CO SIĘ STAŁO Z NASZĄ KLASĄ...

Na pewno znacie tą piosenkę Jacka Kaczmarskiego sprzed lat. Mnie przypomniała się ona dzięki  wydarzeniom z ostatnich dwóch dni. Otóż przedwczoraj szukałam w pudłach starych zdjęć związanych z historią mojej rodziny, potrzebnych mi do pewnego przedsięwzięcia, w którym pomaga mi CudArteńka:))) Ale o tym kiedy indziej... Szukając, natknęłam się na  grupową fotografię mojej klasy 8a pod kolumną Zygmunta podczas wycieczki do Warszawy. A wczoraj kolega z liceum przysłał mi na maila kolaże fotografii z naszych czasów licealnych, przygotowywane na jubileusz naszego liceum, który miał miejsce dwa lata temu. Była prezentacja "Tacy byliśmy..." i  "Tacy jesteśmy"... No cóż, nie muszę mówić, że rozbieżność wizerunków w niektórych przypadkach była zaiste wielka:)))  Uznałam , że to impuls do popełnienia posta o "naszej klasie".

Wspomnienia pchają się drzwiami i oknami, wracają twarze, wydarzenia, cytaty... Kalipso u siebie na blogu napisała, że dziwne rzeczy się pamięta... Bardzo dziwne, potwierdzam.
A więc klasa ósma, wycieczka do Warszawy, hurrra!! Nie pamiętam muzeów, ani noclegów, pamiętam jak na Starym Mieście koleżanka X dała w pysk koledze Y , bo ją klepnął w pupę... Koleżanka X doktor historii sztuki, kolega Y niestety nie żyje... Nie żyje trzech chłopaków z tej klasy, nie żyją dwie koleżanki.  Z tej wycieczki pamiętam również jak zatrzymaliśmy się na obiedzie w restauracji w Białobrzegach, gdzie uraczono nas niezbyt smaczną zupą pomidorową, a gdy z kuchni wychynął kucharz, który zapragnął przyjrzeć się naszej wycieczce i uśmiechnął się szeroko, ukazując JEDEN JEDYNY ząb na środku paszczy, to pół zupy wylądowało na obrusie, bo się tak krztusiliśmy ze śmiechu. No i wożenie się po schodach ruchomych, które były wielką atrakcją w owym czasie:)) Ja się alienowałam i uważałam, że to straszny obciach...

( przepraszam za te plamy, ale przez te lata coś się mogło wylać...)

Z częścią osób z tej klasy poszliśmy razem do liceum, z częścią już się nie spotkałam i nie wiem, co się z nimi dzieje. A chciałabym... Składanki zdjęciowe otrzymane od kolegi przypomniały czasy licealne, przystojnych kolegów, fajne dziewczyny... Najlepsze były z pochodów pierwszomajowych! Panowie z flagami i szturmówkami, dziewczyny z bibułkowymi kwiatami... Pamiętam ten pochód, gdy miałyśmy pokazy grupowe pod skocznią. Przedsięwzięcie było duże, bo obejmowało kilka szkół średnich i koordynacja nie była prosta, było mnóstwo prób i w szkole, i na stadionie. Miałyśmy czerwone bluzki-tuniki z kloszowymi rękawami, czarne bądź granatowe spodnie-szwedy, pałętające się wokół nóg a w rękach bibułkowe kwiaty przymocowane gumkami do rąk. Cały pokaz odbywał się do melodii "Moja droga ja cię kocham..." Masakra! A clou wszystkiego było to, że podczas pochodu zaczął padać śnieg i jak pokazy się odbywały to padało już nieźle, bibułkowe kwiatki rozmiękły i wszyscy się modlili, żeby jak najprędzej się skończyło. Na drugi dzień 2/3 dziewczyn nie przyszło do szkoły, bo się przeziębiły w tych kloszowych rękawach. Mnie się udało, dzięki zapobiegliwości mojej mamy, która kazała mi ubrać pod tunikę biały golf (elastyczny, fuj!!!).

Bardzo żałuję, że nie mam żadnych zdjęć z tzw. Dni Klasowych. Każda klasa miała swój tydzień i miała na dużej przerwie przygotowywać jakieś atrakcje, a potem nauczyciele mieli oceniać, która klasa najlepiej wypadła i miały być nagrody ( z których chyba nic nie wyszło, o ile pamiętam). Najpiękniejszy był pokaz mody, w którym poprzebierałyśmy chłopaków za dziewczyny. Pomysł oklepany, ale jakie wykonanie!!! Na przykład kolega J ubrany w czarną balową suknię mojej mamy oraz żółty kapelusz z szerokim rondem, puszczający oczko do panów ( nawiasem mówiąc mało nie umarłam ze śmiechu, jak na sali gimnastycznej, gdzie się przebieraliśmy, nudziło mu się czekać, wziął piłkę, zgarnął fałdy sukni i kopnął na bramkę, kapelutek mu się ździebko przekrzywił:)) Nawet część nauczycieli go nie poznała... A drugi kolega, o niebanalnej urodzie, w kwiaciastej mini i glanach... Był także mecz bokserski Dawida z Goliatem, czyli najmniejszego kolegi z naszej klasy z największym (rozmiar buta 46, teraz to norma, ale wtedy takich numerów nie było i ciągle był wyrzucany z klasy za brak obowiązkowego obuwia zwanego juniorkami - dopiero jak przyniósł zaświadczenie, że takiego rozmiaru nie produkują, to mu dali spokój). Oczywiście wygrał Dawid .

Wracam do tytułu, co się stało z naszą klasą? Różnie się koleje losu ułożyły, jedni zostali, inni wyjechali w Polskę albo i w szeroki świat. Są i prawnicy, i lekarze, i biznesmeni, a są i tacy, którym nie do końca się powiodło, a niektórych po prostu już z nami nie ma... Są i matki wielodzietnych rodzin, są dziewczyny samotne, są i wdowy. Przekrój jak w całym społeczeństwie. Chciałabym wiedzieć, co się z niektórymi dzieje, straciliśmy kontakt po szkole. Z niektórymi przyjaźnię się do dziś i utrzymujemy stałe kontakty.
Gdy patrzę na zdjęcia ze składanki "Tacy jesteśmy..." widzę ten upływ czasu (chociaż niektóre koleżanki nietknięte zębem czasu, co stwierdzam z zazdrością!) , ale go nie czuję... Kiedy, jak, minęło te 37 lat od matury???? Jakim sposobem?? A mnie ten czas licealny wydaje się na wyciągnięcie ręki, pamiętam go tak dobrze, jakby to było wczoraj, najdalej przedwczoraj... Lepiej go pamiętam niż okres studiów, dziwne... Dziwne jest to poczucie czasu, teoretycznie zdaję sobie sprawę z tego ile mam lat, ale wewnątrz tego w ogóle nie odczuwam, jestem tą mną sprzed iluś tam lat, tylko z większym doświadczeniem... Tylko chyba rzadziej spoglądam w lusterko:))

Na koniec chciałam was uraczyć piosenką Leonarda Cohena "Anthem" (Ring the bells...) wykonaną cudownie przez  Perlę Batalla i Julie Christensen na koncercie poświęconym Cohenowi w Australii. Ma to związek z moim wspomnieniami, bo jako oddana jego fanka spisywałam w liceum z kaseciaka jego teksty i usiłowałam tłumaczyć na własną rękę...  I nie chwaląc się, byłam na jego słynnym koncercie w Sali Kongresowej w latach 80-tych:)))

A co stało się z waszymi klasami?