Melancholijnie

No i pojechała Mika. Tydzień minął jak z bicza trzasł. Nie zdążyłyśmy zrealizować wszystkich planów, chociaż nie było ich aż tak wiele. Przed paroma minutami Mika była już w Chochołowie, a to tylko rzut beretem od Zakopanego. Nie utknęli w korku, podróż minęła bez przeszkód.
Snuję się dzisiaj z kąta w kąt, naczynia zalegają w zlewozmywaku, jakieś takie melancholijne to snucie. Żałuję, że odległość, że już, że krótko. No, ale nie można mieć wszystkiego, że tak odkrywczo stwierdzę - prawdaż? Udało nam się skrzyknąć, spotkać, chociaż nie w takim wymiarze, jakby się chciało. Poza tym dzięki Mice i blogowi w sumie, poznałam dwóch świetnych facetów - kuzynów Miki. Gdyby nie blog, pewnie nie spotkalibyśmy się nigdy. Gwarzyliśmy sobie wczoraj przy ognisku długo w noc, komarów nie było, deszczu nie było, Frodek zakochany w kuzynie J. (z wzajemnością) nie odstępował go na krok, Wałek z kolei upodobał sobie kuzyna M. i zalegał obok na kanapce. Nie musiałam go pilnować, bo nie miał zamiaru uciekać. Taki głupi to on nie jest... Należy więc się cieszyć, a ja tu jakieś smuty snuję.
Ale mam niedosyt. To już? I to wszystko? I wrzesień zaraz? Nie widzę na gnieździe naszych bocianów - one też już w drodze? I znów proza życia od poniedziałku?
Mam pomysł na kolejny zlot. Byłby onże 2-dniowy z wizytą w Czaczu!
Na osłodę parę fotek poniekąd związanych z minionymi wydarzeniami. Usiłowałam położyć na stole obrus (wiadomo-goście w drodze), w czym "pomagał" mi Czajnik:

ruszająca się górka pod obrusem

Kiedy patrzę na tego szczęśliwego obwiesia, myślę o Gosi i Kayronie. I wiem, co czuje Gosia. Większość z nas wie. I ja przewróciłabym świat do góry nogami, byle go znaleźć. Wrocławianie, bądźcie czujni!
Suplement: gadam z Wami, a za moimi plecymi zalega Wałek. To jego najulubieńsze miejsce i azyl. Nie powiem, że jest mi wygodnie. Fotel jest opluty, obśliniony i podrapany. Taki jego los w tym domu:

Tajemniczą Izę i Ruciankę uprasza się o adresik na 3babyzwozu@gmail.com
Tajemnicze nagrody czekają!