O saksach, Kurdach i pustym pociągu

Oto kolejny smakowity kąsek ze smakowitymi zdjęciami. Kasia Alzacka gości na łamach do jutra, do północy. Mika, jaki genialny plan uknułyśmy! Kopiuj-wklej i dla nas zostaje śmietanka!

 To było tak. Rok 1989 moje pierwsze studenckie, długie wakacje.

Mój ówczesny narzeczony, a obecny mąż, wymyślił sobie, że pojedziemy do pracy, do RFN.

Pracę miał nam załatwić jego przyjaciel, Niemiec, mieszkający w Bonn. Podróż i wszystko co trzeba było załatwić, żeby wyjechać to się nadaje na inny post;)

Do Bonn, jakimś cudem dotarliśmy.. Ludzie, toż to był inny świat. Kolorowy, pachnący Lenorem i pomarańczami -”ilechcieć”.

Jakiś tydzień siedzieliśmy u niego na bezrobotnymJ Aż w końcu załatwił nam fuchę.

Na czarno, rzecz jasna. Przyjechaliśmy na plantację choinek, rozbiliśmy sobie, w ustronnym miejscu namiot i hakowaliśmy przez miesiąc. Znaczy dostaliśmy  motykę i wyrywaliśmy chwasty na takim, choinkowym, niekończącym się polu. Sądzę, że gdyby nie pomoc Kurdów, z którymi się zaprzyjaźniliśmy, nasz niemiecki szef, wylałby  nas z roboty w trymiga! Kurdowie obrabiaili za nas pół pola. Najfajnieszy był czas wypłaty. Skrupulatnie liczyliśmy cenne marki, a  potem na rowerach gnałiśmy na zakupy.

Kupowaliśmy jogurty cudownie owocowe, niedostępne wtedy w Polsce, soki , czekoladę orzechową  z okienkiem i owoce.

Po skończeniu roboty i ostatniej wyplacie wyruszyliśmy w podróż autostopem po Europie.

Zaczęliśmy w dzień moich urodzin, może dlatego, już tego samego dnia dojechaliśmy do Berna (z Bonn) i to z polskim kierowcą, który specjalnie dla nas nadłożyl drogi i kupił szwajcarską winietkę.

Nie zawsze szło nam tak dobrze , jednakowoż dojechaliśmy nawet do Zermatt, a stamtąd wesplismy się na Materrhorn. Kto chodzi po górach ten wie, że zrobić w jeden dzień wyrypę, z pokonaniem 1300 metrów różnicy poziomów , to niezły wyczyn. Na szczyt, żeśmy nie wleźli, ale do ostatniego, dostępnego bez sprzętu punktu -schroniska Hornlihitte na 3260 m. Nigdy wcześniej ani później nie mieliśmy takiej kondycji. He, he, nie ma, jak hakowanie;)

Przygód różnych mieliśmy bez liku. Oczywiście, najlepiej łapało się stopa,  gdy Wojtek szedł do kibelka. Ktoś ,  najcześciej przystojny facet w drogiej bryce(porche na ten przykład) się zatrzymywał, ja się pięknie uśmiechałam po czym mówiłam, żeby chwilkę zaczekał, bo mój boyfriend zaraz wróci. I wiecie, że czekali? Mało tego, zapraszali nas na kawę, obiad.

Dobra, ale miało być o braciach Słowianach, w Bratysławie.

Otóż, stamtąd, chcieliśmy wracać do Polski  pociągiem,  Podrzuceni do granicy, maleńka renówką, gdzie czekała  miła, słowacka pani celnik, kazała mi wyjąć wszystko z plecaka. Upewniłam się czy wszystko. Ano. Poddała się po kolejne parze brudnych gaci i skarpet(nie mieliśmy, gdzie się oprać). Przez to bebeszenie bagażu , spóźniliśmy się na ekspres do Katowic, który odjechał , wprawdzie potwornie zatłoczony, ale nasz,  polski, do domu..

Byłam tak wściekła, że rzuciłam ze złości karimatą, na tory.  Podbiegła, jakaś konduktorka i wcale na mnie nie nakrzyczała, tylko uspokoila grzecznie : ”Holcziczko, nebrecz” i powiedziała, że za chwilę odjeżdża kolejny pociąg, ktoren był zupełnie pusty i jak paniska dojechalim do Katowic.

Gdyby ktoś chciał to mogę opowiedzieć, jak to było ze spaniem na strychu w Luzernie, o obrzyganych namiotach, o pani ę, ą z Lugano itp…

P.S.   K O M U N I K A T

Słuchajcie kury szanowne, komunikat mam: Hana znika na trochę, nie wiem na jak długo, bo ma bardzo ważne i nagłe sprawy rodzinne do ogarnięcia, pozdrawia was i będzie jak wróci. Nie wiem czy będzie miała możliwość sprawdzania poczty, więc jakby co, to piszcie do mnie:)) Chętnie pozamieszczam co przyślecie. 
Mika