Gnuśność w Tick City

Mrozna pogoda wielu rzeczom nie sprzyja, gnuśność umysłowa (i nie tylko) człeka ogarnia, czasem coś tam zrobi, nabazgrze albo ugotuje (zupkę z porów na przykład), a czasem rzuci się w wir. Rzuciłam się dziś i ja. Padło na łazienkę, bo też czas był najwyższy - grzyby, pleśnie, porosty, skrzypy, widłaki i paprocie. Wysprzątałam na błysk, od stóp do głów. Ale nie o tym chciałam. Mam w łazience duże lustro, niestety. Nie da się go ominąć wzrokiem i udawać, że przyszło się tylko umyć zęby/ręce/nogi. Owo lustro zupełnie niespodziewanie rozproszyło gnuśność. Nie, żebym zobaczyła w nim piękną, młodą i bogatą, a w zasadzie wręcz przeciwnie. Najpierw użaliłam się nad sobą - że ani ja piękna, ani młoda, ani bogata i tylko do sprzątania się nadaję. Zaraz potem się wściekłam, że tu mam za mało, tam za dużo, włos nie ten, a nos! Oesssu... Chciałabym być młodsza, ładniejsza, zgrabniejsza, mądrzejsza, bardziej interesująca. Ale już nie będę! I o kant rozbić można wyobrażenia o takiej sobie - idealnej albo prawie. Jestem tu, gdzie jestem, z wyboru i marzeń. Też nie jest idealnie, bo nigdzie nie jest. Po co więc gonić gdzieś i szukać czegoś, co - jak nam się wydaje - uczyni nas szczęśliwszymi? Czy nie lepiej pielęgnować swoje szczęście właśnie tu, w tym miejscu i czasie, w którym właśnie jesteśmy? Rzecz w tym, aby zdać sobie sprawę z tego, że to jest właśnie TO miejsce i TEN czas. Bo innego nie będzie. I ta świadomość jest - wbrew pozorom - najtrudniejsza, przynajmniej dla mnie. Na ten temat powiedziano już chyba wszystko, prochu nie wymyśliłam. A jednak - mimo tej wiedzy - nachodzi mnie czasem ta żałość, jakaś tęsknota niewiadomozaczym, chcenie albo niechcenie tego i owego, czasem pretensje do losu, niezgoda na zmarchy i nadprogramowe kilogramy. A potem  rozmawiam z Miką, która prawie fruwa ze szczęścia, że udało jej się stanąć przy zlewozmywaku i umyć trzy szklanki i cztery widelce. I dałabym sobie wtedy w łeb.
Potraficie cieszyć się tu i teraz, bez rozpamiętywania, użalania się nad sobą i rozgoryczenia? Pracuję nad tym każdego dnia, ale czasem mi się wymyka...

A oto co się nie wydarzyło w Tick City:

Ognio też tam jest