Żarcik taki! Wczorajszy post był przedostatni!

Uwaga! Z ostatniej chwili! Wiem, że los zwierząt nie jest Wam obojętny, pomóżmy Ori http://pelnialatawdomutymianka.blogspot.com/ i temu maleńkiemu! Zastanówcie się, pomyślcie, roześlijcie! Proszę!

Jak tu nie kochać internetu? Bez niego nie poznałabym osobiście Kretowatej, Miki, Mnemo, Owieczki, Majki od Bajki i Was Wszystkich - wirtualnie na razie, ale wierzę, że to tylko kwestia czasu. Bez Waszej zachęty nie odważyłabym się założyć bloga (obecność Miki na łamach dodaje mi otuchy), nie bawiłabym się tak dobrze, nie śmiałabym się tak często do rozpuku, nie uruchomiłabym inwencji i wyobraźni, aby pisać spirytuliki, fraszki, powieści i inne wierszyki (za udostępnienie łamów dziękuję Kretowi i Mnemo), nie wiedziałabym, czym karmi się kociaczka i nie wzruszałabym się do łez (Anko Wrocławianko, dziękuję także za JolkęM.), nie wiedziałabym, że można kochać zwierzęta tak bardzo, jak Ori, nie zakochałabym się w przecudownych zabawkach Eduszki i ogoniastych sukienkach Złotego Kota oraz w dekoracjach i w wiaderku Magdy, nie wiedziałabym, że malutkie husky to takie ślicznoty (dzięki, Paulina!), nie mówiąc o charakternych konikach i poczuciu humoru Agniechy. Do dziś żyłabym w nieświadomości dotyczącej upraw permakulturowych, gdyby nie Gorzka Jagoda, nie mówiąc o setce rasowych kurek, psach, kotach, gęsiach i kaczorku Boni. Musiałabym żyć nie wiedząc, że topinambur jest jadalny i że tak się nazywa (dzięki Ondrasza!), a już najmniejszego pojęcia nie miałabym o żubrach, gdyby nie Lidka. Od Riannon wiem, że nie można bać się marzeń, a od Ilony, że trzeba za nimi iść. Inkwizycja pokazała mi, że miłość i odwaga mogą (się) góry przenosić, a Tupaja, że pozory mylą – pod wyłysiałym trawnikiem może być przepiękny, kamienny bruk.

Mario, Gosiu, Ewo, dziękuję z miłe słowa i Waszą obecność.

Mam nadzieję, że o nikim nie zapomniałam.

Życzę Wam mnóstwa pozytywnych przeżyć, niekoniecznie związanych TYLKO z internetem, śmiechu do rozpuku, życzę Wam dobrego życia i dobrych dni, życzę Wam ganeczku, na którym można przysiąść na chwilę i popatrzeć w niebo.

Mocno życzę tego Orszulce, która oczy sobie z tęsknoty wypłakuje na obczyźnie.

Spokojnych Świąt!

Hana

PS. W galerii są nowe prace. Tak tylko napomykam...

Ja mogę się za pomocą półtorej ręki (półtora?, 1,5?) podpisać pod tym, co napisała Hana. Internet dał mi mnóstwo radości i zabawy, pozwolił spotkać (i wirtualnie i w rzeczywistości) wspaniałe dziewczyny i kobiety. Od każdej mogę się czegoś nauczyć i dowiedzieć, że o wspólnych zabawach i pogaduchach przy darciu wirtualnego pierza nie wspomnę.
Dziewczyny drogie, dziękuję Wam za obecność i sympatię, dziękuję za wsparcie przed operacją i za to, że jesteście takie, jakie jesteście.
Cieszę się też, że mogę razem z Haną współtworzyć Pastelowy Kurnik, daje mi to dużo przyjemności. Hanuś, nawet nie wiesz, ile radości dało mi spotkanie Ciebie i Twojego, dziękuję Komuś z Góry, że tak to ułożył.
A teraz już opłatek w garść, łamię się z Wami wszystkimi, życząc i Wam i sobie radosnych, szczęśliwych i niezapomnianych Świąt, podczas których będziemy mogły też odpocząć , cieszyć się wszystkimi drobiazgami i obecnością bliskich oraz zwierzaków. A Zwierzakom bez Domów, życzę, aby jak najszybciej te domy znalazły - chylę głowę przed Ori i Anką Wrocławianką, trzymajcie się!

I niech się Wasze marzenia spełnią...

Mika