A ja się cieszę byle czym!

Wiem, żem okropna, wiem. Moja okropność wynika poniekąd z nadmiaru wykonywanych czynności, więc trochę mnie to usprawiedliwia. A że niekoniecznie robię to, co powinnam, to całkiem inna sprawa. Rzecz w tym, że w zasadzie nic nie powinnam, hrehre! I to jest piękne, nieprawdaż? Zostałam wychowana do powinności, jak każda kobieta na tym padole. Znalazłam się jednak w takim miejscu życia, że goowno powinnam! Nie mówię o zwyczajnych, codziennych sprawach, które trzeba załatwić - typu wymienić oponki, umyć naczynia, nakarmić stado, wysłać anioły, normalna rzecz. Mówię o tym, że teraz ja rządzę moim światem, nikt nie zagląda mi przez ramię (taka przenośnia).

Tak więc cały czas coś robię. Gumienko wprawdzie śpi, a ja i tak nie mam czasu. Przypnę się do jakiegoś anioła czy innego arcydzieła i jadę aż do wyczerpania zapasów, czyli pustej lodówki. Bywa, że nie mogę się doczekać jutra, jak bum cyk! Już wieczorem chce mi się porannej sokawki w towarzystwie kotów na memłonie i codziennej prasówki. Nigdy tak nie miałam, nigdy! To się tym delektuję! Jestem usprawiedliwiona?

Poza tym miałyście pisać coś od siebie i od czasu do czasu i tylko SaBała pokazała nam swój świąteczny punkt widzenia. O!

Znajomi przynoszą mi takie drewienka, że nie mam wyjścia. Te anioły po prostu tam są! Trzeba je uwolnić.

Do tych ostatnio byłam przypięta:

Taki ptaszek Mondriana mi wyszedł w międzyczasie:

Dzisiaj przypięłam się do kolejnego (anioła).

Nadmieniam, że anielskie torebusie są trójwymiarowe, wystrugane z drewna, a nie jakieś tam namalowane!