Bajka dla Majki

Dziś chciałam Wam przesłać drugą bajkę, w wersji nieco świątecznej:)) Napisałam ją w prezencie dla Mai, która się pojawia w naszych komentarzach. Majeczko, pozdrawiam!!!

To mówiła Mika.

Teraz mówię ja, Hana. Mika ma w komputerze wirusa, który blokuje Jej większość czynności tamże, dlatego korzysta z mojego pośrednictwa.

A teraz już bajka.

Była sobie raz Majeczka , ni dziewczynka, ni babeczka. Żyła sobie spokojnie, do pewnego momentu, kiedy to dziwne a niesamowite zdarzenia w jej życiu zaistniały. Majka kochała bardzo zwierzęta, a szczególnie psy. Miała też swojego, suczkę Małą, o dość cholerycznym charakterze, jak to u jamników bywa. To znaczy to raczej Mała miała Maję, szczerze mówiąc, bo to ona rządziła w domu. Poszły pewnego pięknego zimowego dnia na spacer. Mała biegała zachwycona po śniegu , tropiąc wytrwale ślady  i szczekając na ptaki, które oczywiście niewiele sobie z tego robiły. Maja wygrzewała się w promieniach zimowego słońca, myśląc o prezentach pod choinkę. . Nagle ciszę przerwało szaleńcze szczekanie Małej, która stała przed kępą krzaków i darła, pardon, mordę, jak oszalała. Majka prędko podbiegła do niej, zdenerwowana, co też Mała znalazła. Jakież było jej zdziwienie, gdy zobaczyła w krzakach ogromne, kremowe jajo. „O matko jedyna, co to mogło znieść takie jajo??? Przecież u nas nie ma strusi na wolności!” pomyślała. A jajo było tak duże, jak cztery strusie jaja. „Co tu robić, co robić?” myślała gorączkowo. „Przecież go tu nie zostawię tak na pastwę losu! No nic, biorę, a potem zobaczymy.” Dobrze, że miała ze sobą plecak, bo jajo było naprawdę ciężkie.
 Gdy dotarły z Małą do domu, Maja była porządnie zmęczona. „O matko, co za ciężar!” jęknęła.”Muszę trochę odpocząć, a potem się tym zajmę”. I położyła się na chwilę na łóżku. Odpłynęła w krainę snów szybciutko, a ocknęła się, słysząc jakąś szamotaninę i popiskiwanie. Zobaczyła, że plecak się rusza, a Mała chodzi naokoło niego zjeżona , z podkulonym ogonem i popiskuje ze strachem. „O Boże, co tam jest???” zawołała przerażona. Nagle plecak się otworzył pod naporem siły z wewnątrz i  dało się słyszeć westchnienie ulgi. „No nareszcie!” powiedziało to  coś, co się wykluło z jaja i powolutku zaczęło wyłazić z plecaka. Najpierw ukazała się zielona łapa ze sporymi pazurami, a potem łebek z grzebieniem na czubku, równie zielony.

Wyglądało to mniej więcej tak:

„Ratunku!” krzyknęła Majka (to znaczy myślała, że krzyknęła, bo ledwo mogła wydać z siebie głos). Porwała Małą na ręce, a zielony łebek powiedział: „Ej, spokojnie, ja psów nie jadam, sierść włazi w zęby.” I uśmiechnął się szeroko, prezentując imponujące uzębienie. „No nie bój, się, to taki żarcik głupi był” dodał, widząc przerażenie Mai. „Aaaale kto ty jesteś???” wyjąkała Majka. „No co ty, nie widać?? Smoczek przecież!” przedstawił się. „Ale przecież smoki nie istnieją!” powiedziała. „Tere fere, a ja to co? Nie istnieję? Dobre sobie!” fuknął i obraził się. Zaczął wyłazić tyłem z plecaka. Grzebień biegł przez całe ciało, a na plecach poruszały się małe skrzydełka. A oczy smoka były błękitne jak niebo.

Powoli zaczął rozprostowywać kości:

„Taki smok z niebieskimi oczami to nie może być zły” pomyślała Majka. „No dobra, nie złość się”, powiedziała pojednawczo. „Ale co ja mam z tobą zrobić?” „Mnie się twoje mieszkanie podoba, znajdę sobie jakiś cichy kącik i już” powiedział Smoczek. „Jak to i już?! Ty tu chcesz mieszkać??” zawołała. „A co? Nie znasz zasad kochana, bajek ci w dzieciństwie nie czytali, czy co? Kto bierze jajo, ten się opiekuje smoczkami aż dorosną.” Maja jęknęła i ciężko opadła na fotel. Mała tymczasem wyrwała się z jej objęć i pobiegła na swoje posłanie, po czym przyniosła najładniejszą zabawkę jaką miała i położyła przed Smoczkiem.
„No widzisz, ona chce mieć kolegę!” powiedział Smoczek. A ponieważ, jak już mówiliśmy, w domu rządziła Mała,   więc Smoczek został. „ A co ty jadasz?” „ Wszystko, a najbardziej lubimy rzodkiewki z chrzanem. Wiesz, chrzan wyostrza chuch, a przecież musimy potem ziać ogniem. Tylko mi nie proponuj żadnych baranów z siarką, to byłoby bardzo nie na miejscu.” powiedział Smoczek. „No co ty, do głowy by mi nie przyszło!” uśmiechnęła się Majka, bo już polubiła małego zielonego Smoczka o niebieskich oczach.
  No i Smoczek został. Zaprzyjaźnił się z Małą i spali razem na posłanku. Oglądał z Majką filmy i grali sobie w warcaby (Smoczek wygrywał, bo trochę oszukiwał, ale tylko trochę). Gdy chciał iść na spacer, Majka ubierała go w futerko z kapturkiem, żeby ludzie myśleli, że to duży pies. Pani w sklepie tylko się dziwiła, dlaczego Majka kupuje tyle chrzanu i rzodkiewki. Czas mijał, jak to on lubi robić, chociaż czasem chciałoby się ten czas zatrzymać. Skrzydełka na plecach Smoczka robiły się coraz większe, a jego błękitne oczy coraz smutniejsze.
Aż przyszedł Ten Dzień...

 Smoczek od rana był nieswój, nie chciał nawet rzodkiewek ani zabawek Małej. „Czy ty nie chory jesteś?” zapytała zaniepokojona Majka. „Nie, ale mi smutno. Muszę dzisiaj odejść.” powiedział. „Jak to odejść????????” zapytała. „Po prostu, dorosłem. A dorosłe Smoki muszą żyć samodzielnie, daleko od ludzi. Już czas.” powiedział ze smutkiem, a niebieskie oczy zaszkliły się smoczymi łzami.  „Nie płacz, bo ja tego nie zniosę!” zawołała, też przez  łzy. „No nie ma wyjścia.” siąknął Smoczek.    Nagle się rozpogodził „ Ale wiesz, będę cię odwiedzał w snach. Inaczej nie dam rady, ale będę ci się śnić. A na pożegnanie zabiorę cię z Małą w podróż na moim grzbiecie! Tylko musimy pójść na tą łąkę, gdzie mnie znalazłaś.”  Ubrali więc po raz ostatni futerko spacerowe (fakt faktem, trochę już było przykrótkie i ogon wystawał) i poszli we trójkę na łąkę. Smoczek zrzucił futerko i rozprostował swoje skrzydła na całą szerokość. A były już imponujące!  „No to siadajcie!”  zawołał. I polecieli w stronę gór, ponad lasami i łąkami. Domki były malutkie, ludzie jeszcze mniejsi, a psów w ogóle nie było widać. Maja wiedziała, że tego lotu nigdy nie zapomni, tak jak i Smoczka o błękitnych oczach. Zrobili ogromne koło w powietrzu i wrócili na łąkę. „Żegnaj Smoczku, a raczej Smoku.” Uśmiechnęła się smutno - „Bądź dzielnym i odważnym Smokiem” . „Dziękuję ci za wszystko, a szczególnie za rzodkiewki i chrzan!” roześmiał się od ucha do ucha. „Nie martw się, przyśnię ci się na pewno!” Pomachał skrzydłami i odleciał. Maja z Małą stały i patrzyły w niebo, aż Smok stał się małą kropeczką na tle gór.
„To był najpiękniejszy prezent gwiazdkowy w moim życiu...” pomyślała Majka -   „Idziemy do domu, Mała. Pusto będzie bez niego. Ale cóż, takie życie.” powiedziała . Ale Małej przy niej nie było... Stała przy kępie krzaków i czemuś się przyglądała, machając radośnie ogonem...

Ciąg dalszy wszyscy znamy. A Maja kupiła sobie piżamę w zielone smoki i gdy w niej spała, miała piękne, smocze sny. I znacznie lepiej rozumiała dzieci, które jej opowiadały przedziwne historie  (bo była bardzo zdolnym psychologiem i wyspecjalizowała się w pomaganiu dzieciom).

                                                                        KONIEC

Życzę wszystkim pięknych i tajemniczych prezentów pod choinką!
Mika