Garść wieści ze zdjęciami

Byłam, popracowałam, wróciłam. Spotkałam fajnych, młodych i kreatywnych. Spotkałam też nieco starszych, kreatywnych, takich, którzy przewijają się przez całe moje zawodowe życie. Takich, którzy piszą dla teatru, reżyserują, piszą o teatrze, a także takich, którzy dopiero zamierzają to wszystko robić. Zachwycili mnie ci ostatni zwłaszcza, bardzo młodzi, 16-17 letni, właściwie dzieci jeszcze. Ale dzieci pełne pasji, chęci i zdolności. I ta grupa dała mi najbardziej popalić. "Moja" francuska dramatopisarka Karin zlecała im zadania polegające na wymyślaniu historii i na improwizowaniu. A ja to tłumaczyłam, rzecz jasna. Dzieciaki wymyślały niestworzone historie, ja się wiłam i pociłam, Karin była zachwycona. Tak z grubsza minął pierwszy dzień. Potem było poważnie i dorośle. Wykłady, prezentacje, dyskusje - wszystko wokół teatru. Byłam cieniem Karin i szeptałam jej do uszka. Czasem trudno było nadążyć, zwłaszcza jeśli ktoś wyrzucał z siebie słowa niewyraźnie i do tego z szybkością światła. Starałam się wyłapać meritum i streszczać. Czasem mi się wymykało, zwłaszcza podczas gorącej dyskusji. Mówiłam wtedy Karin, że zdania są podzielone, co zresztą było prawdą, hrehrehre.
Program był bardzo bogaty oraz napięty. Dla mnie to były bardzo intensywne dwa dni. Przez cały dzień byłam skoncentrowana jak jakie medium, toteż wieczorne pinonłar w ilości dwóch lampek zwaliło mnie z nóg już w okolicach 23.00, a wieczór dopiero się rozkręcał. Padłam w locie.
Następny dzień był podobny, może trochę bardziej rozrywkowy. Aktorzy czytali świeżą sztukę dla dzieci jednej z obecnych tam młodych autorek. Sztukę też streszczałam Karin do ucha. Łatwo nie było, bo akcja dzieje się w dwóch równoległych światach i trudno było się połapać kto jest kim i w którym jest świecie w danym momencie. MNIE było trudno się połapać, bo koncentrowałam się na warstwie językowej. No ale. Taka robota.
Jak widać na zdjęciach, pogoda dopisała, przerwy wykorzystałam włócząc się po parku.
Pałac jest połozony w pięknym miejscu, w niewielkim miasteczku (Obrzycko) nad Wartą. Znajduje się nieco na uboczu, na skarpie, zatopiony w zieleni i ciszy.

Przypałacowa kaplica

Lodownia

Dawna psiarnia, teraz miejsce konferencyjne

W dole płynie Warta

Karin na mostku

Dawna psiarnia, obecnie część gastronomiczna i konferencyjna

 

 

Tu się zadumałam

Czytanie sztuki:

I wola przetrwania:

Pałac należał niegdyś do rodziny Raczyńskich, jego budowę rozpoczęto w pierwszej połowie XIX wieku. Przeszedł drogę podobną do drogi setek innych polskich pałaców. Po II Wojnie był tu Fundusz Wczasów Pracowniczych. Dopiero w 1989 roku został przejęty przez UAM i - wraz z parkiem - odrestaurowany. Dziś jest to Dom Pracy Twórczej i Wypoczynku Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.