Skarpeteczko powiedz przecie...

Z zapowiedzi już wiadomo, że Pierwsza Edycja Skarpety zbliża się do końca. Jeszcze dzisiaj (niedziela) do północy macie szansę na tańsze zakupy. Potem Skarpeta zniknie na czas jakiś i prawdopodobnie pojawi się znów z początkiem kwietnia. Zbierajcie siły, bo będzie się działo! Oprócz morza, ba! oceanu apaszek, na które liczymy, będzie masa atrakcyjnych przedmiotów, biżutków i innych rozmaitości. Będziemy Wam o sobie przypominać! Będziemy pomagać na miarę naszych skromnych możliwości tym spośród nas, którzy wraz ze swoimi zwierzętami znajdą się w potrzebie - z różnych powodów. Żałujemy, że nie możemy pomóc wszystkim potrzebującym. Na to JESZCZE nas nie stać. Ale Skarpeta, jak dobro, powraca! Nie damy Wam o sobie zapomnieć!
Bardzo, bardzo dziękujemy za Wasz odzew, zaangażowanie sił i środków, za wszystko! Za piękne przedmioty i za datki ot tak, za nic. Każdy Wasz grosik przyczynił się do imponującej kwoty uzbieranej

ogółem z akcji "Biała Kura" i Pierwszej Edycji Skarpety!!!  

Szczegółowe rozliczenie jest w przygotowaniu. Jeśli ktoś chciałby wiedzieć, jaka to kwota, z dziką przyjemnością odpowiem mailowo. Skarpeta jest opróżniona do połowy, jednak jestem pewna, że kolejna edycja zapełni ją znów, a może nawet przepełni? Dzięki temu paskudne, dołujące uczucie bezsilności jest odrobinkę mniejsze, chociaż szarpiący ból na wieść o cierpieniu istot najbardziej bezradnych i zależnych od ludzkiego widzimisię nie ustąpi nigdy. Obym się myliła.
Są wśród nas ludzie o wielkich sercach i to właśnie im chciałybyśmy pomagać. Dzięki nim, dzięki Wam, wiele zwierząt znalazło dom i miłość. Są teraz z Wami, w Waszych domach. To dzięki Wam Kudłaczek z Podlasia jest już we własnym domu, na kolanach Graszki:

Pamiętacie malutką Fretkę primo voto Łatkę? Dwa lata była niczyja, porzucona przez swoich "państwa", przeganiana z kąta w kąt, mieszkająca w opuszczonej, pustej stajni. Dzięki apelowi na blogu Damakier odnalazła dom u boku Pana Na Zawsze. I to jaki dom! Kilka dni temu była u niej z wizytą moja Córka. Nie ten psiak! Teraz to szczęśliwy pączuś, ufny i chętny do zabawy:

I Lamę, malutką sunię o jednym oku niebieskim i drugim brązowym, którą jakiś bydlak przywiązał w lesie do drzewa i zostawił tam, ciężarną. Ktoś ją na szczęście znalazł, Lama powiła w schronie dwa dorodne szczeniaki, przeżył tylko jeden - mieszka teraz w Niemczech. Lamę wypatrzyła moja Córka. Były tu dzisiaj obie i psim harcom nie było końca! Wałek nareszcie może ganiać kogoś o stosownych gabarytach:

I Bonusa, przepięknego czarnuszka, któremu poprzedni właściciele przymuszeni sytuacją życiową musieli znaleźć nowy dom? I znaleźli go u Lidki! Bonus jest ślicznym, kochanych stworzeniem, które już owinęło sobie nowy Personel wokół palca:

Znacie Frodo, ale może nie wiecie, że został znaleziony na polu, z dala od zabudowań, wychudzony i z łapkami pokaleczonymi na ściernisku:

I Wałka, który kilka dni pętał się po wsi, zanim postanowił zahaczyć o nasz ganek. Do dzisiaj boi się każdego kija w ręce, a na widok łopaty wieje z podkulonym ogonem. Na samą myśl mam gulę w gardle.

Grażynka znaleziona w śmietniku w stanie skrajnego wycieńczenia, z ledwością udało się ją uratować:

Czajnik, bezbronne, przerażone maleństwo znalezione w przydrożnych krzakach:

 Czajnik, kochany obwieś dzisiaj:

To tylko wycinek, cząsteczka, drobinka szczęścia. Znam ich dużo więcej, ale nie jestem w stanie wymienić wszystkich. Nie jestem w stanie wymienić nawet wszystkich szczęśliwych tymczasków Gosianki, znajdek JolkiM, Rucianki, Mamalinki, Amelii... a przecież  wiem, że u boku każdej (-go) z Was, albo prawie każdego, jest taka szczęśliwa drobinka. Dlatego warto. W końcu z drobinek składa się wszechświat! A co! Nie bójmy się wielkich słów! Po prostu róbmy to i już!

I już na koniec i nieśmiało, drobnym drukiem chciałabym bardzo Was poprosić o przysyłanie do Skarpety raczej zdjęć z opisem, niż paczek. Paczuszki są miłe, ale po prostu powoli nie dajemy rady, co zresztą bardzo nas cieszy, bo wiadomo, aczkolwiek istnieje obawa, że to obróci się przeciwko nam. Teraz pomoże nam kochana JolkaM., ale nawet dla trzech osób to dużo. Wyobraźcie sobie, że dostaję trzy paczki, a w każdej z nich jest 10-15 przedmiotów. Muszę je obfotografować, opisać, obrobić zdjęcia, wstawić do Skarpety, a sprzedane zapakować, pójść z nimi na pocztę, wypełnić przekazy, odstać w kolejce. I nie pomieszać niczego. Niech to będzie tylko 20 przedmiotów przy założeniu, że się sprzedadzą, a sprzedają się, za co Wam nieustannie dziękuję, to jest 20 paczek do zapakowania i wysłania. Po prostu nie dajemy rady - każda z nas pracuje i mamy masę różnych obowiązków - wiadomo. Zaległości nam rosną i w Skarpecie, i w życiu...
Niech to będą paczuszki, jeśli ktoś nie ma aparatu, lub mieszka poza granicami kraju, lub z innych względów nie ma możliwości zrobienia zdjęć. Dla każdej (-go) z Was to tylko kilka zdjęć, a dla nas np. 30 zdjęć i 30 paczek...
Krótko mówiąc - grzejemy silniki! Wypatrujcie wieści pod koniec marca! Zdjęcia można słać od zaraz!

PS. Przepraszam Mamalinkę i Lidkę za "pożyczenie" zdjęć bez pytania.