Warszawa da się lubić

Zwłaszcza, że przywitała mnie tak:

Dziękuję Dziefczynki, to bardzo miłe, ale naprawdę, nie musiałyście aż tak...
No i mieszka tam Mnemo i AniaM. I jeszcze trochę fajnych ludzi, z którymi nie zdążyłam się zobaczyć. Do dziś mi ciepło na sercu, kiedy myślę o naszym spotkaniu. I mam niedosyt. Ledwo się rozkręciłyśmy i już trzeba było wracać. AniaM miała przed sobą Bardzo Ważny Wieczór i musiała nam wystarczyć godzinka z niedużym hakiem. Było to wszakże dość, aby stwierdzić, że częstotliwość nam się zgadza. Rozpoznałyśmy się bez pudła, chociaż schody Pałacu Kultury są dość oblegane, a ja bynajmniej nie trzymałam w zębach czerwonej róży. Ani AniaM. A jednak zobaczyłam Ją z daleka i od razu wiedziałam, że to Ona! I vice versa. Ciekawostka, nie? Widocznie mamy jakąś blogową aurę, a może aureolę? Mnemo już znałam, toteż aureolę mogła zostawić w domu. Było nam razem tak po babsku swojsko, jakbyśmy znały się od dawna. Ta godzinka z AniąM myknęła jak mgnienie, aczkolwiek prezenciki zdążyłyśmy wymienić. W prześlicznym pudełeczku dostałam od AniM... kto zgadnie, co? Wskazówki można znaleźć w Jej blogu, a osoba, która zgadnie jako pierwsza, otrzyma ode mnie nagrodę-niespodziankę (zamęczymy Was konkursikami). Mnemo, nie puść pary, bo Ty wiesz! A oto rzeczone pudełeczko:

Dodam, że jest to najbardziej oryginalny prezent, jaki dostałam w życiu! Rozwiązanie zagadki jutro o godzinie 20.00. I po zagadce! Lidka, z właściwą sobie bystrością umysłu od razu zgadła. "P" to autograf Puli, bo takie imię jej dałam!

Od Ani dostałam też arcyciekawe dla mnie książki traktujące o modzie męskiej na przełomie XIX i XX wieku. Niestety, nie mogę ich pokazać, bo aparat akurat na książkach się zawiesza i nie chce oddać zdjęć. Trochę techniki i człek się gubi... Musicie uwierzyć mi na słowo, jakby co, Mnemo zaświadczy:)
Tyle dostałam prezentów, że z trudem domknęłam moją 3-dniową walizeczkę! Wiem, że niejedna z Was chciałaby być na moim miejscu, i że niejedna z Was ostrzyła sobie zęby na Mnemokotoluda:

Mój ci on, mój! W rzeczywistości jest jeszcze ładniejszy, niż na zdjęciu, jest dość masywny, ma "mięcho" i jest duży. Jednak to jeszcze nie koniec. Mój ci jest też anioł z Wałkiem:

Neuronów w mózgu chyba mi już niewiele zostało. Prawie zapomniałam. Wyszłam do "antrejki", aby wypuścić psy, a tam przecież schną (z błotka i wilgoci) cebulki tulipanów, które Mnemo z narażeniem czci i życia wydłubywała dla mnie tam, gdzie Panom od Zieleni się nie chciało! Mam nadzieję, że w przyszłym roku, wiosną, pokażę, jak kwitną!

 
Było jeszcze ciasto marchewkowe w kształcie serca, z lukrową dedykacją. Z oczywistych powodów zdjęcia nie zdążyłam zrobić, nad czym ubolewam.
Bardzo, bardzo żałuję, że AniaM miała tylko godzinkę, bo spędziłyśmy z Mnemo cudowny wieczór, który przemknął jak sen jaki złoty. Pierwsza wizyta powinna trwać z pół godziny, a ja zabawiłam parę godzin! Ale w końcu ja ze wsi jestem, to się na konwenansach nie znam. Tyle spraw nie zostało należycie omówionych! Biedny (i kochany) Wu - dbał, aby nam w gardłach nie zaschło... AniuM, Mnemo i Wu, bardzo Wam dziękuję za ten wieczór!
Odkąd zaczęłam przygodę z blogiem trwam w niedowierzaniu i zachwycie jednocześnie. Tyle doświadczam życzliwości z Waszej strony, tyle czerpię dobrych emocji, tyle fajnych rzeczy się dzieje! I pomyśleć, że to wszystko mogłoby się nie wydarzyć! Dziewczyny, jeśli któraś z Was jeszcze się waha, to niech się nie waha. Szkoda czasu. Do blogów!
PS. Specjalne podziękowania składam na ręce Danki BAW. Już tam Ona wie, za co! A propos Danko BAW, a właściwie dlaczego jesteś bezblogowa???