RIANNON I JEJ SZTAFETA Z CZASZKĄ

Dzisiaj nasza Riannon z Dworu Feillów z krew mrożącą w żyłach opowieścią o CZASZCE... Co wrażliwsze czytelniczki prosimy o zaopatrzenie się w środki uspokajające przed lekturą!!!

Sztafeta z czaszką.

Czasem nie zdajemy sobie sprawy, co też ludzie przechowują w najciemniejszych zakamarkach swoich domów.

Pewnego dnia, zainteresowany naszą pasją związaną z historią regionu, przyjechał do nas na agroturystykę pewien nauczyciel z niewielkiej miejscowości B. w Wielkopolsce. Zobaczywszy nasze nieco odjechane zbiory, pośród których znajduje się plastikowa czaszka niejakiego Iwana, o której kiedyś pisałam na swoim blogu, nieśmiało zagaił:

-Nie chcecie jeszcze jednej czaszki?
Powiało grozą.
-Jaa…aakiej czaszki? - zapytałam nieśmiało. Ludzkiej?
-No ludzkiej.
-Nieee… -zakrzyknęliśmy wraz z Chłopem zgodnym chórem.

Mieliśmy w swoim życiu epizod z młodości związany z ludzką czaszką. Działo się to w roku 1997, po pamiętnej powodzi we Wrocławiu. Pośród wielu szkód wyrządzonych miastu, znalazły się pozalewane archiwa i magazyny Uniwersytetu. Mieliśmy, jako ówcześni studenci, wątpliwą przyjemność brać udział w pracach porządkowych, choć szybko z Chłopem uciekliśmy na praktyki pod Świdnicę, gdzie kilka dni później też nas zalało i zostaliśmy odcięci od świata na niewielkiej wyspie, ale to inna historia.
I podczas tej powodzi tak rozbebeszyło magazyny, że zarówno w środku, jak i rynsztokiem na zewnątrz płynęło wszystko, jak leci i wszystko osobno: metryki, kartony, tłuki pięściste, urny na prochy, prochy, „Tele Tydzień”, szklany słoik, formalina, neandertalczyk, embrion mamuta, stara baba i szczur…, etc. Niekoniecznie w tej kolejności. Pośród tego wszystkiego płynęła sobie (niejedna) czaszka i (niejedna) żuchwa, też osobno. Nie sposób było to wszystko przyporządkować, a jak wiadomo artefakty bez dokumentacji są nic nie warte, zatem czego sobie nie pozabierali krewni i znajomi królika, lądowało na śmietniku. Ktoś się zlitował, przygarnął czaszkę Helgi z żuchwą Helmuta (bo akurat rynsztokiem płynęły poniemieckie zbiory), zupełnie nie od kompletu i już nie pamiętam, jaką drogą, w każdym razie pośrednią, ten niedopasowany komplet trafił do naszej gablotki w wynajmowanym wówczas mieszkaniu. Kilka lat później nieco zmądrzeliśmy i przestało nas to bawić, podarowaliśmy ów „skarb” pierwszej osobie, jaka zgodziła się go przygarnąć.
Na myśl, że ktoś ponownie chce nas obdarować czaszką, włos zjeżył się na głowie naszej wspólnej z Chłopem świadomości.

-Bo wiecie, mam taki problem…- rozpoczął snuć swoją opowieść gość, a my zamieniliśmy się w słuch.

Początek tej ponurej historii ma swoje miejsce we wczesnych latach 70-tych. Grupa miejscowych kacyków na zebraniu partyjnym uchwaliła, że miejscowość B. potrzebuje na nowo odbudować swoją tożsamość. Ktoś wpadł na pomysł, aby powołać do życia lokalne muzeum. W tamtych czasach sporo jeszcze przedwojennych rzeczy walało się u chłopków na strychu. Okazało się jednak, że brakuje jakiegoś ważnego szczegółu, który by spajał te zbiory i wyniósł je na wyższy poziom. Założycielem miasteczka B. był pewien możny człowiek, który według ówczesnej wiedzy leżał na zdewastowanym od wielu lat przedwojennym cmentarzu. Im dłużej panowie na spotkaniu partyjnym  pili, tym bardziej trunki rozświetlały im umysły lub cokolwiek innego, jeśli takowych nie posiadali. Wszak jak mawiał mąż zacny i święty: „spirytus flat ubi vult” (duch tchnie, kędy chce). Uradzono zatem, że skoro założyciel miasta możnym człowiekiem był, musi mieć przy sobie pochowane osobiste pamiątki. Po tym stwierdzeniu panowie golnęli sobie jeszcze kilka głębszych i postanowili kuć żelazo, póki gorące. W tym celu udali się osobiście w środku nocy na cmentarz i rozkopali grobowiec bogu ducha winnego nieboszczyka. Zapomnieli jednak ci pracowici panowie o tym, że ćwierć wieku przed nimi przez miasteczko B. przeszła Armia Czerwona, która wyzwalała nie tylko ziemię i ludzi żywych (również z dobytku, a czasem i z żywota) ale i nieboszczyków z ich pośmiertnych dóbr. Założyciel miasta B. również został wyzwolony, o czym świadczył nie tylko brak wszelkich pamiątek, ale i butów.
Trudno powiedzieć, czy owi panowie cokolwiek myśleli w tym momencie, jednak uradzili, że skoro już tak bardzo się napracowali, to warto chociaż wziąć cokolwiek do muzealnej gablotki. I padło na czaszkę. Jeden z kacyków capnął ją i schował za pazuchę, ślady włamania zostały zatarte po wieki wieków.
Rano przyszedł wielki kac, również ten moralny, a potem otrzeźwienie. Jezus Maria, co tu zrobić? Zbezcześciliśmy cmentarz, jak się to wyda, to wyleją nas z partii i zdegradują. I co zrobić z tą czaszką? Na ponowne rozbebeszanie grobowca zacnego założyciela miasta nikt z kacyków, nawet po pijanemu, nie miał już ochoty. Czaszka zatem wylądowała w kartonowym pudełku i przeleżała na pawlaczu trzydzieści kilka lat. Niefortunny grabieżca przypomniał sobie o niej niedługo przed śmiercią, zgrzybiałym staruszkiem będąc. Szarpnęły nim wyrzuty sumienia, a może i sam właściciel czaszki zaczął go przed śmiercią nękać.
Pewnego pięknego poranka staruszek pojawił się na progu mieszkania naszego gościa, o którym wiedział, że ów jest miłośnikiem historii regionu. Uraczył i urzekł go swoją wzruszającą historią, a gość nie miał sumienia odmawiać człowiekowi będącemu u progu śmierci. I tak nasz gość został Strażnikiem Czaszki.
-I co ja mam teraz z tym fantem zrobić?- pytał nas zasłuchanych. Jestem osobą znaną w miasteczku B. Jakoś mi się nie widzi, abym w nocy miał włamać się do grobowca założyciela naszego miasta, by podrzucić czaszkę na należne jej miejsce. Gdyby mnie ktoś zobaczył, nie uwierzyłby w tę historię i uznano by mnie za wariata.
Wszystko wskazuje na to, że miasteczko B. ma swoją lokalną tajemnicę, która będzie przekazywana z pokolenia na pokolenie. Jak niegdyś insygnia władzy przechodziły z rąk do rąk, tak w miasteczku B. z każdego pokolenia będzie wybierany Strażnik Czaszki, któremu będzie powierzana Jej Wielka Tajemnica.

Nie mogę się oprzeć, znając kreatywność Kur z Kurnika, co byście zrobiły, gdybyście pewnego pięknego dnia zostały Strażnikiem Czaszki? A może macie jakieś rady na pytanie obecnego Strażnika: „I co ja mam z tym teraz zrobić?”

Łubu dubu, łubu dubu,
Niech nam żyją prezeski naszego klubu
Niech żyją naaammm…
To pisałam ja: Riannon.