Szklanka wina zamiast

cudArteńka igra z naszą ciekawością i cierpliwością i wystawia nas na próbę, blogger znów się przytkał – jak żyć? W oczekiwaniu grudziądzkich rewelacji pozbierałam japka i zrobiłam z nich mus, następnie oddałam się próżniactwu i lekturze – jak to w niedzielę. Zajrzałam do mistrza Rabelais, którego dosadność zawsze wprowadza mnie w dobry humor. No i niezmiennie podziwiam translatorski kunszt Tadeusza Boy-Żeleńskiego. Tym razem znalazłam dla Was sposób na niepożądaną ciążę. Otóż:

 „(…) Pożądliwość cielesną można powściągnąć za pomocą pięciu środków:

- Za pomocą wina.

- Nic słuszniejszego – rzekł brat Jan – kiedy dobrze zaleję pałę, nie chce mi się nic więcej, jeno spać (tu zgadzam się z Mistrzem – mnie wystarczy jeden kieliszek, zwłaszcza czerwonego). Przez nieumiarkowanie bowiem zażycie wina przychodzi w ciele ludzkim niejakie oziębienie krwi, zwolnienie nerwów, rozcieńczenie esencji nasiennej, przytępienie zmysłów, niepewność ruchów: co wszystko jest przeszkodą dla aktu rozrodczego (…).

Po drugie, za pomocą niektórych ziół i roślin, które czynią człowieka oziębłym, wyzutym z sił i niezdatnym do czynności płodzenia. Doświadczenie wskazuje nam tu nimfieński nenufar, konopie, powój, tamarix, mandragorę (…) storczyk polny, skórę hipopotama i inne, które (…) przez swoiste własności mrożą i niwelują nasienie rozrodcze albo też rozpraszają duchy, które powinny je zawieść do miejsc przeznaczonych od natury, albo zaczopowują drogi i przewody, przez które nasienie dobywa się na zewnątrz (…).

Po trzecie – ciągnął Gałeczka – przez wytężoną pracę. Z niej bowiem przychodzi tak znaczne wyczerpanie ciała, iż krew, która jest w nim rozmieszczona dla odżywienia każdego członka, nie ma czasu ani ochoty, ani możności wytwarzania tej wypociny nasiennej i nadmiaru owego kosztownego przesączu (…).

Po czwarte, przez pilne zatopienie się w naukach. Przez to bowiem przychodzi niesłychane wycieńczenie sił ducha, tak iż nie zostaje nic, co by zdolne było skierować do właściwego miejsca wypocinę rozrodczą i spęcznić ów nerw jamisty (…). Spójrzcie na wygląd człowieka pogrążonego w studiach. Ujrzycie, jak wszystkie arterie na szyi i czole napięte są niby struna na kuszy, aby mózgowiu dostarczyć pod dostatkiem substancji dla napełnienia komórek zdrowego rozumu (…).

Po piąte, przez czynność weneryczną.

- Tum was czekał – rzekł Panurg – i to wybieram dla siebie (…) niech używa, kto chce.”

Tu nie mam pewności, co Mistrz miał na myśli poprzez „czynność weneryczną”. Jeśli to, co myślę, to brak tu konsekwencji, bo pisze dalej:

- Widzę tu oto w Panurgu – rzekł Gałeczka – męża kształtnej budowy ciała, umiarkowanych soków humoralnych, dobrej kompleksji duchowej, w wieku dorzecznym, w czasie pomyślnym i w statecznej chęci ożenienia się: jeśli napotka białą głowę o podobnej temperaturze, spłodzą razem dzieci godne jakiegoś zamorskiego królestwa”.

A może nie dotyczy to żon, bo one muszom?

Cytowane fragmenty pochodzą z książki „Gargantua i Pantagruel” Francois Rabelais w przekładzie Tadeusza Żeleńskiego.