Garść nowin bez zdjęć

Czy wiecie, jakie są korzyści z niemania auta? Zwłaszcza jeśli całe życie się je miało?
Pamiętacie historię sprzed chyba dwóch tygodni, kiedy to udałam się w plener z koleżanką i do samochodu ktoś jej się włamał? Auto nadal stoi w warsztacie i czeka na części z Niemiec, bo uszkodzona jest stacyjka, immobilizer i system zamykania drzwi. Koleżanka mieszka trochę poza Poznaniem, ale pracuje w centrum. Ma to szczęście, że w jej miejscowości jest stacja kolejowa i świetne połączenie z Poznaniem. Nie mając innego wyjścia, koleżanka jeździ teraz do pracy pociągiem. I eureka! Jest taniej, szybciej i przyjemniej, do tego z dworca PKP ma bliziutko do pracy. Dziwię się trochę, że dotąd na to nie wpadła! Poza kwestiami czasowo-finansowymi, koleżanka odnotowała poprawę kondycji, bo do/od stacji spory kawałek trzeba dojść. No i proszę, jak złodzieje mogą napełnić szklankę (przynajmniej do połowy).
Poza tym obrobiłam kawał gumienka, bo zapuściłam je strasznie. Jest rozpaczliwie sucho, poznikały gdzieś różne byliny, mimo podlewania. Nawet konwalie zasychają. Nie wiem czy bez da radę i forsycja...
Zdjęć nie będzie, bo aparat nadal w naprawie.
Mnie też nie będzie przez weekend. Autorka jednej z przetłumaczonych przeze mnie sztuk (tej, której premiera odbyła się w kwietniu), poprowadzi warsztaty teatralne dla młodzieży w przyjemnym pałacyku (znów!) poza Poznaniem. Potrzebny tłumacz, to jadę. Siatka pet-sitterów uwita. Aparat pożyczyłam od MM, więc  jakieś fotki będą. Prawdę mówiąc nie bardzo mi się chce, bo ostatnio niewiele mi się chce, no ale grosz na ulicy nie zalega i dobrze mi to zrobi (chyba).
Mama jest zaopiekowana, rehabilitacja ustawiona, aczkolwiek pacjentka nie współpracuje, co nie jest niczym nowym. Maciek przeszkolił personel Domu, wiedzą co robić i jak.
To tyle. Głupio jakoś bez zdjęć.