BAJKA ZOSI

Tytułowa Zosia to córeczka mojej przyjaciółki. Ta bajka była napisana w prezencie urodzinowym, gdy Zosia skończyła rok. Teraz zbliżają się jej kolejne urodziny, już szóste... Czas pędzi nieubłaganie, niestety.

Bajka z dedykacją dla Grażyny, na osłodę rozstania z Fofi:)))

Była sobie raz malutka dziewczynka, Zosia. Była bardzo malutka, bo była na tym świecie dopiero od roku i wszystko ją dziwiło i ciekawiło. Miała ciemne włoski, które lekko kręciły się, układając się w niesforne loki, bystre oczka, malutki nosek oraz niezwykle chwytne i pracowite rączki.W języku zrozumiałym dla innych ludzi potrafiła powiedzieć „Tata” i czasem, w zależności od nastroju i chęci, „Mama”. Natomiast doskonale umiała się porozumiewać z całym otaczającym światem, z roślinami, zwierzętami, chmurami na niebie, gwiazdami i ptakami. No i oczywiście z innymi dziećmi w swoim wieku i młodszymi. Starsze już po trochę traciły tę zdolność porozumiewania się z całym światem i przechodziły na język „ludzki”, nie wiedząc ile tracą. Niektóre po latach odzyskiwały częściowo tą wrażliwość, znajdowały wspólny język z przyrodą i zostawały biologami, ekologami, zoologami lub astronomami. Ale większość na zawsze gubiła gdzieś swoje zdolności, w krótkich tylko chwilach i przebłyskach pamięci odczuwając swoją jedność z naturą i otaczającym światem.

Ale wróćmy do Zosi. Pewnego pogodnego wieczora leżała sobie w swoim łóżeczku, rozmawiając po cichutku z psem ( a właściwie suką) Corsą, która ją bardzo kochała i chciała być blisko niej, żeby ją chronić i bawić się z nią. „Zobacz, jak słodko sobie gaworzy!” powiedziała Mama do Taty. „Gaworzy???” pomyślała Zosia „Jakie gaworzy, przecież ja normalnie rozmawiam z Corsą, ustalamy co będziemy jutro robić i probujemy wymyślić, jak tu pozwolić Corsie się umyć, żeby Mama nie zauważyła! Gaworzy, też coś!” fuknęła Zosia z oburzeniem. „Ojej, ona chyba znowu kicha!” zawołała Mama ze strachem. „Nie, tylko tak sobie prychnęła „, uspokoił ja Tata. Zosia zamknęła oczka, udając , że śpi, żeby mieć trochę spokoju. Poczekała, aż Rodzice wyjdą z pokoju i otworzyła oczy . Corsa już zasnęła, posapując rytmicznie. Wszędzie było cicho i spokojnie. Zosia spojrzała przez okno i zobaczyła wygwieżdżone niebo. „O, jak ładnie. Śliczne gwiazdki...” pomyślała. Wtem jedna z gwiazd oderwała się od nieboskłonu i zaczęła zbliżać się do okna Zosi.”Dobry wieczór” - powiedziała, kiedy była już tuż za szybą - „Jestem Eulalia, młodsza gwiazda”.

-„Dobry wieczór” - odpowiedziala Zosia, gdyż była dobrze wychowaną dziewczynką. - „Co tu robisz?”

- „Zostałam wysłana, żeby cię zabrać na spacer po niebie” rzekła Eulalia.

- „Ale jak, przecież ja nie umiem jeszcze chodzić, trochę raczkuję, ale to za mało na spacer po niebie! A poza tym, jak rodzice zobaczą, że mnie nie ma, to dopiero będzie afera!” - zaprotestowała Zosia

- „Nie martw się, nasypię im gwiezdnego pyłu na oczy i będą spać jak niemowlęta... A co do chodzenia, to chwycisz się łapkami za moje ramiona i polecimy. Dla pewności pożyczę pas od Oriona i cię przywiążę.”

• „A kto cię wysłał po mnie?” zapytała Zosia z ciekawością.
• Pan Bóg. - odpowiedziała Eulalia
• A co to za pan?
• Hmmm, jakby ci to wyjaśnić... To bardzo mądry Pan, który stworzył cały świat i wszystkich ludzi, zwierzęta i rośliny i gwiazdy...
• Jak to? Przecież ja się urodziłam z brzuszka Mamy!! - zawołała z oburzeniem Zosia
• No tak, ale to On sprawił, że mogłaś przyjść na ten świat. Twoi rodzice tak długo na ciebie czekali, aż wreszcie Pan Bóg powiedział : No wystarczy już tego czekania, trzeba Zosię wysłać na ziemię.
• To jak to było? Ja już byłam w niebie??? Nic nie pamiętam...
• Wszystkie dzieci, które dopiero się mają urodzić czekają w niebie, kiedy je wyślą na ziemię... A nie pamiętają tego, bo przed swoją wielką podróżą do brzuszków swoich mam, zostają obsypane makiem niepamięci, żeby mogły zacząć swoje ziemskie życie od samego początku, z czystą pamięcią.
• Jakie to ciekawe! A jak on, ten Pan, wygląda??? Widziałaś go?
• Wiesz, on jest bardzo tajemniczy i nie lubi się pokazywać publicznie. Można tylko dostrzec zarys jego postaci gdzieś za mgłą, albo usłyszeć jego śmiech w wietrze... Czasem słychać jak się gniewa, wtedy jest burza i błyskawice. Ale zawsze jak jest smutno, to czuje się jego dotyk na głowie i cichy szept: „Nie bój się, jestem przy tobie, nie jesteś sama...” On jest bardzo dobry, wiesz?
• Chciałabym go poznać... - wyszeptała Zosia cichutko
• Na pewno go poznasz . Twoja Mama ci o Nim opowie. A poza tym, skoro mnie wysłał do ciebie, to chyba On też chce zobaczyć cię z bliska? A , zapomniałam powiedzieć, że ten spacer ma być dla ciebie prezentem na twoje pierwsze urodziny! No, Zosiu, pora na nas, bo niedługo będzie świtać i ja zniknę.
• No dobrze , to bierz mnie na plecy i lećmy w to niebo... Tylko nie zapomnij obsypać Rodziców tym pyłem gwiezdnym!

Zosia przytuliła się do Eulalii, objęła ją swoimi malutkimi łapkami i ruszyły na swój gwiezdny spacer. Mijały po drodze różne konstelacje gwiazd, pożyczyły pas od Oriona i napiły się mleka z Mlecznej Drogi. Zatrzymały się na chwilę u dwóch Niedźwiedzic, Wielkiej i Małej. Zosia była nimi zachwycona, bawiła się z nimi i turlała a Mała Niedźwiedzica przewiozła ją na swoim grzbiecie. Zosia wtulona w jej futro czuła się spokojnie i bezpiecznie. „Przyjedź jeszcze do nas koniecznie!!!” wołały obie Niedźwiedzice, machając łapami na pożegnanie.

• „A teraz do Gwiazdy Polarnej!” zawołała Eulalia. - To nasza najważniejsza gwiazda!
• Chętnie ją poznam – zgodziła się Zosia.

Popędziły przez granatowe niebo, a inne gwiazdy oświetlały im drogę. Na końcu gwiezdnego szlaku jarzyło się niebiesko-złote światło. „To ona – szepnęła Eulalia – tylko bądź uprzejma, ona jest bardzo wrażliwa”.

• No co ty, myślisz, że ja się nie umiem zachować! - oburzyła się Zosia
• Ja tylko tak na wszelki wypadek...

Gdy dotarły na miejsce, Zosia ujrzała piękną , jarzącą się postać. Postać miała na głowie koronę w kształcie gwiazdy i ubrana była w powłóczystą, błyszczącą szatę z szerokimi rękawami aż do stóp. Miała piękną twarz o ogromnych szafirowych oczach. Biła od niej wielka jasność i wielki spokój.

• Witaj, Zosiu. - powiedziała Gwiazda Polarna
• Wwwitaj , Gwiazdo Polarna – wyjąkała onieśmielona Zosia

• Jak dobrze cię widzieć, maleńka. Cieszę się bardzo, że mogę się z tobą spotkać.
• Ja też, jesteś taka piękna!
• Och, tak mówią – roześmiała się cichutko Gwiazda – ale to nie jest takie ważne.
• A co jest ważne? - zapytała Zosia
• Jeśli o mnie chodzi, to ważne jest to, że wskazuję ludziom drogę do domu. Gdy są w podróży, zawsze wiedzą, gdzie się kierować, żeby szczęśliwie wrócić do domu.
• O tak, to ważne. Ja już bym też chciała wrócić do domu...
• Oczywiście, kochanie, jesteś już pewnie zmęczona?
• Tak, trochę ,ale jeszcze nie widziałam tego Pana Boga, który po mnie posłał...
• Widziałaś, widziałaś, tylko jeszcze o tym nie wiesz...
• Jak to??? - zdziwiła się Zosia
• Bo wiesz, On jest wszędzie, i na Mlecznej Drodze, i u Niedżwiedzic, i na gwiezdnym szlaku. Możesz być pewna, że on cię widział.
• Naprawdę?! I nie dał mi żadnego znaku?
• Dał, kochanie. Tylko jego znaki nie zawsze są łatwe do odczytania. Ale jak pomyślisz, na pewno zrozumiesz.
• Czy masz na myśli to, że bezpiecznie dotarłam aż tutaj? I że gwiazdyoświetlały nam drogę, żeby nie zabłądzić?
• Ciepło, ciepło, malutka. Każdy musi sam odczytać znaki, nie mogę ci podpowiadać.
• Dziękuję , spróbuję pomyśleć jak wrócę do domu.
• No, Eulalio,- powiedziała Gwiazda Polarna – Pora na was. Dom czeka.- Pochyliła się i ucałowała Zosię w czoło. Dziewczynka poczuła wielkie ciepło i radość, rozchodzące się po całym ciele.
• „Dziękuję, Gwiazdo. - wyszeptała – nigdy cię nie zapomnę.”
• Oby tak było – uśmiechnęła się nieco smutno Gwiazda – jeśli ci się uda, jeszcze nieraz się spotkamy. Może przez teleskop?
• Może... - powiedziała już trochę senna Zosia, choć nie miała pojęcia, co to teleskop.
• 
  
  

Droga powrotna była szybka, Eulalia spieszyła się , bo widziała, że Zosia już zasypia. Zatrzymały się przy oknie Zosi i Eulalia pomogła jej wejść do łóżeczka.

• Och, Eulalio, to była taka cudowna podróż! - westchnęła Zosia
• I taka miała być... - powiedziała cichutko Eulalia - Śpij już kochanie, pora na ciebie.
• Ale przyjdziesz jeszcze do mnie, prawda? - poprosiła Zosia nieśmiało.
• Postaram się, ale to zależy też od ciebie. Jeśli zachowasz w pamięci wspomnienie naszej podróży, jeśli odczytasz znaki, to wrócę i pokażę ci jeszcze większe cuda...
• Będę czekała... - wymruczała bardzo już senna Zosia – Dobranoc...
• Dobranoc, kochana. I pamiętaj....

Zaczynało świtać. Mama obudziła się i podeszła do łóżeczka Zosi.

• Zobacz, jak się radośnie uśmiecha! - powiedziała cichutko do Taty – Chyba ma słodkie sny...
• O, a co to? - zapytał Tata – Zobacz, ma na czole coś błękitnego, jakby gwiazdkę, czy coś...
• Pewnie się czymś pobrudziła... - rzekła Mama.

A Zosia spała spokojnie, z uśmiechem na ustach i ze śladem po pocałunku Gwiazdy Polarnej na czółku.

KONIEC

A tak wyglądała Zosia, jak się urodziła:))))

P.S. Dołożyłam ilustracje otrzymane od Kalipso autorstwa jej córeczek.