Mądrość, czy wręcz przeciwnie?

Zrobiłam się ostatnio monotematyczna i gadam w kółko tylko o tej Kuriozie. Zaczekam, aż uzbiera się trochę nowego materiału i wrócę do tematu. Nie, żebym już miała na ten temat nie przynudzać, aż tak to nieee...

Tymczasem więc głos i łamy oddaję MM. Ja, jeśli nawet zacznę o czymś innym, to i tak skończę na Kuriozie:)

***

O mądrości – czy jej braku?

Wraz z upływem lat i niedawno obchodzoną przeze mnie okrągłą, bardzo nieprzyjemnie okrągłą rocznicą, coraz częściej dopada mnie myśl o tym czy muszę, jeśli nie dopadnie mnie jednak (odpukać) jakiś Alzheimer, to czy mimo wszystko muszę nieco zgłupieć tylko dlatego, że się zestarzałam. Z najbliższego mi, psychologicznego punktu widzenia można spojrzeć na ten problem dwojako. Po pierwsze – z perspektywy tradycyjnej koncepcji rozwoju. Ta nie daje mi dużych szans, bowiem według obowiązujących tu poglądów, rozwój właściwy jest okresowi dzieciństwa i dorastania, w okresie dorosłości następuje stabilizacja rozwojowa, a okres starości to regres w rozwoju. Przyjmując, że możliwości rozwojowe można w przybliżeniu rozumieć jako zdolności przystosowawcze i zdolności nabywania nowych umiejętności, jak też możliwości posługiwania się nabytą wiedzą, perspektywy moje z tego punktu widzenia nie wyglądają różowo. Na szczęście jest bardziej współczesna koncepcja, która daje mi więcej szans. To koncepcja life-span, tłumaczona u nas jako rozwój w cyklu życia. Według niej, rozwój rozpoczynający się w momencie poczęcia trwa nieustannie przez całe życie i kończy się wraz ze śmiercią. A co bardziej ortodoksyjni wyznawcy tej teorii głoszą, że śmierć nie oznacza końca rozwoju, jest jedynie przejściem na kolejny jego etap.

A jakby się tak zastanowić, to przecież starość jest okresem, w którym stajemy przed piekielnie trudnym wyzwaniami, takimi jak: zakończenie aktywności zawodowej i związanymi z tym problemami społecznymi, materialnymi, emocjonalnymi itd., utrata osób bliskich – ostateczna, bądź częściowa (związana chociażby z mniejszą mobilnością), konieczność zagospodarowania zwiększonej ilości wolnego czasu, jak też znalezienie dla siebie zupełnie nowego miejsca w grupie społecznej i odnalezienia się w nim - rola emerytki, wdowy (częściej niż wdowca), babci, osoby która potrzebuje pomocy, z czasem coraz bardziej, podczas gdy dotychczas ona tę pomoc świadczyła (to bywa bardzo trudne). Jednym z poważniejszych jest też problem znalezienia często nowego celu, sensu życia, co wiąże się z brakiem poczucia, że się jest potrzebnym innym. Mogłabym tak wymieniać jeszcze długo, że nie wspomnę o problemach zdrowotnych, które zaczynają być coraz poważniejsze. Gdybyśmy nie mieli zdolności przystosowawczych, nie umieli już nabywać nowych umiejętności i nie potrafili posługiwać się zgromadzonym w toku całego życia potencjałem, to szpitale psychiatryczne nie pomieściłyby wszystkich staruszków z depresją i innymi psychozami oraz uzależnieniami, a z każdego wieżowca w mieście skakałoby ich codziennie kilku. Tymczasem jakoś dajemy radę. Liczba depresji i samobójstw w starości drastycznie się nie zwiększa. Nawet jako grupa nie czujemy się specjalnie samotni, choć młodszym od nas tak się wydaje (o tym pisałam już kiedyś wcześniej). Większość z nas normalnie funkcjonuje - psychicznie, społecznie i ba – niektórzy nie tylko wykorzystują nagromadzony potencjał, ale zdobywają całkiem nowe umiejętności – zaczynają malować (np. meble), układać rymy, zajmować się zwierzętami i… robić wiele innych rzeczy.

No więc jak Kurki – głupiejemy na starość? – czy wprost naprzeciwko?