Trzecia ręka

Ja nie wiem, co Wy z tą zimą, że zimno, że kłódki zamarzają, że śnieg...
U nas i owszem, też 7 grudnia, Mikołaj wczoraj był i wyglądał tak:

To przed południem.
Po południu trochę się wprawdzie ochłodziło, ale Frodo pogrzał nam nóżki i daliśmy radę.

W naszym klimacie nie można jednak liczyć na pogodę. Dziś rano okoliczności przyrody nie wyglądały już tak sielsko.

Mikołaj udał się do innych zajęć, a zaraz po jego wyjeździe...

Te oto dwa rozkoszne aniołeczki:

 Zapolowały na wioskowego kota. Przez okno dojrzałam, co się święci, wypadłam z domu tak jak stałam, tzn. w zwykłej bluzie i kapciach. Mój jeszcze zalegał w alkowie, co jest istotne dla biegu wydarzeń. Nie wiem, jak psy to zrobiły, obce koty chodzą "po naszym" w tę i nazad, żaden dotąd nie dał się złapać. Dlaczego akurat ten? Cóż, dość, że złapały. Kot był dzielny, prał aż furczało. Nie wiem, jakim cudem udało mi się odciągnąć Frodo, bo jest większy ode mnie. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności miał na szyi świeży kłąb nasion łopianu i tam się wczepiłam. Ciągał mnie za sobą trochę - na tyle, że mam poobcierane kolana! Jedną ręką próbowałam odepchnąć spod jego paszczy kota, kot z wdzięczności dość dotkliwie mnie pogryzł. Wreszcie udało mi się przycisnąć Frodo kolanami do ziemi (łatwo nie było) i złapać Wałka za obrożę (na szczęście ją miał). Pogubiłam kapcie, skarpetki przemokły i zaczęłam przymarzać do podłoża, a tu znikąd pomocy! Wieś jak wymarła, żywej duszy w promieniu kilometra!  Kot siedzi i warczy zamiast wiać, ja leżę i w zasadzie kwiczę na jednym psie, drugi pies się miota na obroży, która zaraz się rozepnie, a Mój w alkowie! Co robić, omamuniu, co robić? Wołam, wrzeszczę, krew się z ręki leje, a Mój nadal w alkowie! A kot nadal siedzi i warczy!
Myślę sobie - zamarznę tu, ale nie popuszczę, kota nie dam. Oczami wyobraźni zobaczyłam, jak Mika z Moim siedzą sobie przy stole w ciepłej kuchni, śniadanko jedzą, kaweczkę popijają gawędząc niespiesznie o tym i owym i nawet nie zauważą, że mnie nie ma! Aż nagle, wtem! Mika usłyszała piskanie i przybyła odsiecz. Kota trzeba było pogonić, psy długo jeszcze szalały nakręcone jak sprężyny w bombie zegarowej, ja opatrywałam rany. Kot poszedł, nie wiem, niestety, czy i na ile zdążyły go poturbować. Pocieszam się, że dał im popalić, bo paszcze mają podrapane oba, no i wmieszałam się szybko, nie miały za wiele czasu.
Mika utrzymuje, że w przypływie adrenaliny wyrosła mi trzecia ręka. Usłyszawszy piski i ujadanie wyjrzała albowiem przez okno. Je leżałam na miotającym się Frodku wpita pazurami jednej ręki w jego kudły, drugą ręką trzymałam za obrożę Wałka, a trzecią ręką wskazywałam Mice kierunek alkowy, żeby Mojego zawiadomiła...
Mam wysuwaną trzecią rękę. Innej możliwości nie ma.