BAJKA O ROBOTNEJ ANETCE

Z racji zbliżającego się Dnia Dziecka postanowiłam obdarować Was kolejną bajką:)) Można przeczytać sobie, a można też i dzieciom posiadanym na stanie bądź zaprzyjaźnionym.
A może ktoś rozpozna bohaterkę...

Zaczynajmy więc:

Była sobie raz Anetka – dziewczynka, bardzo pracowita i zakochana w psinkach. Nigdy się nie nudziła, bo zawsze coś do roboty sobie wymyśliła. A to sprzątała, a to kopała, a to pieskami się zajmowała. A teraz będzie o przygodzie, która ją spotkała.

Obudziła się Anetka pewnego pięknego dnia. Słońce świeciło wyjątkowo jasno, powietrze było przejrzyste, a ptaki na gałęziach kwitnącej wiśni dawały swój poranny koncert. „Jaki cudny dzień!” pomyślała Anetka, jak tylko otworzyła oczy. „Muszę zrobić dzisiaj coś wyjątkowego.” zdecydowała. Ale co? Ogródek skopany, kwiatki posadzone, konfitury malinowe usmażone. Wczoraj skończyła haftowanie kompletu serwetek i czapeczek na słoiki konfitur. Odczyściła też starą siekierkę, wykopaną w pobliskim lesie. Być może był to toporek prasłowiański albo tomahawk plemion Indian Środkowoeuropejskich, którzy podobno tam pomieszkiwali.

„No nic, wstanę i się zastanowię, może coś się samo napatoczy” zdecydowała Anetka. Wyszła przed dom i rozejrzała się wokoło. „Pięknie mieszkam.” - pomyślała. Rzeczywiście, domek stał w uroczym ogrodzie, pełnym kwiatów, kwitnących krzewów i drzew. Za płotem biegła ścieżka wśród pól, prowadząca do zagajnika. W tym momencie poczuła dotknięcie mokrego nosa w łydkę. „Chaberek, dzień dobry!” - zawołała radośnie do swojego ulubionego psa. Chaberek był psem niezwyczajnym, dość unikalnej urody. Wysoki nie był, za to łeb miał dość pokaźny (Mózgowiec, jak go czasem Anetka nazywała). Całość postaci była pokryta sterczącą na wszystkie strony sierścią w różnych kolorach, wśród których dominował brudnożółty. Łeb ozdobiony był szerokimi uszami, dzięki którym nasuwało się pokrewieństwo z nietoperzem, a długawy tułów kończył się imponującym podwójnym precelkiem. Ale wygląd był niesłychanie mylący, właściwie było to przebranie tajnego detektywa na miarę Herkulesa Poirot czy komisarza Maigreta. Chaber miał nadzwyczajny węch, potrafił wytropić najdrobniejszy ślad w promieniu 5 kilometrów. Miał już na swoim koncie kilka sporych osiągnięć, między innymi odnalezienie dwojga dzieci, zagubionych w lesie (Jaś i Małgosia się nazywali), wytropienie złodzieja jajek u starej Michałowej, a nawet uratowanie małego kociaka ze stogu siana. Wszyscy mieszkańcy okolicy bardzo go sobie cenili i wyrażali swoją wdzięczność bardzo praktycznie, a to kosteczką, a to ciasteczkiem, a to kiełbaską. Chaberek wybredny nie był, więc jego tułów zaczął przybierać kształty nieco walcowate i i szybkiego złodzieja by już chyba nie dogonił. „Oj, kolego, znowu utyłeś!” - powiedziała z naganą Anetka. „Od dziś zaczynamy treningi, musisz wrócić do formy. Co to za detektyw, co po pięciu metrach ma zadyszkę?!” „No trudno,” -westchnął Chaber – mus to mus”.

Poszli więc na spacer do zagajnika. Najpierw wolno, potem truchtem. Gdy doszli do pierwszych zarośli, pies odetchnął z ulgą. „Nie siadamy, nie siadamy!” zawołała Anetka. Pobiegli więc dalej. W pewnym momencie Chaber się zatrzymał, podniósł nos do góry i zaczął węszyć. „Co jest?” zapytała jego pani. Pies nie odpowiedział, tylko ruszył ciężkim kłusem w krzaki, a Anetka za nim. Wpadli na małą polankę, na której rósł wielki dąb. Spod dębu dochodziły ciche popiskiwania i widać było niewyraźną, dość wysoką i chudą postać. Postać odwróciła się ku naszym bohaterom i zaśmiała się skrzekliwie. „No proszę, kogo ja widzę, Anetka i ten jej pokurcz!” „Tylko nie pokurcz, tylko nie pokurcz!” warknął Chaber. Anetka poczuła się trochę niepewnie. Dziwną postacią, odzianą w kilka spódnic i chust była ni mniej ni więcej, tylko Baba Jaga... Anetka przypomniała sobie opowieści Jasia i Małgosi o jakiejś strasznej babie, która ich ścigała po lesie. „O matko, to na pewno ona!” jęknęła w duchu. „No, Chaberek, - powiedziała Baba Jaga – mogę ci się nareszcie zrewanżować za pozbawienie mnie pieczystego z Jasia i Małgosi. Ty tłuściutki jesteś teraz, w sam raz na lunch. A Anetka na deser.” „O, tak to nie będzie!” wrzasnęła Anetka zdesperowana – kością w gardle ci staniemy i się udławisz, ty wstrętna Babo Jago!” W tym momencie piski spod dębu przybrały na sile. „A co tam masz?” spytała Anetka. „Hi,hi,hi, spodoba ci się,- zachichotała wrednie Baba Jaga. „Parę piesków znalazłam, w sam raz na dodatek do Chabra pójdą do obiadu”. 

Tego to już Anetka i Chaber nie zdzierżyli. Dzielny pies podciął nogi Babie Jadze, która padła z wrzaskiem w kępę dorodnych pokrzyw. Anetka usiadła na niej i nie bacząc na bąble, zaczęła ją okładać zerwanymi pokrzywami. „To dobre na reumatyzm...” wysapała Babie Jadze do ucha. Chaber usłużnie zerwał jeszcze parę ostów... „I żebyś mi się więcej nie ważyła pokazać w naszej okolicy!” - krzyknęła Anetka - „Bo cię wytropimy i wszystkie okoliczne psy na ciebie napuścimy, a nie wszystkie są takie łagodne jak Chaber!” „Oj już nie będę, nie będę...” zajęczała Baba Jaga i cała zapuchnięta od pokrzyw uciekła w las. (Nawiasem mówiąc, okazało się, że istotnie po Anetkowej kuracji pokrzywami reumatyzm jej minął, a Baba Jaga otwarła w mieście gabinet medycyny alternatywnej i leczyła pokrzywami i innymi ziołami, robiąc na tym całkiem niezły interes.)

Anetka i Chaber nachylili się nad piszczącą kupką szczeniaczków. „Biedaki, tak same bez mamy, Chaberku, musimy się nimi zaopiekować.” - powiedziała Anetka. Zdjęła kurtkę , zawinęła maluchy i pobiegli do domu. Anetka, która kochała psy ogromnie, opiekowała się nimi czule i z miłością, a Chaber był oddanym wujkiem i gdy trochę podrosły uczył je wszystkiego, co sam umiał, a jak się rzekło, umiał dużo. Pieski były śliczne i mądre, a wyszkolone przez Chabra były psią śmietanką towarzyską. Chętnych nowych właścicieli było mnóstwo, Anetka z Chabrem musieli zrobić casting i znaleźli im naprawdę wspaniałe nowe domki. A raz do roku organizowali zjazd rodzinny i wszyscy spotykali się na pikniku w lesie pod dębem, gdzie wszystko się zaczęło...

A Anetka chciała wreszcie sprawdzić, czyja ta wykopana siekierka była, została więc archeologiem i ładne parę rzeczy jeszcze wykopała, znajdując przy tym, jako produkt uboczny, towarzysza życia o podobnych upodobaniach. A że pomysłów im obojgu nie brakowało, założyli więc prywatne muzeum no i oczywiście hodowlę piesków. Bez psów przecież nie ma życia!!!

P.S.  Jako modelka i model wystąpili Mademoiselle L.  i Miś.

P.S.2  Ogłaszam konkurs rysunkowy na portret Chaberka!!! Wszystkie techniki dopuszczalne. Uprzejmie proszę nadsyłać portrety na mój adres mailowy: mikatropik@gmail.com do niedzieli do 22.00. W poniedziałek ogłoszenie wyników i nagroda-niespodzianka!!!