MARIA GINTER - ŻYCIE PRZEBOGATE

Rozglądając się po półkach w poszukiwaniu książek do słynnej już Skarpety, trafiłam na książkę "Galopem na przełaj" autorstwa Marii Ginter. Pewnie niewielu to nazwisko coś mówi, ale mnie sporo.  To kolejna po pani Szaflarskiej niezwykła i wspaniała kobieta, "żelazna dama" , jak żartobliwie pisał o niej Wojciech Młynarski:

Gdyby pisał o niej Byron napisałby "Lady Iron",
zasię Molier czy Voltaire westchnęliby "Dame de Ferre".
A ja w naszej przaśnej mowie, to co wiem tak o niej powiem:
"literatka i malarka, amazonka i narciarka,
tudzież świetna tenisistka oraz dusza towarzystwa.
Serce złote. Talent inter.
Kto to jest? Marysia Ginter."

Zacznę od tego, że miałam zaszczyt i przyjemność poznać ją osobiście, gdzieś na przełomie lat 70-tych i 80-tych. Ktoś ze znajomych poprosił mojego ojca o pomoc w załatwieniu jej kilku spraw w Zakopanem i zaprosiła nas na kawę do nieistniejącej już kawiarni w hotelu "Giewont", potem odwiedziła nas także w domu. Była już panią w średnim wieku, ale niesłychanie żywotną, energiczną, pełną życia , energii i radości, o błyszczących oczach i charakterystycznym, trochę zachrypniętym, niskim głosie. Zawsze bardzo elegancka o nienagannej fryzurze i radosnym uśmiechu.

Życiorysu nie da rady przytoczyć w krótkim wpisie, tylko zarys. Pochodziła z zamożnej ziemiańskiej rodziny . Jej rodzinny majątek Smolice to okolice Łęczycy , tam się  urodziła w roku 1920 lub 1922 - różne źródła różnie podają, dam wszak o wiek się nie pyta:). Tam się wychowywała w absolutnej wolności, jeździła znakomicie konno, już jako nastolatka wygrywała konkursy hippiczne, uprawiała inne sporty, była m.in. świetną tenisistką , narciarką , automobilistką. Nauczyła się prowadzić samochód tak wcześnie, że trzeba było jej podkładać poduszki, żeby sięgnęła do kierownicy.

Potem przyszła wojna, ślub z pierwszym mężem (a miała czterech), narodziny syna w 1944. Razem z siostrą była przez 9 miesięcy więziona na Pawiaku.  Była sanitariuszką w AK podczas Powstania Warszawskiego, pseudonim "Iza", otrzymała Krzyż Walecznych. Mąż, Jan Korzybski zginął w czasie Powstania. Jej relacja z Powstania i wojny jest na stronie Muzeum Powstania w Archiwum Historii Mówionej : http://ahm.1944.pl/Maria_Ginter/1 

Cale szczęście, że zdążyli z nią jeszcze porozmawiać przed śmiercią, zmarła w 2011 roku.  Nawiasem mówiąc w tym Archiwum, jest też relacja mojego najstarszego kuzyna , obecnie już 90-letniego, walczącego w pułku Baszta. 

Po powstaniu pracowała jako furman, wożąc gruz i cegły oraz przewożąc ludzi z Piaseczna do Warszawy i z powrotem. Stąd, jak sama pisała, wziął się jej ochrypły głos, od nawoływania na zimnie "Kto do Piaseczna! Do Warszawy!!!" Zaraz po wojnie została pierwszą kobietą, mającą zawodowe prawo jazdy na ciężarówki i woziła różne towary, przebierając się za mężczyznę, bo takie jazdy dla kobiety były bardzo niebezpieczne. Potem jako była ziemianka i sanitariuszka AK nie mogła znaleźć stałej pracy, dorywczo pracowała jako tłumacz, grafik, rysownik. Z początkiem lat 60-tych wyjechała za granicę, do Londynu, Paryża, potem z wystawą malarską do Maroka i w końcu do Nowego Jorku. Tam była  i nauczycielką francuskiego, i malarką i rzeźbiarką, i trenerką tenisa, utrzymywała się też z rękodzieła (robiła świeczniki i broszki) , pisała artykuły do gazet. Gdy miała 50 lat zapisała się na studia i ukończyła wydziały romanistyki i sztuki. W wieku uznawanym już za emerytalny zrobiła jeszcze kurs szybowcowy. Jej dewizą było  "Pracować jak najwięcej, żeby jak najwięcej zarobić, a później wydawać jak najmniej, żeby najdłużej z tego żyć."

Do Polski wróciła w 1981 roku. Jak sama o sobie mówiła "zawsze pod prąd". Działała w różnych stowarzyszeniach, pisała, żyła bardzo aktywnie do końca. Bardzo pomagała miastu Łęczyca, niedaleko którego się urodziła. W Polsce zajęła się też hodowlą labradorów i wspomagała finansowo warszawskie schroniska dla zwierząt. 

Zmarła  26 sierpnia 2011 i z honorami wojskowymi została pochowana na Powązkach.

I tak sobie pomyślałam, że pani Maria Ginter byłaby świetną Honorową Kurą w naszym Kurniku:))) I rękodzieło, i zwierzęta, i pisanie....

A teraz do konkretów: do Skarpety wstawiam więc jej książkę "Galopem na przełaj", pierwszą część jej wspomnień, od rodzinnych Smolic i roku 1935 do roku 1946. Nadmieniam, że wstawiam tylko dlatego, że mam 2 egzemplarze:))) Z czego jeden z dedykacją:)) Mam jeszcze drugą część "Z wiatrem, pod wiatr", jeśli ktoś po przeczytaniu pierwszej części miałby ochotę na więcej, to mogę pożyczyć. 

Książka do Skarpety jest wydana w 1983 roku i stan jest bardzo dobry, lekko wyblakła okładka. Myślę, że 20 zł za taki kawał ciekawego życia, to niezbyt wygórowana cena.

Pani Danuta Szaflarska powiedziała, że miała "bogate życie". Pani Ginter mogłaby się pod tym podpisać obiema rękami...

Przy pisaniu korzystałam z Wikipedii oraz z artykułu Emilii Kurnikowskiej na Onecie.

A na koniec chciałam wam przedstawić moją choinkę zakupioną na Boże Narodzenie w donicy z ziemią, która przybrała szatę wiosenną, wypuszczając mnóstwo zielonych kitek, następne się szykują:)))

Uwaga poznańskie Kury (nie mylić z pyrami)! Dostałam wiadomość od Gorzkiej Jagody, że 19 marca w Poznaniu, w kinie MUZA o godzinie 16.15 będzie można obejrzeć film "Cząstka Podlasia", przepiękny, magiczny i nostalgiczny. Zrobiony przez młodych, zdolnych ludzi stąd, nie dla kasy, ale z miłości i chęci dzielenia się.