NUDY NA PUDY

Dawno Dawno nie pisałam  na łamach, ale jak wiecie , rzeczywistość mnie trochę przytłoczyła przez ostatni miesiąc i ciężko mi się było z niej wydobyć. Nie wydobyłam się jeszcze do końca, jeszcze dolegliwości się wloką i popuścić nie chcą. Ale już pomału zaczynam wychodzić z kokona. Chciałabym się spokojnie trochę ponudzić, bez przypływów lęku i adrenaliny. Posiedzieć na słońcu , poczytać coś dobrego, obejrzeć dobry film i się tym po prostu cieszyć, nie mając w sobie tego uśpionego strachu. Nuuuudy mi się chce!!!!!!!!!!!

Na pewno posiadaczki przychówku znają doskonale ten tekst : Mamo, nudzi mi się!!! Co ja mam robić??? I cóż tu odpowiedzieć?? Jak my byłyśmy małe, to czasu na nudę było chyba więcej, bodźców i możliwości mniej, ale za to wyobraźnia i kreatywność bardziej rozwinięte. Wystarczyły patyki, szmatki, szkiełka, kasztany i już się wymyślało skarby, historie, ubranka się szyło.  Wiadomo, że inne czasy, inne technologie, inne życie. Ale jakoś wyobraźnię dzieciaków trzeba pobudzać:)) Maria Nowicka tu na pewno nam dopomoże:))

Ja jako jedynaczka starałam się jak mogłam, żeby się nie nudzić, ale czasem mi się też zdarzało. Wymyślałam sobie zajęcia podwórkowe jednoosobowe. Na przykład byłam Poszukiwaczem Skarbów, przeczesywałam metodycznie całe podwórko i ogródek szukając właśnie skarbów. Były nimi na przykład ładne kamyki, piórka, kolorowe szkiełka, pionki od gry w Chińczyka, tajemnicze metalowe kawałki Czegoś. Skarby były chowane do pudełeczek i oglądane co jakiś czas.  Byłam również POM - Pilnym Obserwatorem Much - i POW - Pilnym Obserwatorem Wróbli:)) Siedziałam bez ruchu na podwórku i gapiłam się na Tajemne Życie Much i Wróbli... Dżdżownice też podglądałam. Mama rysowała mi laleczki z papieru, które wycinałam i ubierałam we własnoręcznie rysowane ubranka, które się na lali zawieszało na takich jakby zagiętych ramiączkach. Jak przychodziła koleżanka, to uwielbiałyśmy projektować te stroje dla swoich laleczek, a potem robiłyśmy pokaz mody:)) Ale żadna z nas projektantką nie została...

Nuda się skończyła, jak zaczęłam samodzielnie czytać książki, najchętniej przy jedzeniu:)) Wtedy już oderwać mnie od ciekawej książki trudno było.  W szkole podstawowej pochłonęłam jakieś tony książek, pisałam o tym we wpisie o Książkach Mojego Dzieciństwa. Największą radością był moment, gdy przychodziły z Krakowa paki z książkami , z których moje kuzynki (w tym Bacha) już wyrosły. Obłęd miałam od nadmiaru, nie wiedziałam za co się brać najpierw. Do dziś tą radość pamiętam.

Nudy również nie było, gdy kuzynostwo przyjeżdżali na wakacje... Z całą bandą okolicznych dzieciaków graliśmy w piłkę, bawili się w podchody, chodzili na grzyby, bawili w chowanego, ciepło-zimno i różne inne zabawy. Kuzyn J (brat Bachy) za punkt honoru wziął sobie, żeby mnie usportowić i nawet częściowo mu się to udało:)) Nauczył mnie podstaw gry w siatkówkę, co mi się bardzo przydało później, robił mi bieg z przeszkodami dookoła domu i uczył mnie skakać wzwyż przez kij od miotły... Dzięki niemu też dobrze poznałam atlas i geografię. Ojciec J, a mój wujek, prenumerował czasopismo "Poznaj świat", w którym były krzyżówki geograficzne. J przywoził całą stertę, zasiadaliśmy na podwórku obłożeni atlasami i encyklopediami i rozwiązywaliśmy na wyścigi. Dalszym etapem było samodzielne układanie krzyżówek geograficznych i dawanie ich sobie nawzajem do rozwiązywania. Dlatego też czasem w osłupienie mnie wprawia ogromna nieznajomość geografii wśród młodych. Szczytowym osiągnięciem było pytanie, czy Wielka Brytania leży gdzieś koło Chin... Albo wygłoszone z wielką pewnością siebie oświadczenie, jakoby Alpy leżały w Ameryce Południowej...

Ale wróćmy do tematu: w co się bawić??? Co podsunąć młodym, żeby się nie nudzili? Oprócz komputera oczywiście:))) Albo w jaki sposób ten komputer wykorzystać do naszych celów?

Piosenka z dedykacją: