JADĄ GOŚCIE JADĄ...

...kole mego sadu, do mnie nie zajadą, bo nie mam posagu..." wedle śpiewki ludowej.  Nie mam posagu, ale jednak zajechali! I to nie jedni:)))

Cały ciąg zapoczątkowała Hana z końcem czerwca a dalej poszło. Jak już wszyscy wiedzą, odwiedziła mnie Orszulka z rodziną. Tak się trafiło, że zamieszkali na końcu mojej ulicy, 5 minut piechotą od mojego zielonego domku. Byli kilka dni i spotykaliśmy się codziennie na białą herbatkę z owocem granatu i coś do herbatki. Tropik korzystał, bo miał codziennie wieczorem spacerki z mężem i synem Orszulki i był zachwycony:)) Ja też korzystałam ile wlezie , bo np dzięki Orszulce mam kolejną porcję dżemu morelowego. Ale korzystałam przede wszystkim towarzysko, bo wieczory i herbatki z nimi były przemiłe i nie mogliśmy się nagadać.
W piątkowy wieczór wybraliśmy się wszyscy do teatru Witkacego na "Panopticum" w/g tekstów i poezji Juliana Tuwima. Spektakl odbył się w kawiarni teatru , w klimacie przedwojennego kabaretu. Skecze, piosenki, poezje, liryka, dowcip - a wszystko na poziomie niedosiężnym dla dzisiejszych kabaretów. Największe wybuchy śmiechu towarzyszyły momentom, gdy do zabawy wciągani byli widzowie, a to aktorzy zwracali się bezpośrednio do konkretnej osoby, skłaniając do interakcji, a to piękne aktorki siadały panom na kolanach, a to ktoś został omotany włóczką, a to któraś z widzek została potraktowana jako konkurentka do klienta poderwanego przez panią lekkich obyczajów... Bawiliśmy się przednio, młode pokolenie w postaci syna Orszulki chyba takoż.

Przez spektakl przewijały się teksty znane nam doskonale zupełnie skądinąd, "Pomarańcze i mandarynki,,," albo "Mimozami jesień się zaczyna..."  A długo jeszcze w uszach dźwięczała końcowa piosenka "Warto, warto żyć", śpiewana przez Dorotę Ficoń. Tu ona poniżej:

W sobotę zaś udaliśmy się na spacer  szlakiem architektury drewnianej, zaczynając jednakowoż od rynku i oscypków. Tłumy dzikie się przewalały , przedarliśmy się się więc szybko do ulicy Kościeliskiej i udali do Starego Kościółka i na Pęksowy Brzyzek.

( zdjęcie z Zakopiańskiego Portalu Internetowego z-ne.pl)
 Stary Kościółek jest przepiękny, cały w drewnie i w prawdziwym stylu zakopiańskim, pełnym prostoty i nie nachalnych ornamentów. Woda święcona w przedsionku znajduje się w wielkim głazie, wydrążonym nieco od góry. Hanuś, ty mu chyba zdjęcie robiłaś? To był pierwszy kościół w Zakopanem, zbudowany  koło połowy XIX wieku z inicjatywy rodziny Homolacsów, właścicieli Zakopanego. Powiększony został przez "żelaznego proboszcza", księdza Stolarczyka, którego grobowiec jest tuż za bramą cmentarza. Ksiądz był niesłychanie barwną postacią, krążyło o nim mnóstwo anegdot. Ja pamiętam jedną, jak to gromił z ambony górali klęczących tylko na jednym kolanie: " A ty Józek co, zające tu przyszedłeś strzelać?!" Był on również jednym z najlepszych taterników swojej epoki i jednym z założycieli Towarzystwa Tatrzańskiego. To jego grobowiec:




A tu wnętrze kościółka:

(zdjęcie z ilovezakopane.pl)
Jak byłam mała, to sobie wyobrażałam, że za tymi figurami apostołów po bokach ołtarza siedzą wilki... Dopiero Tato poprosił siostrę opiekującą się ołtarzem, żeby mnie zaprowadziła na tyły ołtarza i pokazała , że nic tam nie ma. Poskutkowało:)))

O Pęksowym Brzyzku nie będę pisać, bo chcę napisać osobny post o tym unikalnym miejscu i ludziach, którzy tam są pochowani.

Potem poszliśmy dalej ulicą Kościeliską podziwiając piękne stare zagrody drewniane z XIX wieku i oglądając, lecz nie podziwiając nowe dokonania architektoniczne (słynny góralski Gaudi z postu Hany!). Obejrzeliśmy willę "Koliba", projektowaną przez Stanisława Witkiewicza ojca, gdzie mieści się muzeum stylu zakopiańskiego i piękną drewnianą willę "Cicha" rodziny Kłosowskich.


Zdjęcie willi Koliba pochodzi ze strony Muzeum Tatrzańskiego.

A to willa "Cicha", obecnie w remoncie:

Spacerek zakończył się pyszną  kawą mrożoną i sernikiem z malinami:))
W poniedziałek nastąpił punkt kulminacyjny wizyty w postaci pożegnalnej (niestety!) kolacji, którą uświetniła swoją obecnością nasza kochana Kalipso:))) Nawiasem mówiąc i ja i Orszulka, każda z osobna, uznała, że najlepszym daniem kolacyjnym będzie pizza. W związku z czym mogliśmy się tarzać w pizzy. Ale była pyszna! Było cudnie, gadaliśmy i gadali, winko popijali i rozstać się nie chcieli...
A we wtorek już tylko szybka herbatka z pączkiem na pożegnanie  i trzeba było sobie już machać...Jakoś smutno i cicho i pusto się zrobiło bez Orszulki i jej chłopaków:((( Kochani, bardzo, bardzo wam dziękuję za waszą obecność, uśmiech, ciepło i serdeczność, jakiej od was doznałam. Jesteście cudownymi ludźmi, jakich już nie spotyka się zbyt często. I jestem bardzo szczęśliwa, że was mogłam poznać. Orszulko, mogłabym z tobą gadać cały następny tydzień i jeszcze by mi było mało... Czekam już na następną wizytę. Kalipso, twoją też, bo niedosyt mam duży!
Zapomniałam napisać, że dostałam od Orszulki prześliczne filiżanki i cukierniczkę z Bolesławca, jutro zrobię zdjęcia to dołączę.

A w czwartek znów wóz z gośćmi zaturkotał... Ale o tym to już w następnym poście:))) C.D.N.