Ławeczka

Posiadaczki pól, ogrodów, działek i działeczek, co robicie, aby chronić pazury? Poza rękawiczkami oczywiście, które niewiele dają, nie wszystko można w nich zrobić i okropnie w nich gorąco.
Od godziny moczę je ze znikomym zresztą efektem. Płakać jednak nie będę. Chcę przez to powiedzieć, że muszę wyjść do ludzi i nie będzie mnie kilka dni, ale zostawiam Was pod czułą opieką i skrzydełkami Miki.
Czy muszę dodawać, że nie chce mi się wcale między ludzi? Teraz, kiedy ogród taki rozbuchany, kilka dni mam na niego nie patrzeć? Sokawki nie pić ani na ganku, ani na ławeczce? Przecież w międzyczasie przekwitną piwonie! I margerytki! Rekompensatą jest perspektywa spotkania Mnemo i AniM. Kiedy o tym pomyślę, to mi się chce, im moje pazury nie będą przeszkadzały (chyba).
To jest okropnie upierdliwe, a nawet powiedziałabym, że to wyzwanie - z wsiowej kobity przeistoczyć się  z dnia na dzień w kobitę światową! Łomatkozcórko! Ciuchy mam wincy takie polowe, buciki takoż. Buciki światowe nawet się znajdą, ale nie wytrzymam w nich dłużej, niż godzinę. One są takie bardziej do siedzenia. Co robić? Co robić? Stópki moje nadobne przyzwyczaiłam do klapek (klapków?) i teraz cokolwiek założę innego, po godzinie mam bąble. No  i NIE MAM SIĘ W CO UBRAĆ przecież! Ale zacisnę zęby, stłamszę w sobie próżność, nie szata zdobi człowieka i ładna miska jeść nie daje i prawdziwa cnota krytyk się nie boi. Śmiało stawię czoła i pojadę pokazać moje bogate życie wewnętrzne.
W oczekiwaniu na mój powrót przysiądźcie sobie z sokawką na ławeczce, która tak wyglądała "przed":

A tak wygląda "po" i dlatego uporczywie moczę pazury:

Potrzebuję jeszcze trochę piasku i cementu, albo samego piasku, ale to jak już zdejmę te światowe buciki. Bawcie się dobrze, chociaż nie wiem, czy beze mnie to możliwe:)))))
Wrócę w okolicach niedzieli!
Pięknego tygodnia!