MOJA ULICA

Hana przedstawiała swoje gospodarstwo, chciałam i ja coś wam opowiedzieć o mojej ulicy i pokazać wam moją ławeczkę:)))

Moja ulica a właściwie uliczka, jest dość długa. Pamiętam ją, jak jeszcze była brukowana kocimi łbami, taka sobie wiejska ulica z kamieniami. Potem była kostka, a wyasfaltowana została dopiero w latach 70-tych.. Zmienia się z latami, ale nadal zachowuje charakter trochę wiejski, trochę małomiasteczkowy.  Górna połowa, aż do skrętu do szpitala,  jest bardziej cywilizowana. Jest tam apteka całodobowa (w miejscu, gdzie poprzednio był sklep spożywczy), jest mój dentysta, kiosk Ruchu, jest mały, ale poręczny sklepik spożywczy i zakład tapicerski (był tam od wieków!). Z dzieciństwa pamiętam jeszcze kuźnię, w miejsce której był potem bar, a obecnie prywatne mieszkanie.

Schodzimy w dół, mijając pensjonaty dla turystów, ale i dawne małe domki z ogródkami. Dochodzimy do drugiego ośrodka życia ulicy: piekarnia, dawno temu piekąca pyszne pachnące chleby i wspaniałe bułki wodne, obecnie niestety kluchy z polepszaczami i waciane bułeczki. Naprzeciwko piekarni zakład szewski, z szewcem starej daty, okropnym bałaganem i zapachem skóry w środku. Pan szewc woli spędzać dni na ławce pod piekarnią i omawiać sprawy świata tego z piekarzem i znajomymi. Naprawę butów traktuje chyba raczej hobbystycznie, zamykając zakład kiedy mu się podoba i kiedy nie ma weny do pracy. Obok niego naprawa AGD, niestety droga... Obok piekarni był jeszcze drugi sklep spożywczy, ale się nie utrzymał. Był on tam w czasach mojego dzieciństwa i często Mama mnie wysyłała po kostkę masła albo 25 dkg kawy Super, czasem Marago. W onych czasach był koło sklepu jeszcze kiosk Ruchu, prowadzony przez trochę chyba niezrównoważonego pana, który strasznie lubił krzyczeć i wszystkie dzieciaki z okolicy się go bały.

Idziemy dalej w dół i mamy wielkie garaże i plac, gdzie dawniej był zakład oczyszczania miasta, a obecnie baza transportowa prywatnej firmy. To też miejsce z historią, przed wojną były tam garaże samochodowe pana Rippera, który brał udział w międzynarodowych wyścigach samochodowych. Moje okna mało romantycznie wychodzą właśnie na ów plac, gdzie parkują autobusy i busy, ale wolę to niż np deweloperkę czy domy komunalne. Przyzwyczaiłam się już przez tyle lat, że zawsze tam były samochody i nie przeszkadza mi to specjalnie.

Zaraz za placem straszy szkielet spalonego starego drewnianego domku. Mieszkańcy wymarli, spadkobierca przebywa od lat zagranicą i dom stał się miejscem spotkań bezdomnych. którzy niedaleko stąd mieli swój ośrodek, ale po spożyciu nie byli tam wpuszczani.   Niestety kiedyś zaprószyli ogień, pożar wybuchł w nocy i dwóch z nich zginęło w pożarze... Miałam wtedy stracha, bo to prawie naprzeciw mojego domu, rury od gazu przebiegają pod ulicą i obok domu. Akcja gaśnicza trwała długo, dom palił się jak chrust. Potem wszystko zabito deskami, furtkę od ulicy też i nikt tam już nie zachodzi, a dom pomału niszczeje i rozpada się po kawałku...

No i dochodzimy do mnie:))
Przy furtce wita gości Tropik z kółkiem w paszczy:

Dalej zaczyna kwitnąć mój ukochany jaśmin:

A w oknie storczyki:

Na podwórku za domem mój busz z dzikim bzem koralowym, który sam się posiał:

Na owym bzie niestety w niedzielę rozegrał się ptasi dramat. Uwiły sobie tam gniazdko kopciuszki, bardzo nisko, na wysokości oczu. Były już pisklaki i niestety w niedzielę odbyła się jakaś napaść na gniazdko, nie wiem czyja, bo jak się zorientowałam, że coś się dzieje i głośne ćwierkania mnie doszły, to już było za późno i gniazdko puste:(( Musiały je jakieś ptaszyska wymordować. Dwa lata temu w podobny sposób zginęły pisklęta trznadli i szpaków, wybite przez sójki. Natura jest czasem okrutna. Koleżanka spod Wrocławia pisała mi, że u niej sójki rozbiły budkę dla szpaków i też pożarły pisklaki. Wredne ptaszydła! Już nie chcę żadnych gniazdek u siebie na podwórku, zawsze się to źle kończy...

A tu moja ławeczka podwórkowa:

I Tropik czujnie obserwujący ulicę, czy przypadkiem nie pojawi się tam niejaki Kajtek, którego ulubionym sportem jest dopadać naszej furtki i żreć się z Tropikiem przez sztachety. Zwłaszcza o siódmej rano jest to niebywale atrakcyjne...

Lubię moją ulicę, choć nie jest reprezentacyjna, lubię moich sąsiadów. I tych najbliższych i tych troszkę dalszych, niektórych znam od dzieciństwa i bawiliśmy się razem w podchody, niektórych od nie tak dawna. Ale miło mi jest, jak ktoś przechodzi, zapyta co słychać, zamieni parę słów, zawsze uśmiechnięta pani Krysia, sąsiad, który zawsze coś pomoże naprawić, najbliżsi sąsiedzi, którzy opiekują się psem, gdy wyjeżdżam czasem. Mieszkając tu przez całe życie jestem tu zakorzeniona i czuję, że to moje miejsce. W końcu domek wybudowała moja babcia własnymi rękami z pomocą sąsiadów:) Niedawno znalazłam w papierach zezwolenie na budowę, z roku 1927... Ale o historii domku to już kiedy indziej, bo zanudzę was na śmierć.