SZARY DZIEŃ PANA X - CZĘŚĆ 4

 Tyrolka zdążyła tylko w przelocie kiwnąć głową, gdyż owczarek zobaczył właśnie wiewiórkę na pobliskim drzewie. Gdy przemknęli, pan X przeszukał pobliskie krzaki, sądząc, że U gdzieś się tam ukrywa. Jednak nigdzie go nie było. Profesor westchnął i ruszył w drogę powrotną do domu. „Co też on mi chciał powiedzieć??? To ciekawe, że wspomniał o M... Może powinienem o tym powiedzieć inspektorowi B?? Ale potem U powie, że doniosłem na niego... Tego bym nie chciał... Co tu robić, co robić??” - pytał sam siebie.

Gdy wrócił do domu rudy kot powitał go niecierpliwym miauknięciem. „O co chodzi?” - spytał profesor _ „Boże, zwariowałem już, rozmawiam z kotem!” - przemknęło mu przez głowę. Odys popatrzył na niego z politowaniem i miauknąwszy jeszcze głośniej pomaszerował z zadartym ogonem do kuchni i stanął przed pustą miseczką. Dla większej pewności, jakby X okazał się tępszy niż kot przypuszczał, pogmerał jeszcze łapką w miseczce.

„No tak, głodny jesteś, biedaku! Zapomniałem ci dać jeść przed wyjściem, ale wiesz, taki zwariowany ten dzień... Już, już, już ci daję.” - „A jednak koty to inteligentne zwierzaki...” pomyślał X.

Profesor nalał sobie gorącej herbaty i kieliszek nalewki z czarnej porzeczki dla rozjaśnienia umysłu i rozgrzania się po spacerze w parku. „Co tu robić, dzwonić do B czy nie?/ Mówić o spotkaniu z U??” Jego wzrok padł na parasolkę wiszącą już na swoim miejscu. „Przecież w gruncie rzeczy to porządny człowiek , chociaż lump... parasolkę oddał i nic nie ukradł... Ale sam przecież na policję nie pójdzie, za dużo ma sprawek na sumieniu...” - rozważał profesor. Odys znienacka wskoczył mu na kolana i popatrzył głęboko w oczy . „No co, kotku, gdzie twój pan, co? I co tu robić...” - rzekł X. Pogłaskał kota machinalnie i zastanawiał się dalej. Odys badawczo popatrzył na profesora i zeskoczył z jego kolan, po czym udał się do przedpokoju. „No masz, znów pewnie poszedł do kuwety... - jęknął profesor w duchu. Odys rzeczywiście poszedł do kuwety, ale zachowywał się nieco inaczej niż zwykle. Zazwyczaj załatwiał co było do załatwienia, zagrzebywał pozostałości łapką , formując zgrabny stożek żwirku. Tym razem załatwił sprawy, i owszem, ale potem, zamiast zakopać za sobą jak zwykle , pozaznaczał żwirek w kilku miejscach a resztę wykopał poza kuwetę, tak, aby cały żwirek trzeba było wymienić.

„Wielkie nieba! „ - zawołał profesor , zobaczywszy pobojowisko w korytarzu – coś ty tu narobił!!!

Odys fuknął obrażony i udał się na fotel, bacznie jednak obserwując poczynania profesora. X . Ten pozmiatał wysypany żwirek i oczyścił kuwetę. Gdy jednak chciał nasypać świeżego, okazało się, że torebka jest prawie pusta... Rano kupił małe opakowanie, nie wiedząc ile takiego żwirku potrzeba, a potem zupełnie zapomniał o tym, że miał dokupić... „No cóż zrobić, sklep jeszcze otwarty, dobrze, że niedaleko. Idę po twój żwirek – powiedział do Odysa stojącego w przedpokoju. „Miauuu... „ - odpowiedział kot uprzejmie. Profesor już zamykał drzwi, gdy przypomniał sobie, że nie wziął przygotowanego do wyrzucenia woreczka ze zużytym żwirkiem. Uchylił drzwi i sięgnął po woreczek. Nie zauważył, że przez uchylone drzwi wymknął się rudy kot...

Inspektor B siedział w swoim gabinecie na komisariacie. Sprawa pułkownika M nie dawała mu spokoju. Usiłował znaleźć jakiś punkt zaczepienia w śledztwie. Mógł nim być tajemniczy telefon, o którym wspomniał profesor X, a potem potwierdził doktor P. Niestety , komórki pułkownika nie znaleziono, a odszukanie jego numeru i sprawdzenie bilingu może chwilę potrwać. Był to jednak do tej pory jedyny konkretny ślad. Może rozwiązania sprawy należy szukać w przeszłości pułkownika? Nikt nie znał jego przeszłości z okresu przed przyjazdem do miasteczka. Krążyły oczywiście różne pogłoski, że będąc zawodowym wojskowym miał dostęp do różnych politycznych tajemnic, że zgromadził majątek, biorąc łapówki za wyreklamowanie od wojska, że żona go rzuciła, bo pił... Nikt jednak nie znał całej prawdy. Pułkownik w miasteczku żył bardzo skromnie, nie szastał pieniędzmi, prowadził bardzo uregulowane i monotonne życie. Miał wąski krąg znajomych, do których zaliczali się profesor X i doktor P,grywał z nimi w karty i spotykał się przy różnych okazjach towarzyskich. Jego pasją była jazda na rowerze, w każdy ładny dzień wyruszał na wycieczki rowerowe po okolicach. Miał bardzo dobry, drogi rower, który wszyscy w miasteczku dobrze znali. „A właśnie, czy rower jest w garażu??? Nie sprawdziliśmy tego...” - przypomniał sobie inspektor. „A, to pójdę od razu tam zajrzeć, może jeszcze mi się coś rzuci w oczy.” - pomyślał. „Idę do domu pułkownika M.” - rzucił do dyżurnego wychodząc.

Profesor X zatopiony w myślach podążał w stronę sklepu zoologicznego. Zamyślenie uniemożliwiło mu zauważenie sylwetki rudego kota, podążającego równolegle z nim, ale kryjącego się w cieniach i krzewach po drodze... Gdy X dokonał zakupu w sklepie zoologicznym i wyszedł, Odys zdecydował się nagle ujawnić. - Miauuuuu! - miauknął przeciągle owijając się wokół nóg profesora. „Odys!!! Co ty tu robisz??? Przyszedłeś za mną? Jak my teraz do domu wrócimy...”

W tym momencie kot wydał z siebie coś w rodzaju warczenia i ostrego miauku i popędził przed siebie. „Odys, wracaj!!! - krzyczał profesor , usiłując dotrzymać mu kroku. Ale Odys gnał przed siebie jakby go stado owczarków goniło. Zaczął zmieniać kierunek, kluczył i zatrzymywał się, patrząc, czy profesor nadąża za nim. X już dawno zgubił żwirek, biegł zadyszany i pot zalewał mu oczy. Aktywność fizyczna nie była jego ulubioną czynnością, a już biegi z całą pewnością nie. No, może jeszcze szachy, albo w najgorszym razie nieco szybszy spacer, a tu taki maraton... Nie chciał jednak stracić kota z oczu, Czuł się za niego odpowiedzialny, zobowiązał się do opieki nad nim, a tu takie coś... W tym szalonym (jak na niego) pościgu nie zastanowił się, dlaczego kot zachowuje się tak dziwnie. Nie znał kotów, przypuszczał, że może wszystkim raz na czas coś szalonego wpada do łba.

W pewnym momencie Odys skręcił za róg jakiegoś budynku. Gdy profesor dobiegł w to miejsce, kota już tam nie było... Pan X zawołał rozpaczliwie: Odys, kici, kicii, wracaj!!!” Ale było cicho. „Boże, gdzie ja jestem? - zapytał sam siebie profesor – rozejrzał się wokół i uzmysłowił sobie, że znajduje się na tyłach kawiarni „Babetka”... Przed sobą miał zagracone podwórze, z którego po chwili dobiegł go cichy miauk. „Odys, kici!” - zawołał X i zrobił niepewnie kilka kroków w stronę podwórza. W międzyczasie zapadła już ciemność, dni były krótkie. Na podwórzu stała sterta skrzynek, zza których dochodziło miauczenie Odysa. „O Boże, może wpadł gdzieś i nie może wyjść!” - pomyślał rozpaczliwie profesor. „Idę kotku, idę, już już...” i skierował się w stronę skrzynek. Gdy już do nich dochodził, zobaczył leżącego za nimi człowieka. Odys siedział koło niego i spokojnie lizał swoje rude futerko.