NOWOROCZNIE

Nie, nie, kochane koleżanki Kury, nie spodziewajcie się kolejnego coming outu. Nie ze mną te numery, niech sobie jeszcze pobędę tajemniczą nieznajomą. To znaczy nieznajomą z pyszcza, bo tak to przecież się znamy dobrze, a nawet coraz lepiej. Kurnik buzuje, gdacze, drze pierze masowo, pieje i się rozrasta. Nie tylko wszerz (ilościowo) ale i wzdłuż (pokoleniowo). Mamy już Kociaka Czarnego Kota i mamy Krasnale Opakowanej. Kto następny w tym roku???? Czekamy, czekamy...

A na razie mróz i początek roku. Roku dziwnego, tajemniczego i nieprzewidywalnego. Może to dobrze, że nie znamy przyszłości, zbyt mogłaby nas stresować teraz. Czasem nieprzyjemnie być zaskoczonym czymś nagłym i nieoczekiwanym, ale gdybyśmy o tym czymś wiedziały wcześniej, bałybyśmy się tego już od dziś. Tak więc, niech teraźniejszość będzie chwilą obecną, a przyszłość przyszłością. Ja, przyznam się, wchodzę w ten rok z obawami, i prywatnymi i publicznymi. Nie czuję się bezpiecznie i spokojnie, nie wiem jakie wolty może wyciąć zarówno rząd jak i moje zdrowie. Krótko mówiąc , czuję się trochę jak na beczce prochu, wybuchnie, nie wybuchnie? Oby moje obawy okazały się płonne a wszystko poukładało się jakoś bezboleśnie.

Póki co, mój rok zaczął się nieźle. Zaraz po Świętach przyjechała Arteńka i to już było dobre, a nawet bardzo dobre:))) Spędzałyśmy bardzo miło długie poranki i wieczory, środek dnia Arte spędzała na wędrówkach. Piłyśmy, jadłyśmy, gadały, oglądały filmy tylko sympatyczne i z dobrym zakończeniem. Wieczory umilało nam domowe winko od mojej pani Krysi i różne pyszności. Będę musiała zacząć odchudzanie... Tropik był zachwycony, bo miał zapewnione poranne i wieczorne spacerki. Jak tylko Arte wstawała rano, to już była cały czas pilnowana i prowadzona wymownie do smyczy i obróżki. Jedynym nieprzyjemnym akcentem jest kaganiec, bez którego jednak spacerek obyć sie nie może. Mój piesuś jest tak wszystkożerny, a ludzie wyrzucają tyle jedzenia i świństw, że natychmiast byśmy, tfu, tfu lądowali na kroplówce. Wyciął mi zresztą jeden numer w drugi dzień Świąt. Poprzedniego dnia o 23.00 (tak, tak!) nawiedzili mnie kolędnicy, których oczywiście o tej porze nie przyjęłam. Wydawało mi się, że zamknęli normalnie furtkę i rano wypuściłam go normalnie na podwórko. Słyszałam poszczekiwanie, więc wiedziałam, że jest. Jakież było moje zdumienie, gdy wyszłam zobaczyć co słychać i zobaczyłam uchyloną furtkę, a mojego psa leżącego w ogródku i obgryzającego paskudnego, brudnego gnata! Mało nie zemdlałam, gnat został skonfiskowany i wyrzucony, ku bezbrzeżnemu rozczarowaniu Tropika. Dodam, że jednak sporo zdążył obgryźć. Na szczęście jakoś się udało i obyło się bez poważniejszych problemów.

Ale wróćmy do wizyty Arte. Był to dobry i piękny czas, który toczył się innym rytmem niż zwykle, ale to właśnie było  fajne. Toast sylwestrowy wzniosłyśmy szampanem i wkroczyły w ten rok wspólnie, pilnując Tropika w związku z fajerwerkami. Na szczęście przygłuchnięcie ma swoje dobre strony... Mówię o psie oczywiście:) Wystraszył się tylko jak sąsiedzi zaczęli walić jakimiś racami czy petardami. Prawdopodobnie wraz z tymi racami znalazły się na moim podwórku dwa śrubokręty, które znalazłam rano po otwarciu drzwi... Jeden duży i dość ciężki, z opaloną nasadą a drugi mały, chyba próbnik do prądu z bardzo ostrym zakończeniem. Wolę nie myśleć, co by było, jakby pies albo któraś z nas wyszła wtedy na podwórko... Ludzie wyobraźni nie mają...

Nie mają tej wyobraźni również ci, którzy idą w wysokie góry w takich warunkach, jakie są obecnie, czyli z twardym, zlodowaciałym śniegiem i żywym lodem. Ani raki ani czekany nie dadzą wiele, bo nie wbiją się w to. Ja mieszkam niedaleko szpitala i lądowiska helikoptera TOPRu, słyszę więc i widzę powroty z akcji. Codziennie... A ludzie jak te bezmyślne cielęta (przepraszam cielęta!) idą, spadają i giną. Czarna seria się nie kończy, tak po naszej jak po słowackiej stronie. Nie jestem w stanie zrozumieć, jak po tylu wypadkach można pchać się wysoko, pomimo tylu ostrzeżeń i informacji. Wydaje mi się, że dawniej ludzie mieli więcej szacunku dla gór i lepsze rozeznanie własnych możliwości. Zawsze oczywiście były paniusie w szpilkach na szlakach, ale procentowo jakby mniej ich było. Teraz młodzi wychowani bezstresowo i zadufani we własne siły (Ja nie dam rady, ja???!), szukający adrenaliny stają się ofiarami gór. Ofiarami, których mogłoby nie być, gdyby odnaleźć w sobie trochę pokory.

Na koniec chciałam jeszcze raz podziękować Arte za wszystko, za jej obecność, rozmowy i spacerki z psem. Czekam już na następny raz:)
Podziękowania serdeczne należą się też drogim koleżankom Kurom, od których otrzymałam piękne karteczki z życzeniami a  nawet paczki świąteczne:)) Hano,  Ewo2, Kalipso, Elajko, Orszulko, Ewo, Barbaro i Arte - ogromne  DZIĘKI!!!!

No i wszystkim życzę roku spokojnego i zdrowego, z resztą damy sobie radę!

P.S. Jutro nie będę komentować, wybaczcie, ale udaję się  w moją comiesięczną podróż szpitalną do Krakowa, odezwę się wieczorem.
Mika

Zdjęcia autorstwa Arte i Mariji, z zeszłego roku:)