Lekko pechowe Święta

A miało być tak ślicznie, sympatycznie, biało i radośnie. No cóż, nie wszystkie plany się udają, a życzenia spełniają. Albo spełniają się w zupełnie nieoczekiwany sposób... Pamiętne to one będą, z pewnością, nie tylko dla mnie, ale i dla wielu mieszkańców i turystów.

Jak już wszyscy wiedzą z tv, wiało, oj wiało!!!! Duło, jak mawiają górale. Sakramencko. Kiedy wracałam po bardzo miłej Wigilii u moich przyjaciół, nic nie wskazywało na jakieś kataklizmy. Zaczęło się po północy. Wycie w kominie , huczący wiatr na zewnątrz i to coraz silniejszy. Nawet pies się z lekka zaniepokoił. Ale zasnęliśmy, w końcu nie pierwszy raz u nas wieje halny. Nad ranem zrobiło się jakoś chłodno, a jak otworzyłam oko, to zobaczyłam, że prądu niet. Z prądem niestety wiąże się brak ogrzewania (zapalnik elektryczny w piecu gazowym) oraz brak ciepłej wody. Dobrze, że wodę można zagotować na gazie. Okazało się niestetyż, że w pudełku została jedna smętna zapałka. Udało mi się jej nie zmarnować i zrobić kawę. A duło coraz mocniej... Moja rodzina z Krakowa miała przyjechać, ale wspólnie uradziliśmy telefonicznie, że lepiej nie ryzykować i przełożyć przyjazd na następny dzień.

I tu naszła mnie refleksja, jak bardzo jesteśmy uzależnieni od prądu. Dom głuchy, pusty, jakby nieżywy, piec nie buczy, nic nie gra, lodówka nie mruczy. Są oczywiście książki i gazety oraz małe radyjko na baterie, ale jakoś dziwnie. Jak się okazało, że całe miasto jest bez prądu , to wystraszyłam się, że tak będzie niewiadomojakdługo i już widziałam oczami wyobraźni te psujące się tony jedzenia we wszystkich domach. A marnowanie jedzenia to jest coś, co doprowadza mnie do szału. Ale, ku mojej uldze, około południa prąd wrócił, dom ożył i wszystko zaczęło wydawać znajome dźwięki. Jak oglądałam w tv obrazki po kataklizmie, to przypomniał mi się halny stulecia z czasów mojego dzieciństwa, wtedy to autentycznie baliśmy się o zerwanie dachu i całe połacie lasów po naszej i słowackiej stronie zostały wykoszone jak kosiarką. Ten chyba jednak aż takiej siły nie osiągnął.

Druga noc nie była spokojna, raz, że wiało dalej mocno, a dwa , że obudziły mnie o wpół do czwartej bardzo niemiłe dolegliwości w nodze, co mnie mocno zdenerwowało i wybiło ze snu. Do wpół do szóstej oglądałam „Zazdrość i medycynę” . Pięknie się zgrało, bo i na filmie jednym z bohaterów był halny... A oprócz tego trójkąt uczuciowy w przedwojennym Zakopanem, Łapicki, w szczycie swego uroku, Dmochowski, zdradzany mąż i Ewa Krzyżewska, femme fatale. No i mój absolutnie ukochany Włodzimierz Boruński, genialny mistrz ról drugoplanowych, bardzo charakterystyczny i niezapomniany. Ledwie zamknęłam oko, już trzeba było wstawać, bo rodzina już jechała. Noga niestety denerwowała mnie cały dzień i zwarzyła nieco nastrój, ale w miłym towarzystwie trochę o tym zapomniałam.

No i clou każdych Świąt: „POTOP”, film mojego życia. Sporo kwestii znam na pamięć i mogę oglądać w kółko i wciąż. I co ciekawe, ciągle znajduję coś nowego, czego jeszcze nie zauważyłam. Tym razem zauważyłam Annę Seniuk, Ewę Szykulską i Joannę Lothe, których dotąd w ogóle w tym filmie nie zarejestrowałam. Grały sikorki, grzejące się przy ogniu, od których zaczęły się całe burdy kompanionów Kmicica z Butrymami. „Naści, piesku, kiełbasy!”, „Hasło: Uppsala, odzew Korona”, „Jam nie Babinicz, jam Kmicic...” , że o „Jędruś, ran twoich nie godnam całować!” nie wspomnę. No i oczywiście „Ociec, prać?” Ciekawa jestem, jakie są wasze ulubione filmy świąteczne??

A jak już wszyscy pojechali, a ja sobie siedziałam spokojnie przy komputerze z psem u boku, nagle usłyszeliśmy szum i brzęk w drugim pokoju, po czym okazało się, że choinka leży na podłodze a bańki się potłukły... A wcześniej urwałam kabelek od lampek... Całe szczęście, że najstarsze, prawie 50-letnie bombki zostały umieszczone na gałązkach w wazonie:)))

No i takie te Święta były, trochę pechowe, trochę fajne, trochę dziwne. A jak Wam minęły?

Mika

P.S. Hanuś, dostałam nową patelnię! Ale starej bez uchwytu nie wyrzucę!!!!