Owca w kurniku albo słoń w składzie porcelany

Z wielka radością moszczę dla Owieczki miejsce w Pastelowym Kurniku. A oto co pisze:

Zdjęcie dla podbicia nastroju. Tak mamy w Kurniku.

Nie mogę wejść do  bloga Rogata Owca, aby zrobić nowy wpis. W końcu wypadałoby tak w Adwencie, po siedmiu miesiącach milczenia. Jednak nie jest mi to u siebie pisane. Mogę sobie co najwyżej napisać komentarz. Nowo otwarty Kurnik Dzikich Kur jest natomiast gościnny nad wyraz. Nawet owcę przyjmą , wymoszczą kącik. W Pastelowym Kurniku jest owca jak najbardziej grata. W prawdziwym kurniku  niekoniecznie jest gościem pożądanym. W moim  rozgniata jajka nosem lub racicą i straszy kury. Taka bardziej ovis non grata. Jak ja na blogu.

Mika swoim postem o zbliżających się Świętach moich ulubionych przywołała  wspomnienia z dzieciństwa. Wspominki według niektórych są oznaką starzenia się. Staram już, nie ma co kryć. Metrykalnie. Mentalnie do starości daleko mi bardzo i to się chyba nie zmieni. To musi być defekt genetyczny, bo ojciec nigdy mentalnie nie dorósł.  Dzieciństwo miałam całkiem fajne i pamięć odziedziczyłam po przodkach wyborną. Dom rodzinny był domem - rzec można bez najmniejszej przesady  - otwartym.  Sensu stricte także, bowiem ogromy klucz złamał się był pewnego dnia w zamku, a ojciec mój, człek niepraktyczny, nie widział potrzeby wymiany. Tak więc dom był otwarty, a my udawaliśmy tylko, że drzwi zamykamy, gdy wychodziliśmy z domu. Mieszkaliśmy przy przystanku autobusowym. Zawsze było tam sporo podróżnych. Tak wywijaliśmy złamanym kluczem, tak szarpaliśmy się z zamykanymi, a w rzeczywistości z otwartymi drzwiami, aby wszyscy widzieli, że pozamykane wszystko na cztery spusty. Dom był więc nie zamykany, aż do naszej przeprowadzki w 1977 roku, do dnia w którym skończyłam szkołę podstawową i dom przestał być naszym domem, czyli ponad dziesięć lat. Do czasu kupna mojej małej chałupki na kurzej nóżce, zwanej przez kolegów z pracy domkiem dla lalek, nazwa „DOM” zarezerwowana była dla domu naszego dzieciństwa. Dom więc był przybytkiem otwartym, pełnym gości. Moi Dziadkowie byli też takimi „przyszywanymi” dziadkami dla wielu dzieci, które z różnych powodów prawdziwych dziadków nie miały. Trochę nas to we wczesnym dzieciństwie złościło,  że obce dzieci mówią do naszych babciu, dziadku. Wytłumaczono nam jednak i pojęliśmy w mig, w czym rzecz. W kuchni był stół dla dzieci, przy którym jadaliśmy w towarzystwie przynajmniej trójki zaprzyjaźnionych dzieciaków. Był też drugi normalnych rozmiarów, dla dorosłych. W kuchni, która była duża,  jadało się codzienne posiłki, bez zbytniej celebracji czyli o różnych porach. W pokojach dziennych – jeden rodziców z meblami nowoczesnymi, ale z drewna dębowego (lata sześćdziesiąte), drugi dziadków z meblami pamiętającymi cesarza Wilhelma II z pewnością – jadało się w niedziele, święta i podczas wizyt gości. A tych przewijało się przez nasz dom całkiem sporo. To właśnie w związku z wizytami zdarzały się historie porcelanowe. Przed przybyciem  gości przygotowywano zastawę stołową odświętną. Obiadową bądź herbacianą lub kawową. Byłam dzieckiem „bardzo żywym”, prawie fruwającym (stąd może obecność dziś w kurniku nie jest aż tak bardzo niewłaściwa) i podczas tych nieustających lotów miewałam liczne wypadki. Nie jestem kruchą istotą, wypadki więc nie czyniły krzywdy mojej cielesnej powłoce. Dziesiątkowane były natomiast porcelanowe wiana babcine, ciotczyne (choć ta przezornie część zabrała, gdy już zrozumiała co się święci) i mamine, których „nawet wojna i pożoga” nie zniszczyły. Co i rusz stłukłam filiżankę, talerz, kieliszek czy dzbanek, o pięknych karafkach nie wspominając. Bardzo się starałam  unikać tych przykrych wypadków. Już wtedy  lubiłam porcelanowe filiżanki i talerze, kochałam szkło, mogłam godzinami oglądać znaki manufaktur, dekoracje pod glazurą, kalkomanie kwiatowe.  Cierpiałam i płakałam nad każdą rozbitą skorupą. Brat podzielał mój żal i smutek (też ma fioła, nawet większego, bo nawet zawodowo zajmuje się  szkłem i ceramiką). Ojcu było wszystko jedno. Jak to ojcu naszemu. Nie rozczulał się zbytnio nad marnościami tego świata i zbytkiem. Natomiast  Najważniejsze Kobiety mego życia wylewały łzy i rwały włosy. Mogły godzinami wspominać, kto i kiedy z której pił herbatę, kto którą lubił, jaki obrus pasował do tego serwisu, jaki do tamtego, i które łyżeczki były użyte w 1938 roku, w Boże Narodzenie, kiedy „Ciotka Bartczakowa przyszła z wizytą z Krysią, a Karolina z Izabellą, a Wujo Janiak tak się zaśmiewał z żartów Hesi” (to cytat, pamiętam do dziś). Nie chciałam „dekompletować tych wszystkich kompletów”, robić im przykrości. Próbowałam nawet w tamtych dniach  chodzić powoli i na palcach, ale wtedy najczęściej traciłam równowagę i … lądowaliśmy już razem. Ja i porcelana, którą chwytałam w locie szukając oparcia. Nastąpił w końcu całkowity zakaz zbliżania się do kredensu i serwantki. Nie zbliżałam się. Ale nawet gdy tylko patrzyłam z daleka na te porcelanowe filiżanki i filiżaneczki, i byłam w stosownej od nich odległości,  zaczęły wypadać z rąk babci albo mamy. Jedynym wyjściem była całkowita izolacja mnie, tak abym nawet nie patrzyła. Miało to swoje dobre strony. Nie musiałam pomagać w żadnych przygotowaniach, bo groziło to rozbiciem następnych bardzo zasłużonych wspomnieniowo egzemplarzy. Problem polegał jednak na tym, że u nas były one wszędzie. Nawet w spiżarni . W miejscu odosobnienia też była serwantka z porcelaną i szkłem. Na szczęście ta była zamknięta na kluczyk, aby mnie nie kusić. Z tych babcinych zbiorów spod klucza mam tylko trzy filiżanki ze spodkami. Brat ma sześć, cukiernicę, mlecznik i talerz na ciasto. Reszta została wytłuczona niestety w drobny mak. Porcelana jest wszak krucha, wiadomo nie od wczoraj. Teraz po latach, gdy jestem u brata i mamy, czasem pytam specjalnie dlaczego tylko pięć tych filiżanek, a tych cztery. Mama wtedy - mimo Alzheimera- odpowiada: jak to, nie pamiętasz?. Potłukłaś w dzień imienin taty w 68 roku, tuż przed przyjściem Domagałów. Pamiętam doskonale, ale sprawdzam tylko mamę.

 Na co dzień jadaliśmy na skromnej, najczęściej białej zastawie (mam jeszcze parę talerzy, wazę, dzbanki, sosjerki, brat też ma niezły zbiór, większy, bo to on wraz z mamą do swojego nowego domu zabrał całą prawie zawartość kredensów). Bardzo też przestrzegano tego, aby kawa biała była w filiżankach odpowiednich, kawa czarna w innych, mniejszych, herbata w herbacianych. Broń Panie Boże coś pomieszać. Wychowywali nas terroryści. Stwierdziliśmy to z bratem już dawno temu. Jednak z nostalgią i miłością wspominam ten terroryzm. Terrorystką jestem też ja. Czym skorupka za młodu…, czy jakby rzekł ojciec consuetudo  altera natura. Nie jestem z tego dumna, ale cóż… Nie umiem inaczej, a rodzina przywykła .

Teraz rzadko tłukę porcelanę, ale córce mojej wychodzi to przednio od dzieciństwa. Nie rwę włosów, choć czasem ciężko mi to przychodzi. Widzę siebie. Mówię: wiesz, tę bardzo lubił dziadek i uśmiecham się do wspomnień.

Pacjan z Barcelony vel Owca Rogata

PS. Kochane Niezawodne Dziefczęta i Chłopcy! Zajrzyjcie do Kwiaciarenki:  http://kwiaciarenka-lawenda.blogspot.it/ Ona i jej Podopieczni bardzo nas potrzebują!
Wie ktoś, czy mogę przeprowadzić tutaj malutką licytację na rzecz?
`Hana