To Ona...

Przedstawiam Wam kolejny, gościnny wpis - dzisiaj Gardenii, która napisała ten śliczny (skromnisia!), ciepły tekst o swojej Babci. Dla Niej i dla wszystkich babć!

To Ona nauczyła mnie robić pierwsze oczka na drutach.

To Ona suszyła moje spodnie i rękawiczki kiedy wracałam z wyprawy na sanki.

To Ona szyła dla mnie, ręcznie, sukienki.

To Ona zawsze wiedziała gdzie jestem, kiedy miałam wypadek to do siebie miała pretensje, że nie dopilnowała, a przecież była wtedy chora.

To Ona codziennie przez 3 miesiące  gotowała dla mnie rosół gdy byłam w szpitalu.

To Ona odprowadzała mnie do i ze szkoły.

To Ona ćwiczyła ze mną sylaby, czasem przy pomocy łyżki drewnianej☺

To Ona odpowiadała na masę moich pytań.

To Ona zawsze dawała mi parę groszy na drobne wydatki.

To Ona lepiła najładniejsze na świecie pierogi  i mnie też nauczyła.

To  Ona, moja Babcia.

Dzisiaj mojej Babci już nie ma, a ja ciągle pamiętam właśnie takie rzeczy z nią związane.

       Można powiedzieć, że kiedy byłam małym dzieckiem, Babcia była dla mnie całym światem. Rodzice obydwoje pracowali, a Babcia przeszła na rentę, kiedy mama do tej pracy poszła. Więc ja zostawałam w domu z Babcią we dwie. Niestety, Dziadzia nie pamiętam, zmarł kilka lat przed moim urodzeniem. Podobno po nim odziedziczyłam dobry głos, tak mawiała Babcia.

         I tak sobie gospodarzyłyśmy razem, Babcia wszędzie zabierała mnie ze sobą. Czasami szłyśmy na kilka dni do cioci, gdzie mogłam bawić się z kuzynami. Niestety, obaj byli starsi i nie zawsze chcieli się z maluchem zadawać☺ ale Babcia była tak „przekonywująca”, że niewiele mieli do powiedzenia.

Babcia była kochana, ale potrafiła też ukarać za wybryki, nie było taryfy ulgowej. Jak się obraziła to koniec. Do dziś pamiętam jak mój kuzyn gonił do sklepu po czekoladę, aby przeprosić  Babcię, którą wcześniej nazwał „ czarownicą”☺ Długo mu to Babcia pamiętała.

  Kiedy przeprowadzaliśmy się do mieszkania w bloku, nie  mogliśmy sobie wyobrazić, że Ona nie przeprowadzi się razem z nami. Babcia nie chciała, ale przecież trudno było ją zostawić samą w domu, który nie miał kanalizacji, wody,  gazu, a który miał zniszczony okropnie dach, bo miesiąc wcześniej przeszła straszna burza gradowa, obracając w perzynę większość dachówek. Wreszcie Babcia dała się przekonać do przeprowadzki, ale długo jeszcze nie mogła się przyzwyczaić do nowego miejsca. W końcu przekonała się do nowego mieszkania i jak zawsze zaczęła rządzić w kuchni.

Babcia zmarła dwanaście  lat temu, zdążyła pobawić się na weselach moich kuzynów, poznać sześcioro swoich prawnuków (dzieci  tychże  kuzynów), ucieszyć z mojego dyplomu i zrobić jeszcze wiele innych rzeczy.

Dzisiaj pozostały nam wszystkim tylko wspomnienia, ale są to dobre wspomnienia. I wielka wdzięczność dla Babci za to, że była.

Natomiast w związku z dzisiejszym Świętem, chcę złożyć wszystkim Kurom – Babciom najlepsze życzenia. Obyście Kurki zdrowe były, mogły realizować swoje pasje i plany, a wnuki witały Was zawsze uśmiechem.

 
A Wy, kochane Kury jak wspominacie własne Babcie?

To mówiłam ja - Gardenia.