Za miedzą nie tylko pyrki!

Jak tu nie wierzyć w siłę sprawczą internetu, a w szczególności w siłę sprawczą blogów. Po raz kolejny spotkało mnie coś, czym koniecznie podzielić się muszę, bo inaczej się uduszę! Sednem i kluczem jest ni mniej, ni więcej, tylko lawenda! Nie, żebym jakoś specjalnie jej szukała, raczej odwrotnie. Wychodzi na to, że to lawenda upodobała sobie mnie. Najpierw za pośrednictwem Grażyny i Arteńki pojawił się Lawendowy Pies na lawendowym polu, teraz - wprawdzie bez psa - ale pojawiło się lawendowe pole! I to jakie! I to gdzie! Ale od początku. Po nitce do kłębka (nie jestem w stanie odtworzyć po jakiej dokładnie nitce), jak to z blogami bywa, trafiłam na blog, w którym urzekły mnie lawendowe mydła w kolorze głębokiego kobaltu. Popatrzyłam, popodziwiałam, poczytałam, gdy nagle... wtem... w moje oko wpadła nazwa miejscowości, w której znajduje się lawendowe pole i Lawendowa Manufaktura. Otóż znajduje się ona w sąsiedniej wsi, tuż za górką, jakieś 5 kilometrów stąd! Natychmiast napisałam i natychmiast dostałam zaproszenie, które dopełniło się dzisiaj! Panie i Panowie, przedstawiam Wam Kingę (klik)! Spędziłyśmy ponad dwie godziny pośród kwiatów i zapachu wszechobecnej lawendy. Wąchałabym ją dłużej, gdyby nie to, że czas to pieniądz, a robota zając:) W domu Kingi lawenda jest dosłownie wszędzie: na polu, w domu, w ogrodzie, na tarasie, w pęczkach, bukietach, wiankach, fusetkach, koszach, koszykach, donicach, michach, słoikach (w postaci syropów i olejków), w motywach zdobniczych, a nawet w kolorze okuć na drzwiach stodółki, ścian w pracowni i w przyjemnie chłodnej, przytulnej kuchnio-jadalni. Kinga prowadzi lawendowe (i nie tylko) warsztaty, robi z lawendy wszystko, co z niej da się zrobić, a da się wiele. Nie zdawałam sobie sprawy jak wiele! Jejku, jak nam się gadało! Kinga jest ciepła, bezpośrednia i otwarta, pełna pasji, marzeń i planów, no i jest kobietą na zabój zakochaną w lawendzie, o której mówi jak o swoim drugim dziecku - z pasją, czułością i dumą! Naprawdę! Dawno nie spotkałam osoby z takim zapałem, chęciami, wiarą i mocą! Po sprawiedliwości trzeba przyznać, że pomaga jej i bardzo wspiera osobisty mąż.
A to już lawendowe pole Kingi:

powyższe fotki by Kinga

To są fusetki. Kwiatki lawendy zagina się do dołu i oplata wstążeczkami. Kiedy poturla się fusetkę w dłoniach, wydziela oszałamiający zapach

To jest susz o bardzo intensywnym zapachu. Kinga mówi, że czasem trzeba założyć maseczkę przy robocie. A ja gupia myślałam, że każda lawenda pachnie tak samo!

Widzicie te pięknie przyodziane słoiczki w kredensie?

Lawendowe cuda powstają w przytulnej (jak cały dom) pracowni ze stuletnimi belkami na suficie. Uwielbiam zwiedzać wszelkie pracownie - tyle tam cudów:

I wianków:

Kinga obdarowała mnie kilkoma suchymi pęczkami tej bardzo pachnącej lawendy (pachnie cały samochód, a teraz dom, chociaż jeszcze nic z nią nie robiłam), nakarmiła mnie świeżutkim, drożdżowym ciastem z agrestem, napoiła sokawką i zimnym napojem z syropem lawendowym. Dałabym głowę, że taki boski nektar powinien być w kolorze filutowym, ale nic z tych rzeczy. Wygląda tak:

Jest orzeźwiający, ma nieokreślony, delikatny smak i zapach. Jednym słowem - pyszny.

Cały czas towarzyszyła nam Pandzia - fotogeniczna, ale trudna do uchwycenia:

 
To jak? Zazdraszczacie mi lawendowej znajomości tuż za miedzą? Ja jestem zachwycona! Kingo, bardzo się cieszę, że Cię (Was) poznałam i dziękuję za przemiłe i pouczające dwie godziny! I wybacz jakość zdjęć - w pomieszczeniach nie za bardzo radzę sobie ze światłem - jak ta baletnica, co to przeszkadza jej rąbek spódnicy, hrehrehre!

PS. Zapomniałam powiedzieć, że Kinga nawet pazureiry miała pomalowane na lawendowo-filutowo, tylko skiepściłam zdjęcie:(