Do widzenia, do jutra...

Nie będę odkrywcza mówiąc, że więź między człowiekiem a zwierzęciem jest integralną częścią naszego wspólnego życia, to wszak oczywiste. Śmierć ukochanego zwierzęcia powoduje cierpienie porównywalne z cierpieniem po odejściu członka rodziny. Każdy z nas (zwierzolubnych) musiał przez to przejść, lub przejdzie. Wkalkulowałam to w moje życie. Gdy zabraknie codziennego dotyku ciepłego futerka, mruczenia do ucha i codziennych rytuałów, pojawia się pustka niosąca rozpacz nie do wytrzymania spotęgowaną tym, że śmierć naszych zwierząt rozgrywa się przeważnie na naszych oczach i na ogół, dla dobra zwierzęcia, musimy podjąć tę najgorszą ze wszystkich decyzję. Podejmowałam ją już nie raz i pamiętam każdą w najdrobniejszych szczegółach. Niestety.

Psychologowie porównują odczuwany wtedy poziom stresu, do stresu związanego z odejściem  bliskiej osoby. Bywamy tak bardzo związani ze swoim zwierzęciem, że żałoba jest bardziej dotkliwa niż po stracie człowieka. Było z nami na dobre i złe, bez względu na wszystko i pomimo wszystko. Niestety, jakże często nasz smutek wywołuje – w najlepszym razie – pobłażliwość, kpinę i kompletne niezrozumienie osób,  które nie miały szczęścia nawiązać tak głębokiej relacji z żadnym zwierzęciem i za nic nie potrafią zrozumieć nagromadzonych w nas emocji. Bagatelizują nasze odczucia, pukają się w czoło, podśmiechują się na boku, czasem wręcz wygadują w zniecierpliwieniu coś w rodzaju: przestań ryczeć, to tylko pies/kot. Albo jeszcze gorzej: przestań ryczeć, bo to WSTYD tak rozpaczać po psie. Nie rozumiem, gdzie tu wstyd, ale spotkało mnie to nie raz. Pierwszy raz w liceum, kiedy po stracie psa nie mogłam się pozbierać, polonistka powiedziała mi w sposób nieco metaforyczny, abym nie budowała nagrobka Perlisi:

Perła tu leży, nie ta, co Szczęśliwe

     Wyspy więc noszą ani brzegi krzywe 

Oryjentalskie, ani te skorupy,

     bogate w sobie kryją łupy.

Kosztowniejsza to perła, która siła

     Wraz w sobie skarbów bogatych nosiła:

Nos załamany, sierć bielsza niż wełna,

     Miększa niż tyrski jedwab, niż bawełna, 

Oczy wypukłe, ogon zatoczony

     I w kilka kręgów pięknie ucerklony, 

Wzrost niezwyczajny, mały i sudanny,

     Jak do rękawka potrzebują panny - 

Owa co kiedy nadobnego było

     W malteńskich pieskach, jej samej służyło. 

A przy tym dowcip i wdzięczne pieszczoty,

     Wierność i co jest we psiech tylko cnoty, 

I ochędóstwo niezwyczajne miała,

     I tym się w łasce swej paniej trzymała. 

Pies ją niebieski żywota pozbawił,

     Ale postrzegszy, co niechcący sprawił, 

Zawył lamenty trąbą swą do góry

     I za żałobę przywdział czarne chmury. 

Płakał jej pokój i łóżka płakały,

     Płakał i ciepły komin owdowiały:

Płacze i łzami kosztownymi ani

     Da się utulić nad nią moja pani. 

Sam się śnieg śmieje, bo za tym pogrzebem

     Bielszego nadeń nie masz nic pod niebem.

Jan Andrzej Morsztyn "Nagrobek Perlisi"

Jak widać, pamiętam to do dzisiaj.

Śmierć psa czy kota jest dla mnie jak śmierć kogoś bliskiego i nie boję się o tym mówić. Żal do dzisiaj rozrywa mnie na strzępy gdy wspominam moje pieski, które odeszły za Tęczowy Most, chociaż upłynęło już sporo czasu. Strasznie boli niedawne odejście mojego szaraczka, mojej koteczki Grażynki. Miała koszmarne życie zanim do nas trafiła, a my daliśmy jej tylko 5 lat. Wiem, że to zawsze we mnie będzie, chociaż czas przytępi nieco ból.

Chciałabym, aby ci, którzy tego nie rozumieją, potępiają, obśmiewają, pozwolili tym „innym” przeżywać żałobę tak, jak tego potrzebują.

Do zobaczenia moje pieski i koteczko. Wierzę, że jeszcze się spotkamy.

Tutaj link do rozmowy z ks. Janem Twardowskim. Przeczytajcie koniecznie te piękne słowa. To kwintesencja tego, o czym dyskutujemy od trzech dni.