O porannych rytuałach

Pojęcie rytuału wywodzi się z łacińskiego słowa ritus oznaczającego kult, ceremonię religijną, świecką, narodową, lub po prostu obyczaj. Rzadko zastanawiamy się, iż powszechnie i codziennie oddajemy się najróżniejszym rytuałom.

Na ogół powstają same, tworzą się w sposób naturalny, a my się nad tym nawet nie zastanawiamy.

Rytuały dają człowiekowi poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji. Człowiekowi, psu, kotu i każdej udomowionej zwierzynie.

Uwielbiam rytuały związane z moimi zwierzętami. Ich celebracja zaczyna się około 6 rano, w zależności od widzimisię Czajnika oraz pory roku. Latem dużo wcześniej - jak tylko zrobi się jasno. A właściwie zaczyna się już poprzedniego dnia wieczorem, kiedy Czajnik układa się do snu wtulony w miejsce między moją pachą, szyją, a obojczykiem. Czy muszę dodawać, że w łóżku? Czy muszę dodawać, że kocham ten moment? W nocy przemieszcza się parę razy, a kiedy nastaje świt, najczęściej ląduje na szafie, lub kufrze w sypialni. Jedno i drugie znajduje się w bardzo dogodnej pozycji w stosunku do łóżka. O 6 rano w brzuszku już burczy, więc jakoś trzeba towarzystwo postawić na nogi. Skacze się więc na łóżko i śpiące w nim osoby albo prosto z szafy, albo dodatkowo odbijając się od kufra. Jedno i drugie jest bolesne – oczywiście dla „śpiących”. W łóżku na ogół dodatkowym lokatorem jest Grażynka śpiąca sobie cichutko i smacznie, zamotana w kołderkę w jakimś kątku. Jeśli uda się w trójskoku przez łóżko o nią zahaczyć, to jeszcze lepiej. Są dodatkowe efekty akustyczne. Na świecie ciemna noc, w domu zimnawo, nie chce się nosa wyściubić spod kołderki, zwłaszcza, że hutę mam w sąsiednim pokoju i nigdzie nie muszę gnać o określonej godzinie. Z całych sił udaję więc, że niczego nie słyszę, nie widzę, nie czuję. Codziennie i bezskutecznie łudzę się, że tym razem da pospać... W tym momencie Czajnik przystępuje do drugiego etapu działań zaczepnych. Obok łóżka stoi szafka z książkami. Z braku miejsca książki leżą też na wierzchu, jedna na drugiej. Czajnik wskakuje na książki i zaczyna je strącać – metodycznie, jedną po drugiej. Obserwowałam go. To nie jest zabawa, podczas której przypadkiem coś spadnie. On tak długo pracuje, aż zrzuci, po czym zabiera się za następną. Doszedł do „Ksiąg Jakubowych”. Udało mu się ją otworzyć, ale strącić nie dał rady.  Podczas gdy Czajnik pracuje nad literaturą, do łóżka wraca eksmitowana przed chwilą Grażynka. I to już jest na pewno koniec udawania, że nic się nie dzieje. Koty zaczynają kotłować się po łóżku, Wałek nie wytrzymuje nerwowo i wczołguje się pod łóżko robiąc straszliwy łomot łapami i pazurami. Wstaję, uspokajam Wałka, i wywabiam go spod łóżka, koty z dzikim i radosnym miauuuuu na złamanie karku galopują do kuchni, dostają po kilka suchych glutków, Czajnik dodatkowo dostaje wyrok bez zawieszenia w postaci odsiadki w łazience. Ma tam podusię, picie i kuwetę. Luksusowa cela – można powiedzieć.

Ogniomistrz i Frodo śpią niewzruszenie. Wracam do łóżka, za mną śpieszy Grażynka, układa się Ogniomistrzowi na brzuchu, który przez sen mości się tak, aby kotu było wygodnie. I śpimy. Ale niedługo. Dwie godziny, godzinę – różnie. Teraz swoje rytuały zaczynają psy. Najpierw Frodo swoją wielką głowinę składa na mojej, lub Ogniomistrza, twarzy. Jeśli czyjaś ręka znajduje się w dogodnej pozycji i w zasięgu paszczy, usiłuje ją sobie wziąć i nakierować na mizianie. Stopa też się nadaje. Wałek w tym czasie biega dookoła łóżka, bo wyżej nie sięga, ale za to skacze jak pchła i tupie jak stado bawołów. Ogniomistrz śpi, albo raczej udaje. No to wstaję (ktoś musi), psy wypuszczam na zewnątrz, Czajnika z celi, karmię jego i Grażynkę, robię sokawkę, wracam do łóżka, budzę Ogniomistrza i manewrując między kotami jakoś ją wypijamy. W tym czasie Czajnik z Grażynką dokonują na łóżku porannych ablucji, by zaraz potem wziąć się za łby. Prawdę mówiąc Czajnik bierze za łeb Grażynkę. Czasem przysną na chwilę po szalonych bitwach i gonitwach, ale to już po ptokach, bo i tak muszę wstać i pilnować, czy Wałek nie forsuje płotu.

Na tym z grubsza kończą się poranne rytuały. Po nich następują kolejne, ale to już inna opowieść.
Ogniomistrz (kieeedyś) wyznawał zasadę "żadnych zwierząt w sypialni". Hrehrehre...

Komuś, kto nie miał i nie ma zwierząt, takie rytuały zapewne wydadzą się dopustem bożym.  Ale to pozory – zapewniam wszystkich nie zapsionych i nie zakoconych. W tych rytuałach jest wzajemna radość, ogromny ładunek pozytywnych emocji i – wbrew pozorom – porozumienie i harmonia. Moje zwierzęta w ten sposób komunikują się ze mną, to jest dialog, choć bez słów. I najlepszy kabaret - potrafią rozśmieszyć nas do łez. Żal mi ludzi, którzy świadomie, lub nie, pozbawiają się doznań wynikających z takiej koegzystencji.  Jeszcze bardziej żal mi zwierząt, którym to nie jest dane. Są z nami tak króciutko, odchodzą zawsze zbyt szybko.  Boję się o moje zwierzęta każdego dnia. Mimo strachu nie wyobrażam sobie bez nich życia, nigdy nie przestanę ich kochać i tęsknić za tymi, które są już za Tęczowym Mostem. Moje menczonce rytuały:

 

Czajnik w łóżeczku Frodo.

Frodo w łóżeczku Wałka

Wałek w łóżeczku Frodo

W drodze na łóżko via szafa

 Grażynce wszystko jedno, byle ciepło w doopkę

 I byle na słoneczku

Wróbelek jest mała ptaszyna,
wróbelek istota niewielka,
on brzydką stonogę pochłania,
Lecz nikt nie popiera wróbelka
Więc wołam: Czyż nikt nie pamięta,
że wróbelek jest druh nasz szczery?!
........................................................
kochajcie wróbelka, dziewczęta,
kochajcie do jasnej cholery!

(K. I. Gałczyński)