Nawet nie o głupotach, tylko o studni

Jestem tak urobiona, ale tak, że nie wiem! Obstalowałam pana, który miał mi rozebrać i wywalić stary hydrofor przykryty jeszcze starszą i ohydną blachą w ogrodzie, tuż przy studni. Pan miał czas tylko dzisiaj albo niewiadomokiedy.
Zdjęcie nie oddaje w pełni braku estetycznych walorów urządzenia. To jest to coś w głębi po lewej:

Studnia nie jest potrzebna (chociaż kto wie?), ale nie mam zamiaru się jej pozbywać. Jestem podłączona do wodociągu. Poza tym likwidacja studni to niemały koszt. Obrosnę ją pięcioklapkiem, obstawię kwiatkami i będzie piknie. Okropnie przeszkadzała mi ta blacha obok - pod nią jest (był) dół (głębokości ok. 1,5 m), a w tym ciemnym, ciemnym dole, stary hydrofor. Pan Paweł przyszedł, rozciął blachę i zabrał się za hydrofor.
Wtem! Jak nie świśnie, jak nie pryśnie! Jak fontanna di Trevi, tylko pod większym ciśnieniem! Teoretycznie nie miało najmniejszego prawa ani świsnąć, ani - tym bardziej - prysnąć! Poleciałam biegusiem pozamykać zawory i cóż się okazało? W dużym skrócie mówiąc, woda z wodociągu, nie wiadomo dlaczego, przechodziła przez ten stary hydrofor, a ujęcie wody wodociągowej jest kompletnie od d... strony, po przeciwnej stronie domu, od ulicy. Rozwiązanie kompletnie bezsensowne, bez żadnego, logicznego uzasadnienia. No i zaczęła się jazda. Wycinanie tego ustrojstwa, ściąganie spawacza, poszukiwanie w okolicy odpowiedniego nypla (trudne słowo). Coś, co miało trwać ze 2 godzinki (góra), trwało 9 godzin. Szczęście w nieszczęściu, bo to się ledwo kupy trzymało na przerdzewiałych rurach i sparciałych gumowych wężach. Gdybym tego nie ruszała i gdyby to sobie cichutko pierdyknęło któregoś dnia, woda z wodociągu, która bynajmniej nie jest tania, leciałaby sobie nienerwowo nazad do studni przez dziurę, która tam była, a ja poszłabym z torbami. Jakaś bogini nade mną czuwała! Pan Paweł wszystko zrobił, co trzeba zespawał, skręcił, skrócił i wyrzucił. Dół zasypał kilkoma taczkami piasku i ziemi. Urobił się chłop po pachi, a ja razem z nim.
Przed:

I po:

Teraz tylko roślinki posadzić i nieszczęsna studnia może pięknieć!
W domu mam sajgon, z czarnym błockiem wszędzie, bo tylko latałam i otwierałam i zamykałam te zawory, jak jakiś świstak. Nie mam siły tego sprzątać, jutro ogarnę, ale nie dziwcie się, jeśli za chwilę padnę i zamilknę.

Zanim jednak to nastąpi, życzę Wam, aby te dziwne święta były jak najmniej dziwne, życzę Wam, aby były wyjątkowo, do znudzenia i do upojenia zdrowe. I abyśmy dali radę!