Jarmarki średnio kolorowe

Zanim przejdę do jarmarków, parę słów od czapy. Podobnie jak Gosianka jestem zdruzgotana, zmęczona i przybita tym, co dzieje się wokół ze zwierzętami i co dzieje się z ludźmi, którzy im to robią. Nie ma dnia, abym nie usłyszała, nie zobaczyła, nie przeczytała o jakimś zwyrodnialcu, albo nie pomagała na miarę niewielkich możliwości w szukaniu domu dla jakiejś biedy. Nie dalej jak wczoraj w Nowym Tomyślu ktoś mnie pytał, czy nie chcę młodego labradora, który męczy się w kojcu, bo już go nie chcą. Nie bardzo sobie z tym radzę emocjonalnie, dlatego m.in. nie prowadzę domu tymczasowego. Sunia Wisełka z Warszawy hula po fejsbukach, może jej się poszczęści, a ja zastanawiam się jak to możliwe, że ktoś wyjeżdża na drugi koniec świata i dopiero teraz szuka dla niej domu? Dowiedział się o tym wczoraj, czy jak? Pamiętajcie o Wisełce, ja też pamiętam. Oby coś z tego wyniknęło.

 ***

Jarmarki są głośne. Osnute dymem z grilla i okraszone niewybredną konferansjerką. Przeważnie są kolorowe: różowe, filutowe, złote i seledynowe - taki ich urok, inaczej nie byłyby jarmarkami.

Na jarmarku znajdzie się czasem rzeczy, jakich próżno szukać w sklepach. Jak na przykład u Kingi:

Stoisko Kingi było zdecydowanie najlepiej zaopatrzone, najładniejsze i najbardziej kolorowe. Nic nie ściemniam! Ludzi najpierw było bardzo mało, po południu dopiero zrobiło się tłoczno i impreza się rozkręciła. Przykleiłam się bezczelnie do Kingi, o tak:

I nic, kompletnie! Nie liczyłam na to, że ludność będzie sobie z rąk wyszarpywać moje twory, toteż nie czuję się zawiedziona. Chciałam się przekonać, żeby wiedzieć. I już wiem, że nie na każdym jarmarku takie cóś ma rację bytu. Zdam się na Kingę (Kinga, cieszysz się?), bo Ona zna mapę jarmarków i wie lepiej. Siedziałam i obserwowałam. Ludzie snuli się, tu i tam przystawali, brali to i owo do ręki, pytali, kupowali. Obok obrazków przechodzili tak, jakby ich tam w ogóle nie było. Była z nami moja siostra i obie na to zwróciłyśmy uwagę. Nawet nie omiatali ich wzrokiem, nic, zero jakiejkolwiek reakcji, jakby tablica była przezroczysta. Nie chodzi o to, że powinni na kolana paść i łkać z zachwytu. Chodzi o to, że w ogóle ich to nie interesuje, w najmniejszym stopniu. Tego rodzaju przedmioty nie są im do niczego potrzebne.
No ale ja łatwo się nie poddaję, odkrywam raczej nowe możliwości.
W tej sytuacji drugi dzień jarmarku sobie odpuściłam, biedną Kingę zostawiłam na pastwę losu i pojechaliśmy na Międzynarodowy Festiwal i Jarmark Wikliny w Nowym Tomyślu, gdzie startowali wikliniarze z 60 państw! Obiecywałam sobie dużo, a tu pfff... góra urodziła mysz. Albo jestem zblazowana. Byliśmy w pawilonie, w którym to międzynarodowe towarzystwo wyplatało co im tam w duszy grało. No fajnie, ale żeby szał ciał, to nie...

W tej kompozycji urzekły mnie zwłaszcza plastikowe opaski zaciskowe. No i wogle...

To było fajne, podobało mi się!

I to byłoby na tyle jeśli chodzi o dokonania przedstawicieli 60 państw. Poniżej zdjęcia eksponatów zgłoszonych do konkursu:

 

 

Komoda i stół powyżej zostały wykonane z papierowej wikliny. To oczywiście sprawa gustu, ale jak dla mnie, mocno ocierają się o kicz. Wszystkie poniższe zdjęcia to ekspozycja stała Muzeum Wikliniarstwa. Prezentuje się o wiele lepiej, niż cała reszta jarmarku i festiwalu.

To pociąg dla Lidki!

 

 100% pewności nie mam, ale mam 99%, że te jasne, powyginane, to prace Jędrzeja Stępaka - guru od wikliny. Tylko dlaczego połączono je z tymi obskurnymi, metalowymi rurami?

Ten parasol spędza mi sen z powiek... 

Potem przelecieliśmy przez festyn/jarmark właściwy. Oesssu, co tam się działo! Dzikie tłumy w tumanach kurzu, oparach piwa i smażonej kiełbachy. Mnóstwo straganów z koszykami, ale tak rozpaczliwie jednakowych i bez polotu, że to chyba jakieś nieporozumienie. Żadnej fajnej formy, jakiegoś pomysłu, ja nie wiem, chyba jednak jestem zblazowana. U nas w geesie jest większy wybór.

Kilka ciekawostek "po drodze":

To jest Ognio. U przemiłej Pani Justyny Ognio nabył czapeczkę z filcowanej wełny. Czapeczka jest śliczna, a Ognio NAPRAWDĘ będzie ją nosił! Jak żyć?

 Takie buciki już nosi.

Wybaczcie niedostatki natury technicznej, ale blogger tak mnie dzisiaj zmęczył, że nie mam już siły z nim walczyć.