Moje małe, wielkie szczęścia

Naszło mnie na wspominki na fali psiejsko-wiejskich tematów. Odkąd sięgam pamięcią, a sięgam dość daleko, niestety, zawsze towarzyszył mi pies, lub psy. Był seter irlandzki, były dwa wyżły gładkowłose, ale wtedy byłam smarkata i nie miałam większego wpływu ani na wybór rasy, ani na wychowanie. Dopiero jako osoba bardzo dorosła mogłam decydować o tym czy i jakiego chcę mieć psa, co w sumie jest dosyć naturalne. Pierwsza była więc bokserka znaleziona przez koleżankę w osiedlowej piaskownicy. Była już dorosła, ale młodziutka i bardzo przestraszona. Wzięłam ją na kilka dni, pewna, że ktoś jej szuka. Jakoś nie szukał i Sonia zwana Sunią została z nami na 10 lat. Cóż to była za słodzinka! Nigdy nie podejrzewałam, że boksery są takie łagodne, inteligentne, miłe, towarzyskie i rozrywkowe! Sunia otworzyła mi oczy na tę rasę i narosłe wokół niej stereotypy o zaciskających się szczękach, agresji itp. Wiem, co mówię, bo na Suni się nie skończyło, ale o tym za chwilę. Była cudowna, mądra i słodka do wypęku. Niestety, mam tylko stare zdjęcia, kiepskiej jakości (cyfrówek wtedy jeszcze nie było), a skaner jest podłączony do komputera Mojego, którego nie ma. On ma bardzo skomplikowana maszynownię, a w niej całą skarbnicę projektową - ja tego nie dotykam ze strachu, że coś skasuję. Sunia po 10 latach z nami umarła na raka w ciągu miesiąca. Tęsknię do dzisiaj i tak już będzie do końca moich dni. Tęsknię za każdym moim psiakiem, każdy był inny i każdy najukochańszy. Po śmierci Suni przez kilka miesięcy nie miałam psa. Któregoś dnia zadzwonił kolega, żebym przyjechała na sokawkę i przy okazji zobaczę psa, którego pani odumarła. I, że to bokserka... Pojechałam ze smyczą i kocykiem... Sunia miała już 5 lat i wyszukane imię Daisy. Jakoś mi nie pasowało to imię i Daisy została... kto zgadnie? Tak! Została Sunią. Była równie słodka, jak Sunia I. Była z nami 8 lat. Po jej śmierci nie chciałam innego psa, zakochałam się w bokserach i koniec. Był swego czasu w Poznaniu targ zwierząt, dla zmyłki zwany Sielanką. Można tam było kupić wszystko - od chomika po krokodyla. Z hodowli, pseudo-hodowli, z kradzieży, przemytu, co kto chce. Na szczęście nie ma już w Poznaniu tej wątpliwej sielanki. Dość, że wtedy, przypileni brakiem psa, postanowiliśmy tam pojechać i kupić jakąś bokserską sierotkę. Krążyliśmy po tym paskudnym miejscu, bokserów oczywiście nie brakowało. Chodząc tam w tę i nazad mijaliśmy dwóch facetów z psem na smyczy. I nie był to bokser. Pies był młodziutki, wilkowaty, miał oszałamiające uszy i tak patrzył...O tak:

Oto Julek!

Julek był mieszańcem owczarka niemieckiego i stafforda. Na własne potrzeby stworzyłam nową rasę - kiedy ktoś mnie pytał co to za pies, mówiłam, że lufford nowozelandzki. O Juleczku mogłabym napisać książkę. Był przyjazny, łagodny i bardzo inteligentny. I nie chodził po schodach, po prostu nie i już. Na szczęście mieszkaliśmy na parterze - trzeba było pokonać tylko dwa stopnie. Julek brał je skokiem. Kochał aportować i wiecznie coś w pysku tyrpał. Piłeczka ciągle wpadała mu pod meble, więc dla ułatwienia sobie zadania powiesiłam na kaloryferze laskę - taką zwyczajną, zakrzywioną laskę - i z jej pomocą wyciągałam tę piłeczkę skąd trzeba. Julek bardzo szybko nauczył się, że jeśli piłka wpadnie pod mebel, należy zastukać laską o kaloryfer. Trącał ją pyskiem, ona stukała o kaloryfer, a ja w innym pomieszczeniu wiedziałam, że trzeba natychmiast poszukać piłeczki. Nie musiałam zresztą szukać, bo Julek pokazywał, gdzie jest. Juleczek żył tylko niecałe 4 lata, zabiła go mocznica. Podejrzewam, że od początku był chory. Czasem miewał bóle nóg, wet twierdził, że to młodzieńcze rośnięcie kości. Dzisiaj sądzę, że to mogły być napady kolki nerkowej. Dobrze go żywiłam, dlatego zapewne przeżył te 4 lata. Jeszcze za panowania Julka, pewnego zimowego dnia pojechaliśmy na spacer za miasto. Jechaliśmy wolno leśną drogą, gdy z naprzeciwka nadbiegł piesek. Mały, bardzo kudłaty, czarno-biały. W pobliżu była jakaś wieś, ale dość daleko, jak na takiego malucha. Minęliśmy go, patrzę w lusterko, a on za nami biegnie! Zatrzymaliśmy się, wysiadłam z auta, a on po prostu do niego wskoczył. I tyle. Był bardzo chudziutki, zarośnięty, miał za długą, straszliwie splątaną i brudną sierść, a w niej pierdylion pcheł, błoto, zielsko i bukwie co jeszcze. Ostrzyżony, wykąpany i nakarmiony okazał się ślicznym pieskiem. Zaprzyjaźnił się z Julkiem, a kiedy tenże był już chory, Hukała układał się przy nim i grzał go swoim małym ciałkiem. Przedtem tego nie robił, czasem, bardzo rzadko leżały razem w koszu...
Proszę Państwa, oto Hukała:

Wałek z charakteru bardzo Hukałę przypomina. Dzisiaj podejrzewam, że Hukała wracał do wsi z jakiejś nocnej wycieczki, a my go po prostu uprowadziliśmy... Nawet jeśli tak było, zważywszy jego stan wtedy, nie mam najmniejszych wyrzutów sumienia. Był młodym pieskiem, 3, może 4-letnim. Spędził z nami 8 lat. Zdążył jeszcze zasmakować tutejszego, wiejskiego życia i biegania do woli. W przeciwieństwie do Wałka nie przenikał przez płot. Przedtem chodził wyłącznie na smyczy, bo uciekał i głuchł na wszystko. Kiedyś, na takiej ucieczce po łąkach utytłał się w padlinie. Byliśmy za miastem i było to zimą. Wracaliśmy do domu z Hukałą w foliowym worku (tylko nos mu wystawał), przy otwartych oknach.
Bardzo boli, kiedy odchodzą. Boli cały czas, są z nami tak krótko. Jednakże mimo bólu cieszę się, że mogłam z nimi być. Kochane moje pieski.
Resztę dobrze znacie. To Frodo, Wałek, Grażynka i Czajnik:

W kolejności od dołu: Czajnik, Wałek, Frodo

Grażynka

Czyż można ich nie kochać?
PS. W DAT's jest anioł z KACZKĄ!