Historia zwyczajna, niezwyczajna

Dzisiaj mówi nasza świeża współprowadząca, Lilka B.
A nie mówiłam, że ma w zanadrzu niejedną ciekawą historię?

 ---

W sumie jak zwykle nie wiem od czego zacząć. No bo dla kogo może być interesująca druga wojna i lata 50 XX wieku? No już chyba, że tylko dla Kurnika:)

*

Kiedyś, w drodze na rodzinny pogrzeb, kuzyn zapytał mnie: A pamiętasz? Że był w naszej rodzinie lotnik odznaczony przez królową angielską? Oczywiście że pamiętam, przecież wystarczy, że moja i jego mama o tym wiedziały. O kurczę, złapaliśmy się na tym, że oto odchodzi pokolenie, które przeżyło wojnę i które wszystkie tajemnice zabiera ze sobą - a my, jak dzieci we mgle, łudzimy się, że wśród żywych nadal pozostaje ktoś, kto powie nam jak to było. Rozejrzałam się w myślach i zastanowiłam, kto mógłby nam coś podpowiedzieć? Niestety, zdałam sobie sprawę, że wszyscy już odeszli. A my, kolejne pokolenie, stare już baby i dziady, zostaliśmy z paluszkiem w ustach. I w krótkich porteczkach!
Wróciłam do domu i popadłam w długą medytację. W końcu śmierć zawsze jest trochę mistyczna i zawsze jest niezgłębioną tajemnicą.
Od czego zacząć poszukiwania? Takie szperanie to niby nie była dla mnie pierwszyzna. Dobra, myślę sobie, wrzucę na Myheritage zapytanie. Założyłam tam bezpłatne konto (14 dni za darmo) i czekałam. Nie minęło kilka godzin, a tu BUM! Pisze pan P., że żona się bardzo ucieszy, bo właśnie poszukuje jakichkolwiek informacji o swoim dziadku. No to byłam w domu! Następnego dnia informacje się potwierdziły, miałam pewność, że piszemy o tym samym członku rodziny. Historia jednak okazała się ciekawsza niż początkowo zakładałam.

**

Pisze więc do mnie pani K. maila następującej treści: Mój dziadek J.P. ożenił się z J.C. i miał syna K. i córkę J., która jest moją mamą. Mama traumatycznie wspomina dzieciństwo, do tego stopnia, że nie chodzi na cmentarz i denerwuje się jak ją o coś pytam w sprawie dziadka czy babci. Dlatego też postanowiłam złożyć prośbę do IPN o udostępnienie mi teczki dziadka.

Zdobywam zaufanie po wspólnym ustaleniu, że mój pradziadek i jej pra-pradziadek to jedna i ta sama osoba. Po kilku dniach pani K. przesyła mi fragment pochodzący z IPN-owskiej teczki, z 1947 roku, a dotyczący przesłuchania jej dziadka, a mojego wujka. Przesłuchującym jest jakiś ubek :

Zamurowało mnie! Toż to historia jak z filmu "Jak rozpętałem II wojnę światową"! A więc mieszkał u mojego dziadka na Belwederskiej 4. W zeznaniu nie ma adresu. Być może dlatego, że w momencie przesłuchania dom już nie istniał (jak potem ustaliłam, w chwili składania zeznań był rok 1948). Znalazłam też błąd w dacie, powinno być: (...) w 1935 wstąpiłem jako ochotnik do lotnictwa...” a nie w 1945 (nawet ubecy mylili się w istotnych datach!) Dywizjon 305 i 307! Szkoda, że nie 303. No cóż, nie można mieć wszystkiego! Czytam kilkakrotnie. Grotowice... Grotowice??? Przecież gdzieś tam jako mała dziewczynka jeździłam na wiejskie wakacje! Od razu czuję zapach pajdy chleba ze śmietaną i cukrem! Niedaleko jest przecież Rzeczyca. Pamiętam ją z odpustu, wszystko było takie kolorowe i piękne. Wyszukuję przez internet: parafia Rzeczyca.
Szperam, szperam i znowu BUM! Wszystko układa mi się w całość. Znajduję artykuł pt. "Stuletni ułan spod Kocka" a tam… jak wół jest napisane:
"Domagała (to ten tytułowy ułan), ranny w nogę, szedł do Grotowic trzy miesiące. Tu leczyła go dziedziczka, dr Maria Zdziarska – Zalewska, która później świadczyła o jego wojennej ranie i kombatanckiej przeszłości. Ta przeszłość nie urwała się z chwilą powrotu z wojny. Jego i szwagra, lotnika, szukali ostro Niemcy. Nie znaleźli, wzięli do aresztu żonę z kilkumiesięcznym synkiem przy piersi. Przesiedziała trzy tygodnie. Mąż i brat nie wyszli z ukrycia, bo wiadomo było – śmierć za wrześniową kampanię. Wkrótce w okolicy zjawił się "Szalony major" Hubal ze swoim oddziałem. Domagała, wraz ze szwagrem,  lotnikiem z "Lwowskich Puchaczy", który też dotarł z wojny w rodzinne strony, szybko nawiązał kontakt z partyzantami. P. przez Włochy przedarł się do Anglii. Bił się w Dywizjonie 305. Zdobył Srebrny Krzyż Virtuti Militari. Możliwe, że to pierwowzór postaci jednego z hubalczyków z filmu Bohdana Poręby, żołnierza – pilota o podobnych wojennych losach…..”

AAAAaaaa! Wszystko już rozumiem! To dlatego w czasie przesłuchania brakuje tego fragmentu życiorysu. Hubalowe wojsko długo było be! Czymś trzeba było zapełnić lukę w czasie, aby ubek się nie zorientował. Stąd opowieści, że wydostał się z Polski przez Węgry, Jugosławię, Grecję, Turcję, Palestynę, Kanał Sueski, Morze Czerwone i dookoła Afryki:). Musiał być nieźle skołowany cały ten ubek! Przecież to wszystko jest nie do sprawdzenia!
Teraz wiem, że wydostał się przez Włochy (czyli Węgry i Jugosławia mogły być gdzieś w zasięgu). Faktycznie, wydostać się z Polski pomogła mu dr Maria Zdziarska-Zalewska, która miała liczne kontakty wśród dyplomatów.
Tego samego dnia postanowiłam po raz enty obejrzeć film "Hubal". Tak. Wszystkie fakty świadczą o tym, że to mój wujek posłużył jako pierwowzór postaci granej przez Stanisława Niwińskiego.

***

Myślę jeszcze o jednej tylko rzeczy. Wiem z opowiadań mojej mamy, że jej babcia, a więc żona naszego bohatera, popełniła samobójstwo wieszając się w piwnicy. Czy mam o tym napisać pani K.? Może rodzina skrywała to przed nią? Nic więcej przecież nie wiem. Znam tylko ten fakt.
Jednakże wtedy nie miałam jeszcze pojęcia , że dokopię się tak głęboko, do warstw - nazwijmy je - psychologicznych. Ale o tym w następnym odcinku….
A to ci Lilka B. zrobiła suspens!!!