Życie codzienne mojej Ciotki

Ciotka M. była barwnym ptakiem, osobowością niebanalną,  nietuzinkową i malowniczą. To najstarsza siostra mojej Mamy (a było ich w domu jedenaścioro!), rocznik 1914. Jako bardzo młoda dziewczyna popłynęła do Ameryki na Batorym. Opowieści o tym strasznie rozpalały moją wyobraźnię, zwłaszcza, że  tuż przed wybuchem wojny, w pełni świadoma tego faktu, wróciła do kraju, chyba ostatnim przed wojną kursem Batorego. Czekał na nią stęskniony narzeczony. Jak wieść rodzinna niesie, bardziej był stęskniony za dolarami, niż za narzeczoną. Związek więc nie przetrwał,  ale cóż – było za późno. Ameryka przewijała się w jej opowieściach całe życie i do jego końca przechowywała w szafie resztki tamtej świetności.  

Uwielbiałam grzebać w tej szafie. Miała tam bowiem różne skarby: jakieś suknie z cekinami, niezwykłe torebki, jakieś boa z piór, szale… Szafa wydzielała specyficzny zapach będący mieszaniną perfum i pudru. Przyjemnie kojarzył mi się z tajemniczym, niedostępnym i egzotycznym światem.

Ciotka M. była utalentowana plastycznie. Jeszcze przed wojną skończyła Szkołę Kenara w Zakopanem.  Gdyby nie wojna, kto wie, co robiłaby w życiu? Niewątpliwie miała złote ręce, spod których wychodziły arcydzieła haftu, koronki, obrusy, ale nade wszystko – klockowe serwety i serwetki. Nigdy nie pojęłam tej sztuki, do dziś nie pojmuję, jak można opanować te pierdyliony szpuleczek zwisających wokół wałka. Lubiłam się przyglądać, jak ręce Ciotki M. przerzucały szpulki z niebywałą zręcznością. Potem sprzedawała te cudeńka koleżankom i koleżankom koleżanek. Na szczęście mam kilka serwetek, nie wszystko zginęło w pomroce dziejów.

Lubiła dzieci, chociaż własnych nie miała. Dla mnie była trochę jak babcia, której nie zdążyłam poznać. Już po wojnie zamieszkała z pierwszym mężem w starej kamienicy, w ogromnym mieszkaniu z wykuszami i mieszkała tam aż do śmierci, zmieniali się tylko mężowie. Pierwszy mąż był podobno fajnym i mądrym facetem. Nie znałam go, bo nie mogłam ( w ten sposób daję do zrozumienia, że nie jestem aż tak stara). Niestety, ten mąż „lubiał wypić” i odszedł z tego świata przedwcześnie. A kiedy wypił, bywał energiczny. Ciotka M. była malutka, więc chowała się wtedy do ogromnego kredensu. Miała tam pościel, może i nocną lampkę? W każdym razie niejeden małżeński kryzys w nim przetrwała.

We wdowieństwie Ciotka M. wytrwała dość długo nawet. Byli różni narzeczeni po drodze, ale ja ich nie pamiętam. Jakoś tak w latach 70 chyba, pojawił się niejaki L., małżonek nr 2. Był dużo od Ciotki M. starszy. Nie pamiętam go inaczej, niż siedzącego przy stole ze wzrokiem utkwionym w dal. Wyglądał jak mumia, przerażał mnie. Nigdy nic nie mówił. Jeśli nie siedział przy stole, stał na balkonie w kapeluszu na głowie, niezależnie od pogody i pory roku. Ciotka M. strasznie się wtedy wkurzała twierdząc, że stoi tam i patrzy na kobiety.  Coś było na rzeczy, bo Ciotka M. szybko przeniosła się za szafę w kuchni. Nie wiem dlaczego, kredens ciągle tam przecież był.

Mój wprawdzie nie znał L. osobiście, ale zna o nim opowieści. Kiedy bierze ogrodowy kapelusz i wychodzi na zewnątrz, mówi, że idzie popatrzeć na kobiety.

Za czasów L. moja Mama namówiła Ciotkę M., aby z części kuchni zrobiła sobie łazienkę, której tam nie było. Była tylko toaleta. Ciotka M. niechętna była wszelkim zmianom. Kuchnia była duża, zastawiona garnkami, garnuszkami i wszelakim dobrem. Ciotka M. albowiem nie lubiła pozbywać się czegokolwiek. Zamiast łazienki, skończyło się na wstawieniu do kuchni wanny, na której natychmiast znalazł się jakiś blat stanowiący dodatkową powierzchnię do zastawiania.

Ciotka M. była też mistrzem kuchni. Gotowała pysznie i w myśl zasad Ćwierciakiewiczowej. Jej śledzie w śmietanie pamiętam do dzisiaj, wzór to niedościgły.  A jak piekła! Mieszkała w centrum miasta, blisko uczelni. Często wpadałam do niej w przerwie między zajęciami, zawsze miała coś dobrego. I mawiała wtedy: „Jedz dziecko, jedz, nie utyjesz, to sam ser” (miała na myśli sernik z kopy jaj i kilograma masła).

Była też kompletną ignorantką jeśli chodzi o motoryzację. Można było podprowadzić ją do ciężarówki zamiast do syrenki, którą wówczas jeździł mój Tata, nie widziała różnicy. Kiedyś jechała z moimi Rodzicami (syrenką właśnie) do Jarosławia, do rodziny. Straszny kawał drogi, jechali coś ze trzy dni, jak to syrenką. Potem Ciotka M. opowiadała, że widziała, jak W. (mój Tata) się zdrzemnął, ale nie chciała nic mówić…

Wykazała się też niebywałą intuicją i przenikliwością, kiedy przyjechała podziwiać moją nowo narodzoną córkę. Spojrzała do łóżeczka i rzekła: „Oj, jaka ona podobna do J. (ojca).  Ale może wyrośnie?” Wyrosła.

Ciotka M. była malutka, filigranowa. Z czasem jednak krasnoludki w tym wielkim kredensie zrobiły swoje. Mieszkaliśmy wtedy pod miastem, przy dwupasmowej szosie. Ciotka M. często do nas przyjeżdżała, a moim obowiązkiem było po wizycie odprowadzić ją na przystanek. Dwupasmówkę rozdzielają podwójne bariery. Ruch był wtedy nikczemny, spokojnie można było przejść przekraczając barierkę. Ciotka M. wszakże miała fobię, żeby nie spóźnić się na autobus, więc wychodziła ze 20 minut wcześniej, a mieszkaliśmy bliziutko przystanku. Siłą rzeczy autobus ZAWSZE jej uciekał i nie przyjmowała do wiadomości, że to jest poprzedni. Któregoś razu zobaczyła, że autobus jedzie, ruszyła więc biegiem. Z racji wzrostu barierki brała pod spodem. Tym razem z jakiegoś powodu zaklinowała się tam na amen… Oj, naszarpałam się trochę, zanim ją wydostałam, ale na autobus (właściwy) i tak zdążyła.

Mogłabym tak długo. Ciepło bardzo wspominam Ciotkę M. Odeszła za wcześnie.

Nie będę Was dręczyć, ale może ktoś zgadnie? To łatwe...

PS. Moja patera tak rozpaliła Wasze zmysły i umysły, że dorzucam jeszcze jedną jej wersję. Tym razem nie trzeba zgadywać.