KKK - SPOTKANIE TRZECIE CZYLI TERZANI

Trochę zapóźniony wpis Kurnikowego Klubu Książki, ale sytuacja na kocim froncie była napięta:))

Dziś będzie o Tiziano Terzanim, włoskim dziennikarzu i pisarzu, trochę w typie naszego Kapuścińskiego. 

zdjęcie: Wikipedia, autor Alfredo Lando

Terzaniego odkryłam dla siebie dopiero kilka lat temu, jakoś przypadkiem. Na starość polubiłam bardzo literaturę faktu i książki pokazujące inną perspektywę życiową. Zanim o pisarzu to garść refleksji , które mi się nasunęły, gdy zdecydowałam o czym pisać. (Nawiasem mówiąc, gdy już postanowiłam, że to będzie Terzani, weszłam sobie do Działu Kulturalnego mojej ulubionej gazety, a tu... Felieton o kim? No właśnie o panu T. Zabawne.)

Mogę chyba śmiało powiedzieć, że Terzani i jego książki otworzyły mi oczy na świat. Dały mi poczucie, że jestem cząstką świata, o którym nie mam zielonego pojęcia. Włoski dziennikarz był przez wiele lat korespondentem Spiegla na Dalekim Wschodzie i w Azji. To co się tam dzieje jest dla nas tak odległe na co dzień jak inna planeta. W wiadomościach wieści z dalekiego świata pojawiają się tylko wtedy, gdy dotyczą katastrof, zbrodni , bądź wojen. A że to daleko, to nawet nas to specjalnie nie obchodzi. Terzani starał się w swoich książkach obiektywnie przedstawić rzeczywistość krajów i miejsc odległych  od Europy, krajów, o których niejednokrotnie nic nie wiemy. Być może dlatego unikał historii pojedynczych osób, chciał pokazać mechanizmy polityki i walki. Ale pisał nie tylko o polityce. Gdy zachorował na raka , odbył podróże  po Ameryce, Chinach i Indiach, szukając ratunku w niekonwencjonalnych terapiach. Swoje doświadczenia opisał w książce "Nic nie zdarza się przypadkiem". To była pierwsza jego książka, jaką przeczytałam.

  

Moją ulubioną jest jednak "Koniec jest moim początkiem". To przeprowadzona niedługo przed śmiercią rozmowa z synem. To jest trochę jakby testament Terzaniego, chciał przekazać synowi wszystko, co uważał w życiu za ważne.  Wspomnienia rodzinne przeplatają się ze wspomnieniami reporterskimi, autor opowiada o najważniejszych momentach swojej pracy, o niezwykłych spotkaniach, o religiach, z którymi się stykał. Przejmująca jest jego świadomość odchodzenia, poczucie zbliżającej się śmierci i przygotowanie do niej. Chciał odejść wśród najbliższych, w spokoju ducha, wśród ulubionych przedmiotów, w pięknym krajobrazie. I to mu się udało w roku 2004. 

Pomimo świadomości końca nie jest to książka smutna, wspomnienia są niejednokrotnie zabawne i ciepłe. Ma w sobie taki spokój, który pewnie chciałabym mieć w sobie u schyłku życia. Czytałam ją podczas długiego pobytu w szpitalu i naprawdę bardzo mi pomogła przetrwać to trudne doświadczenie. 

Cieszę się bardzo, że odkryłam go dla siebie i wdzięczna jestem, że otworzył mi oczy na świat.