BAJKA ZIMOWA DLA OCHŁODY

Jako że dziewczyny narzekają na upały, postanowiłam dać wam coś dla ochłody. Akcja bajki dzieje się zimą, więc może troszeczkę odetchniecie mroźnym, zimowym powietrzem...

Bajkę napisałam czas jakiś temu dla mojej kochanej przyjaciółki Kariny.

To jest bajka o Karusi, co nie może, ale musi... Musi być ciągle zajęta, czy na co dzień, czy też w święta.

Była sobie raz dziewczynka o wdzięcznym imieniu Karusia. Karina bowiem brzmiało zbyt poważnie jak na małą, uśmiechniętą i ruchliwą dziewczynkę. Lubiła Karusia na spacery długie chodzić, a szczególnie po lesie, o każdej porze roku. Ostrzegała mama „Nie chodź tyle po tym lesie, bo licho przyjdzie i cię porwie.” Ale Karusia tylko pytała, jak to licho wygląda, żeby się go strzec. Nie bała się niczego i wierzyła, że zawsze sobie poradzi.

Poszła raz przed świętami Bożego Narodzenia do lasu. Chciała zobaczyć choinki w pierzynkach ze śniegu, obsypane śnieżnymi gwiazdkami, z wronami siedzącymi na czubku. Bo taka ustrojona choinka w domu to już nie to, to jakby ją ubrać w tandetne błyskotki zamiast w prawdziwe diamenty i brylanty. Weszła Karusia w las, śniegu mnóstwo było świeżego. Choinki pokryte białym futerkiem, skrzące w słońcu, na tle tej bieli czerwone gile na gałęziach, szukające czegoś do jedzenia. „Och, jak cudownie!!” zawołała Karusia. A czapeczkę miała czerwoną i pięknie się komponowała z bielą naokoło. „Jaka szkoda, że jestem tu sama i nikomu nie mogę tego pokazać!” powiedziała do siebie (bo jak wiadomo, jeżeli widzi się coś pięknego, to trzeba się tym z kimś podzielić, wtedy odczuwamy to podwójnie).

 Westchnęła ze smutkiem i już miała zawracać do domu, kiedy nagle usłyszała jakiś dziwny dźwięk. Coś jakby stękanie i pokrzykiwanie, mocno zdenerwowane. Dochodziło zza kępy małych jodełek. Nieustraszona Karusia postanowiła sprawdzić co to.

Skradając się cichutko podeszła do jodełek. Ostrożnie rozgarnęła gałązki i... Zobaczyła dziwne stworzenie, szamoczące się pomiędzy dwoma bardzo gęstymi świerkami, które trzymały toto swoimi gałęziami. „No niech to gęś kopnie, jak ja się stąd wydostanę?! Do licha pokiego!!!” mamrotało to coś. Wyglądało jak skrzyżowanie stracha na wróble z diablikami z ludowych baśni. Nie było duże, więc Karusia nabrała śmiałości. „Czy jakoś ci pomóc?” zapytała cicho, bo nie chciała go wystraszyć. „O jeju, kto tu!” wrzasnęło Coś. „Nie bój się, to tylko ja, Karusia” uspokoiła go dziewczynka. „No masz, kompromitacja za kompromitacją” jęknęło. „A bo co?” zapytała. „No bo ja jestem Licho, które miało cię porwać za te samotne spacery po lesie!” Karusia nie wytrzymała i zaczęła się głośno śmiać „No nie, co to za licho, co się plącze w gałęziach i wydostać nie umie!” „Ty się nie śmiej, tylko mi pomóż, bo tu zamarznę” powiedziało Licho. Ale Karusia wbrew pozorom była ostrożna i zapytała nieufnie „A jak ci pomogę a ty mnie potem porwiesz?” „Nie porwę, przysięgam, i tak już wszystko zawaliłem, bo takie porwanie to musi być z nienacka.” „A co to nienacek?” zdziwiła się Karusia - „Jakiś gacek, który ci pomaga w porwaniach?” „No chyba się musisz dokształcić ze słowotwórstwa” zachichotało Licho - „To znaczy, że muszę porywać nagle i nieoczekiwanie”. „Dobra, dobra, jestem dopiero w drugiej klasie, to się jeszcze nauczę. A ty się nie wyśmiewaj, bo cię tu zostawię” zagroziła Karusia. „Nie, no , przepraszam, tylko już mnie wyplącz stąd!” poprosiło Licho pokornie.

Karusia podeszła bliżej i zaczęła wyplątywać Licho z kłujących gałązek. Okazało się, że to jego podarta kapotka wplątała się w kolce, a ponieważ Licho było mocno kudłate i nieuczesane, więc i włosy je unieruchomiły. W końcu się udało i Karusia zobaczyła jego umorusaną buzię-mordkę i podrapane ręce. „Ojej, biedaku, jak ty wyglądasz! Nie zostawię cię tak, idziemy do domu!” „Jak to do domu, ja mieszkam w lesie i porywam niegrzeczne dzieci!” zawołało Licho „E tam, bzdury opowiadasz, nie będziesz samo tu świąt spędzało, a moja mama się przekona, że nie ma mnie czym straszyć.” powiedziała stanowczo Karusia, bo miała dobre serduszko i żal jej się Licha zrobiło. Licho się w końcu poddało i poszło z Karusią do jej domku na skraju lasu. Mama je umyła i dała czyste ubranko, zjedli z Karusią pyszny podwieczorek, ciepłe mleko i ciasteczka i grali w chińczyka. A wieczorem Licho poszło spać w kominku i tak mu się spodobało ,że zostało u Karusi w domu i stało się skrzatem domowym, który opiekował się Karusią i jej domkiem. Bardzo się zaprzyjaźnili i spędzali dużo czasu razem. A jak Karusia dorosła i została aktorką (bo zdolna była bardzo) , to Licho-skrzat towarzyszyło jej wszędzie gdzie się przeprowadzała i pomagało jej urządzać nowe domki i roztaczało wszędzie ciepłą domową atmosferę. Aż w końcu wylądowali znów w małym domku na skraju lasu , ale to już zupełnie inna bajka.

KONIEC

A TERAZ UWAGA - KONKURS!!!

Podobnie jak w przypadku Chaberka z bajki o robotnej Anetce, ogłaszam konkurs na portret Licha! proszę uprzejmie o nadsyłanie portretów na mój adres mikatropik@gmail.com do niedzieli do 20.00, wieczorkiem je zamieszczę i będziem głosować.  Zwycięzca otrzyma słoik dżemu morelowego mojej produkcji:)))))

A póki co, troszkę zimy dla ochłody:

Piesuś to Hukała Hany.