimowy splin? W każdym razie u mnie to działa.
Nie wiem jak to się dzieje, bo i skąd, ale żyję w Kuriozie z wrażeniem, że jestem tu od zawsze, a nie zaledwie od 11 miesięcy.
Sprzątam sobie gumienko od strony "ulicy", od której oddziela mnie gęsty żywopłot niespecjalnie wymiziany, bo nawet gdybym chciała, to nie sięgam. Żywopłot jest tak gęsty, że absolutnie nie widać kto i po której jest stronie i czy w ogóle jest. Tak więc sprzątam sobie, miotłą szuram i nagle słyszę: cześć Hanuś! Cześć i czesio, odpowiadam, do teraz nie wiem komu. Mam pewne podejrzenia, bo był tam też pies, a po psie - jak wiadomo - najłatwiej identyfikuje się ludzi.
Moja miejscowość jest malutka i wszyscy się znają od zawsze. Ewentualnie i sporadycznie dołącza ktoś taki jak ja. Jeśli nie jest psychopatą i kompletnym świrem, wchodzi jak w masełko.
Życie towarzyskie toczy się jakoś tak spontanicznie, bez napinki, zaproszeń i przygotowań. Luzik i normalność. Czego do końca świata życzę Wam i sobie.
Teraz zdjęcia, jak leci - napawałam się aparatem:)

Będą zbiory...

Wiązy wzdłuż płotu sąsiada posadziłam wczesną wiosną. W przyszłym roku będzie zielony mur

Znów się alkoholizuję:)

Kocham mój taras!

Fotel zyskał już pewną renomę. Krąży otóż opowieść, że trzeba odpowiednio wpasować zadek, żeby nie zaklinować go w dziurze... Dodam, że opowieść oparta jest na faktach.

Tyły...

Misterny, pajęczy hamak

Wszystko poza pelargoniami to jest odbicie

Takiego pitaszka uturlałam z gliny kupionej po taniości w Biedrze

Światło o zmierzchu takie, że żaden aparat nie odda...

Na tarasie

Poza tym czyściłam dzisiaj rynny. Rósł w nich mech, mniszki, szczaw, lebioda i coś, czego nie zidentyfikowałam.