Siostra

Siostra, sister, soeur, schwester, sorella, sjestra, sestra. Zwróciliście uwagę, że ten rzeczownik w wielu różnych językach zaczyna się na "s"? Tylko po hiszpańsku od czapy: hermana!
Dobrze jest mieć siostrę, a jeszcze lepiej taką, z którą ma się wspólny język. Mam i ja, chociaż nie zawsze tak było - ze wspólnym językiem znaczy się. Dzieli nas pięć lat, a do pewnego wieku to sporo. Moja siostra jest starsza, niestety dla niej. Kiedy byłyśmy dziećmi, wlokłam się za nią jak smród. Wyobraźcie sobie - ja mam pięć lat, ona dziesięć. Albo ja dziesięć, ona piętnaście. Oj, nie było nam po drodze. Kłóciłyśmy się, obrażały na siebie, pyskowały. Do rękoczynów chyba nie doszło, chociaż jakieś tam szarpanki pewnie były. Nie pamiętam, więc chyba nie było to nic wielkiego. Kiedy moja siostra miała coś 13 lat, wyjechała do wielkiego miasta Poznania, aby pobierać nauki. Mieszkaliśmy wtedy na wsi i tam stosownych szkół nie było. Zamieszkała u ciotki M. i do domu przyjeżdżała tylko na niedziele, a i to nie na wszystkie. Stała się dla mnie obcą osobą, niedostępną, dorosłą panią z miasta. I tak życie pomykało, aż ja sama osiągnęłam wiek stosowny do pobierania nauk, ale wtedy już zamieszkaliśmy tu gdzie teraz jestem. Ja miałam lat czternaście, moja siostra dziewiętnaście. No i się zaczęło podbieranie ciuchów, awantury i pyskówki. Cała sztuka polegała na tym, żeby wrócić do domu zanim wróci Marta i upchnąć ciuch tam gdzie jego miejsce. Wyścig z czasem normalnie! A jaka trauma! Nie zawsze się udawało, a wówczas wióry leciały. Najgorzej było wtedy, gdy ja coś zajumałam, a Marta akurat chciała to coś założyć. Kiedyś dopadłam jej tuszu do rzęs (a nie były to czasy małych dziewczynek ze zrobionymi pazurami i ustami), pomalowałam sobie rzęsy i przejechałam się autobusem do pętli i nazad, bo szkoda mi było zmarnować taki piękny makijaż.
W pewnym sensie ciekawostką jest to, że nigdy nie donosiłyśmy rodzicom na siebie nawzajem - załatwiałyśmy sprawy między sobą.
Obie dorosłyśmy i dojrzałyśmy i jakoś tak około moich dwudziestu, a Marty dwudziestu pięciu lat, sprawy zaczęły się układać i odtąd żyłyśmy długo i szczęśliwie. Obydwie dostałyśmy w zadek od życia, ale zawsze byłyśmy razem wspierając się na miarę sił i możliwości. Wiem, że nie zawsze i nie wszędzie tak jest, a więzy krwi nie gwarantują siostrzanej miłości. Nam się udało. Moja siostra to opoka i pomoc zawsze, w każdej sytuacji.  To ona była przy mnie w najczarniejszych chwilach mojego życia.
Marta ma dzisiaj imieniny i nie wiem czego jej życzyć - taka sprzeczność... Oddałabym jej wszystko, ot co. A zanim to zrobię, jednak spróbuję życzeń - pięknego, ekscytującego życia, Siostro! Spokojne dopiero będzie, kiedyś tam...
Siostrzyczko, kocham Cię!