POST SZPITALNO-JESIENNY

Jak ogółowi wiadomo, ubiegły tydzień spędziłam w krakowskich murach szpitalnych, pięknego słońca nie widząc, jeno mur kamienicy naprzeciwko. Odbiłam sobie w ten weekend, ale o tym później.  Na początek parę refleksji szpitalnych.

Pobyt był konieczny w celu poczynienia szeregu badań, gdybym miała po kolei robić to co mi w tydzień zrobili, to zeszłoby mi zapewne 2 lata... A więc plus. Duży plus. Opiekująca się mną od lat pani doktor przemiła, serdeczna acz bardzo zabiegana i ciągle w pogoni za czasem dla pacjentów . A więc jednocześnie plus i minus, nie z jej winy, jest jedyną lekarką z tego oddziału, która wychodzi z pracy po 16 a i czasem po 17.00.  Odpowiada na pytania, uzasadnia decyzje, pomaga w załatwianiu spraw socjalnych, gdy idzie po korytarzu i widzi pacjenta na wózku, sama popycha wózek i podwozi, a i jak ktoś nie daje rady nalać wody z czajnika ze względu na reumatyzm to zaleje i jeszcze do pokoju zaniesie... Cud-kobieta. Plus przeogromny. Wyniki wyszły zupełnie przyzwoicie, wyjątkiem chodzący po mnie od lat gronkowiec w gardle, którego trzeba stłamsić. Jeśli uda się go spacyfikować, jest szansa na zastosowanie całkiem nowego sposobu leczenia, trzymajcie kciuki, bo zależy to od wyników, które będą dopiero za 2 tygodnie. 

Jednak tak uciążliwego pobytu to dawno nie miałam... Z powodu remontu generalnego innego oddziału połączono mój z tym drugim. W moim pokoju 2 pacjentki z tamtego, ja i jeszcze jedna pani z naszego. Dwie wizyty lekarskie, dwa zespoły pielęgniarek, dwie dietetyczki... Na dodatek jedna z pacjentek w wieku 92 lata z demencją.  Spała w dzień a krzyczała całą noc... Pierwszej nocy gdy ją przywieźli spałyśmy 2 godziny. Drugiej nocy przerzucili nas chwilowo do innego pokoju bo były miejsca. Trzeciej nocy tabletka nasenna plus słuchawki na uszy i radyjko na full, leciał ciężki rock, więc udało się przedrzemać do czwartej. Ale o czwartej awantura totalna z pielęgniarką, którą rodzina wynajęła na noc, łącznie z próbami bicia.  Nie myślcie, że piszę to tylko, żeby narzekać. Nie. Sytuacja tej pani nasunęła mi mnóstwo refleksji. Jej słowa wzbudzały i mój żal, i współczucie, czasem serce się krajało, gdy wołała: "Ludzie, pomóżcie mi, czy wy kamienie zamiast serca macie?!"... Czasem śmieszyły (do córki: "Chcę herbaty i coś bardzo dobrego!"), czasem zaskakiwały (do rehabilitanta: "Poszedł mnie won, bo się krew poleje!!!" ), czasem niecierpliwiły. Myślałam, co dzieje się w umyśle człowieka, który żyje częściowo we własnym świecie i nie potrafi się porozumieć ze światem zewnętrznym, który często jest wrogo nastawiony. A jednocześnie jest spragniony uczucia, obecności drugiego człowieka ( do mojej współpacjentki, która usiłowała ją uspokoić: "Zostań przy mnie, połóż się tu, ja się posunę...")  W dzień dużo spała, ale gdy się budziła można się było skomunikować bez większych problemów, zdarzało jej się nawet żartować. Noc budziła w niej chyba jakieś lęki , strach przed samotnością, miewała halucynacje, pewnie na skutek jakichś leków.  Nie wiem, czy chciałabym dożyć takiego wieku w takim stanie... Marzyłoby mi się, żeby ludzie kończyli życie wtedy, kiedy im dane czy też pisane, ale z trzeźwym umysłem... Choroby są i zawsze będą ale umysł powinien być jasny i niezmącony. Pani Ireno, niech pani będzie i w nocy taka jaka w dzień! 

Ćwiczmy nasze mózgi, żeby jak najdłużej nam służyły... Organy nie używane zanikają.

Pora na jesień. Mój pobyt w szpitalu był możliwy dzięki Arteńce, która po raz kolejny okazała się Cudem:))) Przyjechała pomieszkać u mnie i opiekować się moim Tropisiem. Na pewno dla niej było to trudne doświadczenie, bo nie ma swojego psa i mnóstwo rzeczy było dla niej nowe, ale ani przez chwilę się nie zawahała, żeby zaofiarować swoją pomoc.  Była naprawdę wspaniała, karmiła, dawała leki, chodziła na długie spacerki. Tropik ją uwielbia i ma za co. Ja też ją wielbię nieustająco, nie wiedząc, jak się wywdzięczyć. Wyobraźcie sobie, że po przyjeździe zastałam umyte okna, posprzątany dom, a nawet zrobione porządki na cmentarzu na grobach rodziców i dziadków... A na stole przepiękne bordowe gladiole, żeby mi było miło wracać do domu. Na podwórku sterty pograbionych liści, ale cóż z tego, gdy ulubionym zajęciem mojego psa jest zakopywanie w liściach piłeczek i kółek, po czym rozpirzanie stert na cztery strony świata:)))) Cieszę się bardzo, że jeszcze cały weekend mogłyśmy spędzić razem. Pogoda była przepiękna, udałyśmy się więc w sobotę na 3-godzinny spacer i na lody. Po drodze wstąpiłam kupić leki Tropikowi, ale Arte musiała z nim czekać na końcu ulicy, bo za nic nie dał się skierować w stronę kliniki weterynaryjnej:))) Wieczorem zabrałyśmy się za inwentaryzację listów Heńka, zostały ponumerowane, poukładane chronologicznie i opisane przez Arteńkę pod kątem użytecznych informacji. A więc kwerenda dokonana, a co dalej to już tylko Arteńka wie:))) Ja wiem na pewno, że mam ochotę zrobić jeszcze jednego  posta z co smaczniejszymi cytatami, natknęłam się na kilka nowych , które naprawdę są warte uwiecznienia!

Jesień złota, jesień piękna i słoneczna, rekompensata za smutne i deszczowe lato. Radosny weekend ze Słoneczną Arteńką i Tropikiem i spokój dojrzałej jesieni.  "Liście lecą z drzew, liście lecą z drzew..."  Pies śpiący w stercie żółtych , suchych liści z piłeczką w pysku, maleńki ślimaczek na zielonej ścianie domu, dwa fiołki, które wczoraj zakwitły, wrzosy zasadzone na cmentarzu przez Arteńkę, cichy wieczór na podwórku , a cisza przerywana jedynie suchym szelestem spadających liści...  To moja jesień. I wam takiej życzę.

 

 

P.S. Arte zrobiła mnóstwo zdjęć z naszego spaceru, ale  dostanę je dopiero jak wróci do domu, czyli mniej więcej za tydzień. Wtedy też będzie z powrotem w sieci.